Niedoskonali. Danielle L. Jensen. Galeria Książki 2018

Prolog

Marc

Czerń spowiła miasto, a wraz z nią nadeszła cisza, wydawało się, że tłum gapiów zgodnie wstrzymał oddech, kiedy w jedynym otworze w skalnym sklepieniu jaskini pojawiła się krawędź księżyca. Srebrna tarcza przesuwała się powoli, a jej promienie przeniknęły mgiełkę i padły na parę stojącą na marmurowym podwyższeniu pośrodku rzeki. Na ich twarzach malował się niepokój, kiedy czekali, aż magia nimi zawładnie i powstanie więź łącząca ich serca i umysły, nieprzerwana aż do chwili, kiedy jedno z nich…

 – I oto mamy dwie kolejne ofiary Płynnych Kajdan.

Głos Tristana wyrwał mnie z zamyślenia. Spojrzałem na kuzyna, który stał obok mnie i przyglądał się ceremonii.

 – Jesteś cynikiem – mruknąłem pod nosem.

 – Jestem realistą. – Uniósł ręce, by zaklaskać razem z pozostałymi uczestnikami uroczystości. – Trudno mi sobie wyobrazić coś gorszego od życia z uczuciami drugiej osoby wypełniającymi moją głowę przez resztę moich dni.

 – Bo ona nie mogłaby udawać, że bawią ją twoje żarty? – zasugerowałem.

Odwróciłem się, by nie widzieć ponurego spojrzenia, które posyłała nam ciotka Sylvie, zrośnięta z królową jej bliźniaczka.

Złączenie było najbardziej uświęconą z ceremonii, tym bardziej że w miarę upadku i zmniejszania się liczebności ­naszej uwięzionej rasy rytuał ten odbywał się coraz rzadziej.

 – A dlaczego miałaby udawać? Wszyscy wiedzą, że jestem mistrzem dowcipu.

Tristan uśmiechnął się szeroko, obrócił się na pięcie i ruszył przez tłum, a arystokraci i pospólstwo rozstępowali się przed swoim następcą tronu.

Podążyłem za nim, ale nie mogłem się powstrzymać przed spojrzeniem na grupę trolli stojących po przeciwnej stronie rzeki niż król i królowa. Szukałem wśród nich jednej szczególnej osoby. Pénélope stała obok młodszej siostry Anaïs, ich głowy niemal się stykały, obie śmiały się z jakiegoś żartu, którego nie rozumiał nikt z otaczających je arystokratów. Ale nawet jeśli mężczyźni wokół nich nie doceniali ich poczucia humoru, wszyscy spoglądali na nie pożądliwie.

I nie bez powodu.

Obie były piękne, miały wysokie kości policzkowe, pełne wargi i oczy jak sadzawki stopionego srebra, ale o ich atrakcyjności  nie przesądzał ich wygląd. Ani też to, że były córkami księcia d’Angoulême’a, uważanego za drugiego po królu najbardziej wpływowego arystokratę w Trollus.

Pénélope i Anaïs były nietknięte.

Niemal wszystkie trolle czystej krwi zostały w jakiś sposób skażone przez żelazo, które związało nas z tym światem, trujący metal, który odebrał naszym przodkom nieśmiertelność, a później rozpoczął powolny proces zatruwania i odmieniania wszystkich, którzy narodzili się od tamtej pory. Szaleństwo, choroby, zniekształcenia… Z naszego pokolenia jedynie te dwie dziewczyny i Tristan pozostali całkowicie nietknięci.

Ja nie miałem tyle szczęścia.

Jakby wyczuwając moje uważne spojrzenie, Pénélope odwróciła się w moją stronę, a ja uniosłem dłoń, zaraz jednak opuściłem ją gwałtownie, gdy zorientowałem się, że jej ojciec wpatruje się we mnie nad jej głową.

