Książka jest napisana w sposób naprawdę szczegółowy. Zawiera wiele anegdot nie tylko z życia samej Madonny, ale i dotyczących bliskich jej osób. To mogła być naprawdę udana biografia. Mogła... Zarzucanie czytelników tematami takimi jak na przykład to, co robił Sean Penn po rozwodzie z piosenkarką, uważam za całkowicie zbędne. To, co miało być rzetelną próbą analizy fenomenu Madonny, stało się apologizowaniem jej osoby. Autorka jest całkowicie bezkrytyczna wobec osoby o której pisze. Wszystko to, co Madonna zrobiła, powiedziała czy zaplanowała, przedstawiane jest jako coś absolutnie wielkiego. Biograf winien jest obiektowi swojej pracy uczciwość. Madonna w tej biografii nie została potraktowana uczciwie. Została zmitologizowana. Objętość książki także stanowi problem. Ponad tysiąc stron i twarda oprawa sprawiają, że trudno się ją czyta. Wydanie jest ładne, ale to po prostu nieporęczna cegła. Myślę, że nawet zagorzali miłośnicy piosenkarki mogą mieć problem z tą lekturą

Czy Wildfire to dobra kontynuacja Icebreaker? Tak, ale gdybym miała wybrać, nadal moje serce krzyczy głośno: Nate i Stassie!!! Ich relacja bardziej mnie zaangażowała i kibicowałam im zdecydowanie mocniej niż Aurorze i Russie. Ta para również zdobyła moją sympatię i cieszę się z ich happyendu, ale pozostanę wierna Icebreaker. Nie mogę się natomiast doczekać wydania trzeciego tomu, gdzie pierwsze skrzypce będzie grał uwielbiany chyba przez wszystkich Henry.

Książka o Holly bardzo mi się podobała i muszę przyznać, że czekam na kolejne tytuły, które autorka już zapowiedziała. Bohaterka była zupełnie inna niż te wykreowane do tej pory. Po raz pierwszy mamy do czynienia ze Szwedką, dziewczyną surowej urody i surowego wychowania. Zupełnie różna kulturowo, musi odnaleźć się w potężnym i otwartym na wszystkich Dubaju. Z jednej strony łatwo jej znaleźć pracę i rozpocząć karierę. Z drugiej strony, wśród tylu przystojnych mężczyzn, nie może się zakochać. Jest to dla niej frustrujące. Niezwykle ciekawy jest sposób pokazania, jak ważna jest miłość w życiu człowieka, zwłaszcza odrzuconego w dzieciństwie przez rodziców.

Autorka w swojej książce postawiła na ćwiczenia związane z przekonaniem, że należy mówić NIE. Mam wrażenie, że te trzy litery łatwo wymawia się jedynie w dzieciństwie. Później odmawianie staje się niezwykle stresujące i w efekcie ludzie zgadzają się nawet na rzeczy, które nie są dla nich komfortowe. Elman pokazuje, że tak nie można. Co więcej, stara się przekonać, że odmawianie jest tak samo normalne jak zgoda. Jedno małe słowo, a ma w sobie ogromną moc. To dzięki niemu możemy czuć się dobrze i swobodnie. Niektórym przychodzi ono na usta łatwo, innym bardzo trudno. W tym drugim przypadku należy ćwiczyć i książka Jak mówić NIE otwiera oczy na niektóre sprawy.

Bardzo rzadko aż tak wciągam się i przeżywam historie bohaterów książkowych, jednak w tym przypadku moja reakcja była bardzo emocjonalna. Wczułam się w historię Nawojki i niejako się z nią zaprzyjaźniłam. Bardzo ciekawiła mnie ta dziewczyna. Z jednej strony wycofana, najlepiej czująca się z naturą, z drugiej niesamowicie piękna i ciepła, chcąca pomagać wszystkim dookoła. Oczywiście dla mnie, niepoprawnej romantycznej i słowiańskiej duszy, wątek Michała stanowił element dopełnienia całości. Co więcej, niektóre fragmenty przypominały mi fabułę Dziewczyny z perłą.