W tomie czternastu tekstów, który ukazał się nakładem wydawnictwa MG, znajdziemy te napisane między drugą połową lat czterdziestych a początkiem lat sześćdziesiątych. Układając je chronologicznie można więc prześledzić jak na przestrzeni lat zmieniały się nastroje Tyrmanda, inspiracje oraz jego sytuacja życiowa.

Fabuła jest wielowątkowa, a akcja rozgrywa się w różnych częściach Europy końca XVIII wieku, jak choćby w Polsce tuż po pierwszym rozbiorze, na dworze Ludwika XVI czy w sypialni Katarzyny II Wielkiej. Trzonem „Kuriera ze Stambułu” są intrygi i spiski zgrabnie wplecione w szereg wydarzeń znanych nam wszystkim z lekcji historii. Trzon ten omotany jest bardzo przystępnym opisem zwyczajów i tradycji tamtych czasów. Wbrew moim obawom te historyczne ciekawostki nie są niepotrzebnymi dygresjami. Są absolutnie niezbędne do zrozumienia tła toczących się wydarzeń. Co więcej – opowiedziana historia bardzo dzięki nim zyskuje.

W Zamku z piasku, który runął Larsson zabiera nas na niemiłą wycieczkę do świata, w którym tajne służby potrafią zniszczyć życie obywateli. Salander, która dzięki swoim hakerskim umiejętnościom pomogła rozwiązać niejedno śledztwo, w konsekwencji wydarzeń z poprzedniego tomu sama jest głównym podejrzanym, a Blomkwist narażając własne życie desperacko próbuje oczyścić jej dobre imię.

Nie zawodzi także serwowany przez Gromyko humor: nie uświadczymy tu przaśnych dowcipów czy suchych żartów, choć i rzecz jasna nikt nie powinien oczekiwać intelektualnej uczty. Tylko kto zasiada do tego typu książki spodziewając się skeczy rodem z Monty Pythona?  

Jej najnowsza książka jest trzymającym w napięciu wyzwaniem rzuconym czytelnikowi i wciągającą historią, dzięki której nie tylko odnajdujemy zaskakujące rozwiązanie intrygi, ale i mamy przyjemność poznawać Aleksandrę. Postać głównej bohaterki fascynuje, a ujawniane gdzieniegdzie  informacje o jej nie do końca nieskazitelnej przeszłości dodają jej pazura, który współgra z burzą rudych włosów i niepokornym charakterkiem.