W przeciwieństwie do mnie, Tristana nie speszyło to spojrzenie. Uniósł rękę i pomachał w stronę księcia, a jego szyderstwo przyciągnęło uwagę wielu zebranych wokół nas, którzy zaczęli kręcić się niepewnie. Rywalizacja między rodami Montignych i Angoulême’ów była stara jak świat i nikt nie chciał nawet przypadkiem znaleźć się między nimi. Ani Tristan, ani książę nie mogli sobie pozwolić na wymianę ciosów z połową góry wiszącą niepewnie nad naszymi głowami, ale obie rodziny miały sporo doświadczenia w odbieraniu tego, co się im należało, nawet bez użycia magii.

Sprzedałem Tristanowi kuksańca.

 – Nie powinieneś go prowokować.

Kuzyn jedynie wzruszył ramionami.

 – Niech mnie uważa za rozpuszczonego królewskiego bachora, to lepsze niż alternatywa.

Alternatywa. Sympatyk. Rewolucjonista. Zdrajca. Z trudem powstrzymywałem się przed stworzeniem magicznej tarczy, by zagłuszyć naszą rozmowę – wtedy jednak mogłoby się komuś zdawać, że mamy coś do ukrycia. Książę przewodził stronnictwu, którego misją było wykorzenienie i zniszczenie trolli sympatyzujących z udręczonymi mieszańcami, a jego głównym celem było poznanie tożsamości przywódców rewolucji. Ogromnie zależało nam na tym, by nie odkrył, że to my jesteśmy tymi przywódcami.

Ruszyliśmy w stronę bram pałacu, podczas gdy iluminatorzy pospiesznie napełniali blaskiem kryształowe kinkiety, zgaszone na czas ceremonii. Światła rozjaśniały fragmenty białych murów, ale resztę olbrzymiego budynku skrywały cienie. Jak większość Trollus. Tak jak i mnie.

Przyjęcie odbywało się na jednym z większych dziedzińców, gdzie ponad fontannami wyrzucającymi w powietrze strumienie wody rozwieszono ozdoby ze srebrnego drutu i rozświetlonego szkła. Służący mieszanej krwi odziani w barwy rodu Montignych już krążyli wokół, roznosząc tace z musującym winem i smakołykami importowanymi wielkim kosztem zza bariery klątwy. Ze świata ludzi.

Tristan sięgnął pasmem magii i gwałtownie podniósł dwa kieliszki z tacy, którą mijaliśmy. Roześmiał się, kiedy służąca straciła równowagę i rozpaczliwie próbowała powstrzymać zawartość tacy przed wylaniem się na ziemię. Pochwyciła magią zsuwające się szkło, ale przypadkiem roztrzaskała jeden z kieliszków.

Wino zalało płaszcz Tristana i wsiąkło w drogą tkaninę. Książę przestał się śmiać.

Służąca stała z przerażoną miną, kiedy na dziedzińcu zapanowała cisza, nawet muzycy przestali grać.

 – Tak mi przykro, wasza wysokość.

 – Przykro?

Głos Tristana brzmiał lodowato, a choć wiedziałem, że mój kuzyn udaje, poczułem ściskanie w żołądku, bo dziewczyna była tego nieświadoma. Jej strach był realny.

 – Tristanie. – Też miałem swoją rolę do odegrania w tym teatrzyku. – Daj spokój.

Jeśli nawet mnie usłyszał, nie pokazał tego po sobie, a powietrze wypełniła magia, niewidzialna, lecz namacalna. Niebezpieczna.

Służąca cofnęła się o krok. Później drugi. Ale nawet gdyby uciekła, nie zaszłaby daleko.

Nagle odłamki stłuczonego szkła podniosły się z ziemi i zmieniły w niekształtne bryły, które unosiły się w powietrzu między nami a dziewczyną. Powoli zbierały się razem, kłębiły i zestalały, aż powstał nowy kieliszek. Wino wypłynęło z rękawa Tristana i spadało, kropla po kropli, do naczynia, a po dotknięciu rozgrzanego szkła zmieniało się w mgiełkę.

 – Proszę. – Głos Pénélope był miękki i melodyjny. Smukłymi palcami ujęła nóżkę kieliszka, już zimną. – Nic się nie stało.

Dziedziniec wciąż wypełniało napięcie, wszyscy nas obserwowali. Czekali. I wtedy Tristan klasnął w dłonie.

 – Niezła sztuczka, Pénélope.

