Starość aksolotla

„Starość aksolotla” to fascynująca postapokaliptyczna wizja świata, w którym kosmiczny kataklizm sterylizuje Ziemię ze wszystkiego, co żywe. Nielicznym ludziom udaje się na chwilę przed katastrofą przekopiować scyfryzowane umysły w hardware. Pozbawieni ciał biologicznych, egzystują, oblekając się w wielkie roboty przemysłowe i delikatne konstrukty medyczne, w mechy przeznaczone do ciężkiej pracy i w militarne drony, wzorowane na popkulturze sprzed Zagłady startroopery czy seksboty rodem z japońskich mang.

Pogrążeni w nostalgii ocaleńcy tworzą cywilizację po cywilizacji, życie po życiu i ludzkość po ludzkości. Dzielą się na gildie, tworzą alianse, prowadzą wojny. Mają swoje polityki, ideologie, szalone religie hardware’u. I podejmują wyzwania, przed jakimi nikt wcześniej nie stawał.

Co czyni nas ludźmi? Czy duszę można skopiować? Kto tak naprawdę żyje, walczy i umiera w tych metalowych ciałach? Kto odgrywa w nich ów melancholijny teatr fizjologii i białka?

„Starość aksolotla” opowiada o odwróceniu porządków życia i śmierci, postępu i stagnacji, tego, co biologiczne i tego, co mechaniczne; o tajemnicy duszy ludzkiej i odwiecznej samotności człowieka, czy to w ciele, czy w pancernej stali robota.

Tak oto kończy się świat. Nie hukiem, lecz wizgiem metalu / This is the way the world ends. Not with a bang but a metal screech.