Nakreślenie postaci zaczyna się bardzo delikatnie – autor kreuje pozornie idealną rodzinę Sigeriusów – piękne i inteligentne córki, dbająca o dom matka i Siem – czuły i kochający mąż i ojciec, wybitny matematyk i uznany profesor, aspirujący do roli polityka. Otaczają ich pieniądze, szacunek i uznanie, maskują jednak tym samym zarówno tajemniczą przeszłość, jak i potworną przyszłość. Zaskakująca jest świadomość bohaterów, którzy wiedzą, że ich patchworkowo-dysfunkcyjna rodzina zmierza do upadku, że oni sami są na skraju eksplozji takiej samej, jaka dokonała się w magazynie sztucznych ogni.

Niesamowity dystans do siebie, którego nie można odmówić Żurkowi, Bieleckiemu i Gawlińskiemu dodaje kolorytu opowiadanym przez nich historiom, które ani na chwilę nie nudzą czytelnika, co w literaturze autobiograficznej jest, wydawać by się mogło, nie do uniknięcia. Kropk nad i są zapisy najpopularniejszych skeczy, za które Neo-Nówkę pokochały miliony ludzi. Sympatia do ich twórczości zdecydowanie wzrasta nawet mimo tego, że niewiele mówią o seksie, narkotykach, książkach i innych używkach.

Książka zawiera porady zarówno dla szefów zespołów sprzedaży, jak i dla zwykłych opiekunów klienta, którzy dzień w dzień muszą wychodzić na sprzedażowe pole bitwy, a co więcej, ku uciesze swych managerów wracać z niego z tarczą. Na początek 10 przykazań kultury obsługi klienta wg Tony’ego Hsieha - szefa firmy Zappos. Zadziwiaj obsługą - rzecze ów, nieznany Polakom człowiek niewątpliwego sukcesu. Niech klientowi z wrażenia opadnie szczęka, niech Cię zapamięta może nie na wieki, ale na tygodnie, po których biegusiem wróci do Ciebie, byś znów obsłużył go w równie doskonały sposób. Nie bój się zmian, edukuj się, doskonal swój warsztat sprzedażowy, bądź radosny dla współpracowników, miły dla klientów, tryskaj energią…

Autorzy starając się pokazać jak najbardziej wierny obraz himalaisty czerpali z wielu źródeł, o czym świadczy bogata bibliografia. Mam jednak poczucie, że jest w niej za mało rodziny Kukuczki i jego żony Cecylii. Jest owszem rozdział jej poświęcony, ale bardzo krótki. A czyż nie była to właśnie osoba, która powinna znać go najlepiej, która przeżywała z nim te chwile kiedy stawał się zwykłym Jurkiem, a nie tym wielkim Kukuczką?

Sam Neil Gaiman przyznaje, że Nigdziebądź to taka trochę Alicja w krainie czarów dla dorosłych. Richard nagle znajduje się w obcej dla siebie krainie, gdzie wszystko wywrócone jest do góry nogami. Absurdalne z pozoru sytuacje nagle stają się bardzo niebezpiecznie, albo wręcz przeciwnie – sprawiają, że główny bohater powieści czuje się dobrze bądź odkrywa jakiś nowy fakt na swój temat. Gadające szczury; stary król, który urządza sobie przejażdżki londyńskim metrem; mosty, przez które lepiej nie przechodzić – to wszystko można znaleźć w powieści brytyjskiego pisarza.