Znów rozbrzmiała muzyka, a po chwili Anaïs dołączyła do siostry.

 – Za bardzo lubisz teatralne gesty, Tristanie.

 – To lepsze, niż bycie nudnym – odparował książę, wziął ją pod rękę i odprowadził na bok. Oboje się śmiali.

Wszyscy mężczyźni w Trollus mogli gapić się na Anaïs, jak długo chcieli, ale każdy wiedział również, że to mój kuzyn zdobył serce dziedziczki Angoulême’a. Jedyne pytanie brzmiało, czy Tristan się z nią złączy, ostentacyjnie ignorując rywalizację między swoim ojcem a księciem.

Ja przestałem się już interesować Tristanem i Anaïs.

Stałem, jakby nogi wrosły mi w ziemię, i nie mogłem oderwać oczu od Pénélope. Ani wpaść na żadną inteligentną uwagę, pomyślałem, zastanawiając się, od jak dawna w jej obecności nie mogłem wykrztusić słowa. Mimo konfliktu między jej rodem i rodem Tristana przyjaźniliśmy się od dzieciństwa, ale niedawno ta swobodna bliskość zniknęła, zastąpiona czymś zupełnie innym.

 – Oglądałeś złączenie? – spytała.

Światło odbijało się w jej tęczówkach, kiedy przeniosła wzrok na młodą parę, a później znów na mnie. Tęsknota w jej głosie sprawiła, że poczułem ściskanie w żołądku, ale udało mi się przytaknąć.

 – Było piękne.

Ty jesteś piękna. I cieszyłem się, że cień rzucany przez mój kaptur pozwala mi otwarcie się w nią wpatrywać, bo nigdy nie widziałem śliczniejszej dziewczyny. Czarne jak atrament włosy miała splecione w wiele warkoczyków, upiętych obsydianowymi szpilkami. Fryzura ta odsłaniała jej długą, wdzięczną szyję i delikatne obojczyki. Elfia natura sprawiała, że trudno nas było skrzywdzić, ale Pénélope czasami wydawała mi się równie krucha, jak szklane kwiaty w naszych ogrodach. A gdybym kiedykolwiek miał przywilej jej dotknąć, zrobiłbym to z równą ostrożnością.

 – Owszem – wykrztusiłem.

 – Zastanawiałeś się kiedyś, jakie to uczucie?

Wzruszyłem ramionami i zaszurałem butem o ziemię. Magia płynąca w moich żyłach nie pozwoliłaby mi na większe kłamstwo, gdyż tak naprawdę myślałem o tym przez cały czas. A dokładniej, zastanawiałem się nad tym, jakie by to było uczucie, złączyć się z nią.

 – Chciałabym…

Ucichła, a ja otworzyłem usta, by spytać ją, o co chodziło. Desperacko pragnąłem zdobyć kawałek niej, nawet jeśli chodziło o coś tak drobnego, jak ukryta tęsknota. Nim jednak zdążyłem cokolwiek powiedzieć, poczułem z tyłu nacisk mocy i usłyszałem ostry głos księcia.

 – Chodź, Pénélope. Są tu inni, którzy pragną, byś poświęciła im trochę czasu.

W jej oczach pojawił się ślad irytacji.

 – Ojcze, jestem…

 – Już.

Wzdrygnęła się, a ja odwróciłem się w stronę księcia, by powiedzieć mu, żeby zostawił córkę w spokoju, jednak jego lodowate spojrzenie mnie uciszyło. Zmierzył mnie wzrokiem, wyginając z niesmakiem wargi, i wyciągnął rękę do Pénélope. Nim jednak zdążył ją przedstawić tym, z którymi pragnął nawiązać sojusz, tłum gości naparł na nas, uniemożliwiając księciu odejście.

Pośrodku dziedzińca powstała wolna przestrzeń, gdzie stali Tristan i Anaïs z mieczami w dłoniach, a na ich twarzach malowało się rozbawienie.

 – Pojedynek – zawołał ktoś, a po chwili ciotka Sylvie zaczęła przyjmować zakłady.

