Bardzo mocną stroną "Echopraksji" jest sposób, w jaki Watts skonstruował powieściowy świat. Nie uświadczymy tu tego, co tak bardzo irytuje mnie w wielu polskich opowiadań SF, mianowicie popisywania się na siłę własną wyobraźnią: wrzucania do historii wszelkiego typu szpanerskich wynalazków, absurdalnych koncepcji, bzdurnej nowomowy. Wizja przyszłości zaprezentowana przez Kanadyjczyka w niczym nie przypomina śmiesznego snu geeka.

Zdecydowana większość opowieści o Korei Północnej, które dotychczas słyszeliście, nie są nic a nic przesadzone. Co więcej, sytuacja zwykłych Koreańczyków prezentuje się być może jeszcze gorzej, niż się nam to wszystkim wcześniej wydawało. Przy tym, co swoich rodakom zaserwowała familia Kimów, najbardziej obrzydliwe i okrutne literackie dystopie wydają się sielankowymi państwami dobrobytu. Z każdą kolejną przerzuconą stroną "Tajnej misji" czytelnik coraz częściej zaczyna się zastanawiać, czy czasami pracownicy księgarni nie wprowadzili go w błąd, ustawiając książkę Sweeneya nie w dziale "Science-fiction", lecz "Reportaże".

Lektura książki „Od Wajdy do Komasy”  Barbary Hollender pozwoli wam zabłysnąć w towarzystwie znajomością polskiego kina. Kinoman zdemaskuje was w kilka sekund, ale przecież rodzimym kinem interesuje się już niewielu. Zabłyśniecie więc znajomością nie tylko kultowych, ale i tych mniej znanych dzieł czołowych reżyserów, sypniecie garstką anegdotek z ich życia, a na końcu westchniecie i ze smutkiem przyznacie, że w Polsce nigdy nie było zapotrzebowania na metafizykę, dlatego Kieślowskiego doceniono przede wszystkim na Zachodzie, a nie u nas.

Nie powinno się zdradzać zbyt wiele szczegółów, ponieważ w powieściach pisanych przez Kinga to właśnie odkrywanie powoli świata przedstawionego stanowi klucz do czytelniczej przyjemności. Odkrywanie ich nie zawiedzie tych, którzy w długie jesienne wieczory potrzebują książki, z którą będzie można zanurzyć się w miękkim fotelu na kilka godzin.

„Druga ojczyzna” to efekt gruntownych badań, które Anuradha Bhattacharjee przeprowadziła na potrzeby swojej pracy doktorskiej. Wertując stare dokumenty i korespondencję, odnajdując dzieci, które mieszkały w obozie w Balachdi, nawiązując kontakt z córką Jama Saheba, czy rozmawiając z Hindusami żyjącymi w pobliżu uchodźców, badaczka odtworzyła wielowymiarowy obraz tego niezwykłego miejsca. Z naukową wnikliwością odnotowała najmniejsze szczegóły związane z jego istnieniem