Od czasu American Psycho powstało wiele powieści z nurtu „seryjniak opowiada”. Temat został dawno już wyeksploatowany, a książki są w zdecydowanej większości koszmarne. Żądza mordu na pewno jest najgorszą z nich. Na polskim rynku sukces odniosła seria Adriana Bednarka, a powieść Tomaszewskiego to nieudolna próba naśladownictwa. Fatalnie napisana, pobawiona realizmu, nudna, za długa, nie wzbudzająca emocji. Sam temat jest tak nośny, że wydaje się, iż tego typu książka powinna przynajmniej wywoływać jakieś skrajne odczucia u czytelnika. Twór Tomaszewskiego wywołuje jedynie odruch ziewania. Jestem zaskoczona, że tę powieść w ogóle ktoś zdecydował się wydać, ponieważ jest po prostu okropna. Uważam ją za najgorszą przeczytaną przeze mnie ksiązkę w ciągu ostatnich sześciu lat.

Jakub Bączykowski świetnie prowadzi historię i kreuje swoich bohaterów. W każdym punkcie kulminacyjnym, narracja zwalnia i przeskakuje do kolejnego rozdziału. Czytelnik zostaje pozostawiony z niedopowiedzeniem, zaskoczeniem i niedosytem. Dlatego ciągle chce więcej i więcej, a czytanie upływa tak szybko. Nie można oderwać się od książki i przyznaję szczerze, że mnie też wciągnęła. Nie żałuję ani jednej minuty z nią spędzonej, ponieważ dobrze się bawiłam rozwiązując zagadkę śmierci Łukasza.

Niezwykle zaintrygowała mnie również okładka, która przedstawia drzwi, a w nich postać. Nie jest ona wyraźna i jak dla mnie niesie przesłanie, że może szeptucha to nie tylko osoba lecząca "czarami", ziołami i wiarą, ale również osoba, która w szepcie słyszy więcej niż inni. Ta, która słyszy naturę, ponieważ jest na nią otwarta. Jeśli to tylko zbieg okoliczności to nie chcę tego wiedzieć, ponieważ uwielbiam nadinterpretacje i mogę je tworzyć godzinami, a dzięki temu książki takie, jak ta, stanowią dla mnie wartość najwyższą. Bardzo polecam, żeby przeczytać i zastanowić się nad istotą ludzką, podsłuchać innych, zwłaszcza mieszkańców przedstawionych przez Iwonę Menzel.

Ruth nie jest powieścią najbardziej w dorobku Gaskell znaną, co oczywiście nierównoznaczne jest z określeniem jej mianem powieści słabej – wręcz przeciwnie. Osobiście lekturę czytało mi się przyjemnie i niejednokrotnie wywołała we mnie skrajne emocje, których u mnie (musicie mi wierzyć na słowo) łatwo wywołać się nie da. Zachęcona, w przyszłości zdecydowanie sięgnę po inne dzieła autorki.

Ujrzawszy więc to urocze wydanie serii Emi i Tajny Klub Superdziewczyn, od razu pomyślałam, że jest to coś dla nas. Nie ma bowiem większej frajdy niż nauka poprzez zabawę. I tak, przeżywając niesamowite przygody z Emi i paczką jej przyjaciół, możemy dowiedzieć się, co warto, a nawet trzeba zobaczyć w stolicy Wielkiej Brytanii. Big Ben, pałac Buckingham, London Eye, twierdza Tower i prowadzący do niej najsłynniejszy londyński most, czyli Tower Bridge czy Muzeum Historii Naturalnej, to tylko niektóre z atrakcji stolicy.