 – Obstawiajcie – krzyknęła, po czym wycelowała palec w księcia. – Ty jak zawsze, Édouardzie? A może zbyt zajmuje cię wtrącanie się?

Angoulême spochmurniał i machnął ręką w stronę Sylvie, jakby chciał ją odpędzić.

 – Tak, tak. Tysiąc na Anaïs.

 – Przyjęte!

Goście cisnęli się coraz bardziej, a ja znalazłem się tuż obok Pénélope. Jej spódnica ocierała się o moją nogę, a ja wstrzymałem oddech. Nie zwracałem większej uwagi na to, jak Tristan i Anaïs ganiają się po dziedzińcu przy akompaniamencie pełnego aprobaty ryku arystokracji. Spuściłem wzrok. Głęboki dekolt purpurowej sukni odsłaniał miękkie krągłości jej piersi, a lamówka z czarnej koronki kontrastowała z bladą skórą.

Rozległ się brzęk metalu uderzającego o metal, a ja podniosłem głowę i patrzyłem, jak Anaïs rzuca się na bruk, uciekając przed ostrzem Tristana, i ociera policzek. Poderwała się błyskawicznie, na twarzy miała ślady krwi, ale jej magia już uleczyła ranę i po chwili skóra wyglądała na nietkniętą. Rzuciła się na Tristana, który się zatoczył, a tłum krzyknął, kiedy trafiła go w nadgarstek. Kość pękła z trzaskiem słyszalnym mimo zgiełku tłumu. Książę zaklął, przerzucił broń do lewej ręki i bronił się, wykorzystując raczej brutalną siłę niż umiejętności. Z trudem powstrzymywał Anaïs, kiedy kości jego nadgarstka się leczyły.

 – Dalej, Anaïs – mruknęła Pénélope.

Podekscytowana, balansowała na czubkach palców, a jej dłonie muskały moje. Zamknąłem oczy, delektując się niestosownymi myślami, które wypełniały mój umysł, jednocześnie próbując je odpędzić. Jaki sens w takich myślach, w myśleniu o niej, skoro jej ojciec nigdy by nie pozwolił, byśmy byli razem?

Miecze znów się zderzyły, lecz zamiast ostrego brzęku rozległ się odgłos pękającej stali. Przeniosłem wzrok na Anaïs, która wpatrywała się z ponurą miną na zniszczone ostrze, a ziemię wokół niej otaczały odłamki stali. Cichy krzyk bólu sprawił jednak, że znów skupiłem się na najbliższym otoczeniu.

Ale Pénélope nie było już obok mnie.

Odwróciłem się i patrzyłem, jak Angoulême ciągnie ją przez tłum z milczącą determinacją, a nikt nie zwraca na nich najmniejszej uwagi. Wyraźnie widziałem jednak, że coś jest nie tak. Że coś się stało.

Trąciłem stojących obok, by się odsunęli, a kiedy to nie zadziałało, zacząłem się przepychać za Pénélope i jej ojcem.

I wtedy rozległ się donośny głos.

 – Stać.

Zamarłem instynktownie, podobnie jak wszyscy zebrani na dziedzińcu, nikt nie ważył się narazić na gniew króla. Powoli odwróciwszy głowę, zobaczyłem, że Tristan i Anaïs stoją nieruchomo z opuszczoną bronią, ale słowa króla nie były skierowane do nich.

Podniósłszy się z fotela, z którego oglądał pojedynek, Thibault ruszył powoli w stronę Angoulême’a, a tłum rozpierzchał się przed nim jak wody odpływu.

 – Tak szybko wychodzisz, wasza łaskawość? Tak pewien jesteś wyniku, a może masz pilniejsze sprawy do załatwienia?

Angoulême puścił rękę Pénélope i obrócił się na pięcie w stronę króla. Twarz miał spokojną.

 – Postawiłem na Anaïs. Wątpię, bym musiał z jej powodu rozstać się z pieniędzmi.

Król się roześmiał.

 – Skłonny jestem się zgodzić. Ale co z tobą, lady Pénélope? Nie chcesz oglądać triumfu siostry? A może masz już dość tego, że zawsze cię przyćmiewa?

