A tak na poważne: dzieło laureata nagrody Pulitzera Marka Mazzettiego przeczytałem z ogromnym zainteresowaniem. Dodam od razu, że w sprawach służb specjalnych jestem absolutnym laikiem i tylko z takiej perspektywy mogę „Tajną wojnę...” ocenić. Mark Mazzetti opisuje nie tylko współczesne konflikty, jakie Stany Zjednoczone toczą w Afganistanie, czy Iraku, ale swoje zainteresowanie kieruje również na lata 70. i 80. XX wieku, gdy Agencja po raz pierwszy pozwoliła, by pewne patologie w zbyt dużym stopniu opanowały jej działania. Dzięki tej wycieczce w czasie o wiele łatwiej przyjdzie nam zrozumieć podłoże rywalizacji między Pentagonem a CIA, przekwalifikowanie szpiegów na żołnierzy (i na odwrót), czy obsesję amerykanów na wykorzystywanie dronów do walki z terroryzmem i wrogami politycznymi.

Pilch standardowo zasypuje czytelnika masą efektownych bon-motów, pod względem językowym jest to jak zwykle pisarstwo najwyższej klasy. Niestety, dopiero z czasem ujawnia się największa chyba słabość "Pod mocnym aniołem". Przyznaję, czyta się to rewelacyjnie, jedna brawurowa myśl goni drugą, tylko szkoda, że po kilkudziesięciu dniach większość z tych wspaniałości zdążyła wylecieć mi z głowy. Ale może się czepiam i nie jest to nic niezwykłego?

Vestle przedstawiła w swej książce w sposób idylliczny świat, za którym wzdychają zarówno nasze maleństwa, jak i żyjący w nieustannym pędzie ich rodzice. Nie mam bladego pojęcia, jak zrobić z kijka i skrzynki „rączego rumaka’’. Nie potrafię też wytłumaczyć pięciolatce, że jeśli pójdziemy za przykładem bajkowej Babci i zaczniemy sprzedawać przed domem na straganie upieczone wcześniej gofry, to prędzej czy później dopadnie nas fiskus. Jednak po lekturze tak ciepłej i pogodnej książki z chęcią bym zaryzykował, wystawił nasz własny kram, a za zarobione pieniądze kupił małą ciężarówkę, spakował dobytek i wyruszył z rodziną do norweskiego lasu

A o co tutaj chodzi? Przewrotna i zaskakująca powieść, w której tak naprawdę nie ma głównego bohatera. Autorka doskonale ożywia postaci, nadaje im cechy charakterystyczne, wgłębia się w ich myśli i niespokojne dusze. Śledzi losy ludzi, bo oni są właśnie postaciami pierwszoplanowymi. Być może wynika to z wykształcenia autorki, która jest psychologiem, ale jej wnikliwe obserwacje są przemyślane. Widać gołym okiem, że Puzyńska pracowała nad każdą postacią, by była prawdziwa.

Na szczęście, mimo niedociągnięć narratora, ogólne wrażenie nadal wypada korzystnie. Wszystko dzięki niesamowitym ilustracjom Angeliki Salskiej, które pasują do bajki jak ulał. Każdy z wątków jest opatrzony obrazkiem, który dodatkowo poszerza wyobraźnię dziecka, a samym rodzicom daje pole do snucia opowieści już na własną rękę. Jest barwnie i kolorowo, ale nadal ze smakiem.