Najboleśniejsza strona książki Bożeny Aksamit i Piotra Głuchowskiego to Anaid Tutguszjan. Jest po prostu obecna na każdej przewracanej kartce. Nie potrafię wyobrazić sobie bólu po stracie dziecka, ogromu tego nieszczęścia, w którym uczestniczył także ojciec Anaid – targnął się na życie jednego z domniemanych gwałcicieli córki. Nie rozumiem także rozrywek nadzianych zboczeńców, których zażywali w wypasionych apartamentach postawionych przez spółkę Art Invest. Jak miejsce, które miało być się perłą życia kulturalnego i rozrywkowego Sopotu, stało się miejską kloaką co gorsza pod tak górnolotnym szyldem jak Zatoka sztuki?

Tata opisany jest zmysłami, pachnie ale i śmierdzi, słychać go, jest ciepły, a jego mięśnie twarde. Synek uwielbia spędzać z nim czas, chyba że tata się zdenerwuje – wtedy lepiej go unikać. Na szczęście bardzo szybko złość mu mija i znów zaczyna obierać jabłka na pyszny mus, który przywołuje uśmiech chłopca.

Bohaterki tej książeczki, którymi są literki, przedstawione są w formie przedmiotów i osób przypominających je kształtem. Króciutkie rymowanki, które widnieją pod każdym rysunkiem utrwalają nazwy poszczególnych literek i wywołują uśmiech na buzi.

Mimo tego całość sprawia dobre wrażenie powodując, iż pozostajemy pod urokiem codzienności przeplatanej wielkimi uniesieniami, nie zawsze dobrymi wyborami, ale na pewno próbami odnalezienia prawdziwego uczucia w świecie, który wydaje się miejscem niemożliwym do bycia szczęśliwym

Peadar de Burca pisze jaka jest Polska. Oczywiście doskonale wiemy, jaka jest i jak się w niej żyje, jednak w opowieściach obcokrajowca, trzeba przyznać, obraz ten maluje się najczęściej przerażająco. Wielokrotnie dokonuje zamachów na polskich bohaterów narodowych.