Pénélope milczała, wciąż odwrócona plecami do króla, a ja poczułem, że serce podchodzi mi do gardła. Dlaczego nie odpowiedziała? Dlaczego się nie odwróciła? Co mogło ją skłonić do narażania się na królewską złość?

 – Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię.

Głos króla brzmiał spokojnie. Złowrogo. Przesunąłem się ostrożnie w ich stronę, choć nie wiedziałem, co mógłbym zrobić, gdyby skrzywdził Pénélope. Próba powstrzymania go byłaby bezowocna, ale nie mogłem tak po prostu stać z boku i nie reagować.

 – Odwróć się!

Król wykrzyknął ten rozkaz, ale nie był wściekły – wtedy by się tak nie uśmiechał.

Pénélope spojrzała na ojca. Nigdy wcześniej nie widziałem, by książę miał tak ponurą minę, ale skinął głową.

 – Wypełnij polecenie. Już po wszystkim.

Pénélope opuściła ramiona.

 – Chodziło mi jedynie o dobro mojej siostry – powiedziała i się odwróciła.

Przyciskała dłoń do rany, nie mogła jednak ukryć szkarłatnych strużek krwi płynących po jej bladej skórze. Rzuciłem się do przodu, ale Anaïs mnie minęła, głośno wykrzykując imię siostry.

Nie dotarła daleko.

Anaïs zatrzymała się z nagłym szarpnięciem, zaplątana w niewidzialne pasma magii króla, a jej głowa gwałtownie poleciała do przodu. Anaïs upadłaby na ziemię, gdyby Tristan jej nie złapał. Głowa dziewczyny osunęła się bezwładnie na bok, a ciało było sparaliżowane do chwili, aż jej magia uleczy złamany kark.

 – Pomóż jej – błagała. – Pomóż jej, Tristanie. Proszę!

Pobladły Tristan ostrożnie opuścił Anaïs na ziemię.

 – O co chodzi, ojcze? Nie mnie oceniać, co cię bawi, ale stanie i patrzenie, jak dama krwawi, wydaje mi się poniżej twojej godności. – Przecisnął się obok mnie, podszedł do Pénélope, wyjął z kieszeni chusteczkę i sięgnął do jej dłoni, którą zasłoniła ranę. – Musiał ją trafić odłamek pękniętej klingi. Cóż za pech, ale się za…

I więcej nie powiedział nic, gdyż wtedy właśnie ujrzał ranę Pénélope.

Z jej ciała wystawał malutki odłamek stali, a z rany sączyła się krew. Tym jednak, co sprawiło, że poczułem ściskanie w żołądku, były czarne linie żelaznej gangreny pełznące wokół rany. Tristan błyskawicznie wyrwał odłamek i przycisnął chusteczkę do uszkodzonej skóry, ale było za późno. Wszyscy to zobaczyli.

I wszyscy wiedzieli.

 – Tragedia. – Król obejrzał się przez ramię na Anaïs, która właśnie z trudem się podnosiła. – Cóż za tragedia. – Znów odwrócił się do księcia. – Prawda zawsze wychodzi na jaw, wasza łaskawość. A kiedy do tego dojdzie, wszyscy musimy ponieść konsekwencje.

Rozdział 1

Pénélope

Usłyszałam ostry brzęk stali uderzającej o stal i zadrżała mi ręka, a wraz z nią pędzel. Pozostawił czarne pasmo w miejscu, w którym wcale nie planowałam takiej plamy.

 – A niech to – mruknęłam.

Przyjęłam od służącej podaną ściereczkę i ostrożnie wytarłam farbę.

Miecze znów się zderzyły, a choć minęły już trzy tygodnie od wypadku, wbrew sobie się wzdrygnęłam. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek mi przejdzie.

Z westchnieniem oparłam nadgarstek o kolano i odwróciłam się, by móc patrzeć, jak moja siostra walczy. Anaïs goniła przeciwnika po całym dziedzińcu, poruszała tępym ćwiczebnym ostrzem nie ze sprawnością kogoś, kto szkolił się od czasu, gdy był zdolny utrzymać broń – choć tak było – ale kogoś zrodzonego do walki. Wyobrażałam sobie, że atakuje jak żmija, poruszała się tak prędko, że ledwie nadążałam za nią wzrokiem. Była tak niebezpieczna właśnie dzięki szybkości i zwinności, a nie brutalnej sile.

Śledziłam wzrokiem jej ruchy, wyobrażając sobie, jak mogłabym utrwalić je za pomocą farb, ale moje dłonie niemal instynktownie sięgnęły po ołówek i szkicownik, bo czyste czarne linie na białym tle najlepiej oddawały niezwykłą urodę i siłę mojej siostry. Anaïs nie potrzebowała upiększenia, a tym właśnie byłby kolor.

Zrobiła zwód w lewo, ale zaatakowała w prawo, jej cios z głośnym trzaskiem trafił przeciwnika w bok. Tristan zaklął i się zatoczył, przyciskając okrytą rękawiczką dłoń do żeber, które z pewnością popękały.

Przełknęłam ślinę i próbowałam nie myśleć o kościach ponownie łączących się ze sobą, sińcach pojawiających się nagle na ciele i równie szybko znikających. Albo o tym, kiedy działo się inaczej.

 – Nie przypominam sobie, kiedy ostatni raz cię w tym pokonałem, Anaïs – jęknął Tristan i opuścił rękę. – To żadne współzawodnictwo, jeśli nie mam szansy wygrać. Połamane kości zmniejszają przyjemność, jaką czerpię z twojego towarzystwa.

Anaïs uśmiechnęła się i uderzyła płazem o rękawiczkę.

 – Sugerujesz, że powinnam pozwolić ci wygrać, wasza wysokość?

 – Czy to by było takie straszne?

Podszedł bliżej, a na jego wargach pojawił się uśmiech, kiedy patrzył z góry na moją siostrę.

Przez kilka chwil na jej twarzy malowało się nieskrywane uwielbienie szaleńczo zakochanej dziewczyny. Moje serce pękło, a jego ostre odłamki wbiły się w moją duszę, kiedy ukryła te uczucia pod zadziornym uśmiechem i uniosła sztych klingi do brody księcia.

 – Owszem. Jeśli chcesz mnie pokonać, musisz się postarać.

Stali bez ruchu i bez słowa, a ja wiedziałam, że prowadzą rozmowę w tym bezgłośnym języku bliskich przyjaciół. Było to piękne i okropne, a ja nieświadomie przeniosłam wzrok na obraz na płótnie.

 – Dość gadaniny. – Marc, który do tej pory opierał się o ścianę, wyszedł z cienia i rozdzielił ich mieczem, który trzymał w dłoniach. – Tristanie, dla mnie zwód Anaïs był oczywisty, ty też byś go zauważył, gdybyś tylko się skupił.

Serce zabiło mi szybciej, kiedy ruszył w moją stronę. Zatrzymał się nagle i uderzył pięścią w niewidzialną barierę magii, która stała mu na drodze.

 – Anaïs, przepuść mnie.

Moja siostra pobladła.

 – Och. Przepraszam. Ja…

Urwała, przeniosła spojrzenie na mnie i odwróciła wzrok.

Poczułam ściskanie w żołądku. Nie podobało mi się to, że mnie chroni, a jeszcze bardziej to, że nie chciała, bym była tego świadoma.

Poczucie winy na twarzy Anaïs. Litość na obliczu Tristana. Nienawidziłam obu tych uczuć, ale nie chciałam, żeby moja siostra poczuła się jeszcze gorzej, więc nie odezwałam się ani słowem. Zanurzywszy pędzel w jasnoszarej farbie, wróciłam do pracy z nadzieją, że wyraz twarzy mnie nie zdradzi.

Marc zatrzymał się przed moimi sztalugami, a choć skupiałam się na pociągnięciach pędzlem, wyraźnie czułam jego obecność. Skóra mnie mrowiła, a  nawet gdybym była ślepa i głucha, i tak rozpoznałabym, że to on stoi obok mnie.

 – Ona tylko próbuje cię chronić, Pénélope.

 – To bardzo rozsądne. – Dodałam odrobinę czerni do szarości. – Może gdyby zawsze była taka czujna, okoliczności wyglądałyby zupełnie inaczej.

„Prawda zawsze wychodzi na jaw…” Ojciec mógł w to nie wierzyć, ale zawsze wydawało mi się nieuchronne, że moja tajemnica – moja dolegliwość – zostanie ujawniona. Gdyby to nastąpiło później, być może nie miałoby większego znaczenia. Pewnych rzeczy nie da się odwrócić. Jak złączenia dwojga trolli.

 – Ale nie była i nie wyglądają. A Anaïs obwinia się o to, co się wydarzyło. To jej ostrze pękło.

 – Ale to on je zniszczył – syknęłam, wściekła, że moja siostra czuje się winna, a Tristan nie.

 – Myślisz, że on tego nie wie?

Opuściłam pędzel. Nie chciałam malować z wściekłością w sercu.

 – Czy moglibyśmy nie rozmawiać na ten temat? I tak ciąży na całym moim życiu i miałam nadzieję, że w tym miejscu znajdę trochę ulgi.

 – Oczywiście.

Rezydencja Vincenta i Victorii według niepisanej umowy była dla nas terenem neutralnym. Jedynym miejscem w Trollus, w którym zapominaliśmy o sojuszach i rywalizacji rodów, pochodzeniu i pozycji, a liczyła się jedynie nasza przyjaźń. Spojrzałam na piętnastoletnie bliźnięta – oboje stali na jednej nodze na murze otaczającym dziedziniec i ze skupionymi minami wyjmowali ostrożnie po kawałeczku z pionowej układanki, która unosiła się między nimi. Oboje byli olbrzymi, nawet Marc sięgał im tylko do ramion. Matka bliźniąt umarła w czasie porodu właśnie z powodu ich rozmiarów. Wstrząs zerwanego złączenia sprawił, że ich ojciec przeżył ją zaledwie o kilka dni. Bliźnięta zostały wychowane przez służących mieszanej krwi, przy minimalnym udziale korony, i z radością dzieliły tytuł baronów, który przysługiwał im z racji urodzenia. Ich postępowanie wynikało głównie z wyjątkowego postrzegania naszego małego światka. Przyjaźń była dla nich bardzo ważna i nie tolerowali żadnych sporów w naszej sześcioosobowej grupie.

 – Mogę zobaczyć, nad czym pracujesz? – spytał Marc.

Gdy usłyszałam to pytanie, serce zabiło mi nieco szybciej, ale gdybym nie była gotowa, żeby zobaczył płótno, nie zabrałabym go ze sobą.

 – Jeśli chcesz.

Obszedł sztalugi, a ja wstrzymałam oddech, czekając na jego reakcję. Pracę nad obrazem zaczęłam jeszcze przed wypadkiem, ale dopiero niedawno udało mi się dodać ostatnie pociągnięcia.

Marc zesztywniał, a ja posmutniałam.

 – Nie podoba ci się?

 – Nie, przykro się na niego patrzy.

Jego głos wydawał mi się dziwnie zduszony, poczułam, że zalewa mnie fala upokorzenia. Zawsze nieśmiało pokazywałam swoje prace innym, ale w najgorszych koszmarach nie spodziewałam się, że Marc tak ostro skrytykuje mój obraz. Chciałam złapać płótno i uciec, ale dokąd? Mój dom nie był już spokojną przystanią, ale piekłem, które chciało ukarać mnie za słabość.

 – Dlaczego namalowałaś właśnie mnie?

Nuta błagania w jego głosie sprawiła, że zaparło mi dech w piersiach. Podniosłam się, wypuściłam wszystko, co trzymałam w dłoniach, i złapałam Marca za rękaw.

 – A dlaczego miałabym cię nie malować?

 – Bo nieważne, jak dobry jest twój obraz, i tak nikt nie będzie chciał go oglądać.

 – Niby dlaczego? – Jego słowa napełniały mnie złością. – Zawsze lubię patrzeć na przyjaciół, ale ty utrudniasz to tak bardzo, że namalowanie tego obrazu było dla mnie jeszcze ważniejsze. Ponieważ tak rzadko miałam przywilej oglądać twoją twarz. Maluję tych, na których mi zależy.

 – To portretuj Anaïs. Albo bliźnięta. Na klątwę, Pénélope! – warknął. – Uwiecznij Tristana. Jesteś tak utalentowana, że pewnie powieszą jego portret w galerii królów.

Przez całe tygodnie wydawało mi się, że w piersiach mam beczułkę prochu tylko czekającą na iskrę. Teraz jednak poczułam się tak, jakby beczułkę wrzucono do ogniska.

 – Jak śmiesz sugerować, żebym namalowała jego? Jak śmiesz!

Wiedziałam, że sama wykrzyczałam te słowa, ale brzmiały, jakby wyszły z ust kogoś innego. Jakby jakaś szalona i dzika dziewczyna przejęła panowanie nad moim ciałem i głosem.

Pozwoliłam jej na to.

Marc cofnął się o krok, ale to nie na niego byłam wściekła. Obróciwszy się na pięcie, ruszyłam w stronę Tristana, a jego beznamiętna, nieprzenikniona twarz Montignych jeszcze podsycała moją furię.

 – Oczywiście, że powinnam namalować ciebie! Dlaczego ja albo ktokolwiek inny miałby malować coś innego? Nasz świat jest przeklęty. Wszyscy są chorzy, wypaczeni albo umierający z powodu żelaza i ciemności. Wszyscy, co do jednego, poza tobą!

 – Pénélope, przestań. – Anaïs stanęła między nami. – Nie rób tego. Nie mów czegoś, czego będziesz żałować.

Ale tak naprawdę chciała, żebym nie powiedziała niczego, co zwróciłoby go przeciwko niej. Mimo wszystkiego, co zaszło, i tak chciała go chronić. I tak chciała z nim być. To się musiało skończyć.

 – Odsuń się.

Potrząsnęła głową, a ja wiedziałam, że jej do tego nie zmuszę. Anaïs była silniejsza ode mnie w każdym możliwym aspekcie.

Tristan dotknął jej ramienia.

 – Pozwól jej powiedzieć, co chce.

Anaïs zawahała się, po czym niechętnie odstąpiła na bok. Ale osiągnęła, co zamierzała. Mój gniew osłabł, bo wiedziałam, że wyciągnięcie na jaw ich zerwanych zaręczyn nie będzie miało dla niego znaczenia. Był Montignym, wężem o czarnym sercu, i nie przejmował się nikim ani niczym poza władzą. A ja tylko skrzywdziłabym jedyną osobę, na której ponad wszystko mi zależało: Anaïs.

 – Urodziłeś się doskonały pośród upadłej i wymierającej rasy. – Mój głos ociekał sarkazmem. – Obdarzony urodą i wdziękiem dawnych królów, jak również mocą niewidzianą od czasu samego króla Alexisa III. Jakże tacy niedoskonali jak my mogliby się równać z tobą i twoją… ­promiennością? – Wyplułam to słowo w jego stronę.

Coś pojawiło się na jego twarzy. Ślad… poczucia winy? Po chwili Tristan westchnął.

 – Żałuję, że los nie był dla ciebie łaskawszy, Pénélope. Przykro mi z powodu roli, jaką odegrałem w krzywdzie, która cię spotkała. Ale nie miałem najmniejszego wpływu na to, jaki się urodziłem.

 – Wiem.

Moje wargi wydawały się odrętwiałe. Odwróciłam się. Dla dobra Anaïs zawsze milczałam, kiedy on zachowywał się w sposób okrutny, ale jakie to miało znaczenie, gdyby teraz dowiedział się, co naprawdę o nim myślę? Bliźnięta zeszły z muru i stanęły obok Anaïs, ale ja widziałam tylko Marca. Tristan był jego kuzynem i najbliższym przyjacielem, a Marc był wobec niego bezwarunkowo lojalny. Wszyscy byli, a ja wiedziałam, że to, co zamierzam powiedzieć, wykluczy mnie z kręgu przyjaciół.

Ale i tak to powiedziałam.

 

 – Nigdy cię nie namaluję, Tristanie. Maluję tych, których kocham. Nie tych, których nienawidzę.