Anders Morderca i przyjaciele (oraz kilkoro wiernych nieprzyjaciół). Jonas Jonasson. W.A.B. 2016

Rozdział 1

 

Ten, którego życie miało się wkrótce wypełnić śmiercią i przemocą, złodziejami i bandziorami, stał i śnił na jawie w recepcji jednego z najbardziej nędznych szwedzkich hoteli.

 

Jedyny wnuk handlarza koni Henrika Bergmana jak zawsze zrzucał wszystkie własne niepowodzenia na dziadka. Staruszek był w swojej branży najlepszy w całej południowej Szwecji, nigdy nie sprzedawał mniej niż siedem tysięcy sztuk rocznie, i to wszystkie pierwszej klasy.

 

Ale od 1955 roku zdradzieccy chłopi zaczęli wymieniać zimnokrwiste i gorącokrwiste rumaki dziadka na traktory w tempie, którego on nie potrafił pojąć. Siedem tysięcy transakcji stopniało nagle do siedmiuset, a potem do siedemdziesięciu i w końcu do raptem siedmiu. W ciągu pięciu lat wielomilionowy majątek rodzinny rozpłynął się w oparach spalin z diesla. Ojciec jeszcze nienarodzonego wnuka próbował uratować to, co w 1960 roku zostało do ocalenia, jeżdżąc po okolicznych wsiach, żeby prawić chłopom o przekleństwie mechanizacji. Przecież krążyło tyle plotek. Na przykład, że od ropy można dostać raka, jeśli się nią ktoś obleje, a takich nieszczęśników nie brakowało.

 

Tata dodawał jeszcze, że według badań diesel może powodować u mężczyzn bezpłodność. Nie powinien był jednak tego mówić, bo po pierwsze to nie była prawda, a po drugie coś takiego musiało brzmieć całkiem przyjemnie dla ledwie wiążących koniec z końcem, ale wciąż jurnych chłopów mających od trojga do ośmiorga dzieci każdy. Kondom był kłopotliwy w użyciu, w przeciwieństwie do ciągników Massey Ferguson czy John Deere.

 

Dziadek umarł zrujnowany, a na dodatek od śmiertelnego kopnięcia swojego ostatniego konia. Załamany i pozbawiony koni syn przebranżowił się, odbył jakiś tam kurs i po pewnym czasie dostał posadę w Facit AB, jednej z większych na świecie firm produkujących maszyny do pisania i maszyny liczące. W ten oto sposób udało mu się zostać okantowanym przez przyszłość nie jeden raz, ale dwa razy w życiu, ponieważ na rynku nagle pojawiły się elektroniczne urządzenia liczące. Na dodatek, jakby na ironię, w przeciwieństwie do produktów Facitu wielkości cegły modele japońskie mieściły się w wewnętrznej kieszeni marynarki. Maszyny Facitu natomiast nie kurczyły się (a przynajmniej nie wystarczająco szybko), za to sam koncern owszem, aż w końcu zredukował się prawie do zera.

 

Syn handlarza koni musiał pożegnać się z firmą. Aby zagłuszyć świadomość, że życie podwójnie go wykołowało, sięgnął po butelkę. Bezrobotny, zgorzkniały, wiecznie nieumyty i nigdy trzeźwy, niebawem stracił jakąkolwiek atrakcyjność dla swojej dwadzieścia lat młodszej żony, która do pewnego czasu jakoś to wytrzymywała. W końcu jednak cierpliwa młoda kobieta pomyślała sobie, że błąd, jakim było poślubienie niewłaściwego mężczyzny, da się naprawić.

 

– Chcę się rozwieść – oznajmiła któregoś przedpołudnia małżonkowi, gdy ten krążył po ich mieszkaniu w zaplamionych białych slipach i czegoś szukał.

 

– Widziałaś butelkę koniaku? – spytał.

 

– Nie. Ale chcę się rozwieść.

 

– Wczoraj wieczorem zostawiłem ją na szafce, musiałaś ją gdzieś schować.

 

– Możliwe, że odstawiłam ją do barku, kiedy sprzątałam kuchnię, nie pamiętam. Nie słyszysz? Powiedziałam, że chcę się rozwieść.

 

– Do barku? No jasne, od razu mogłem tam zajrzeć. Baran ze mnie. Czyli się stąd wyniesiesz? I zabierzesz tego bachora, który wciąż tylko robi pod siebie?

 

Tak, zabrała ze sobą niemowlę. Jasnowłosego chłopca o ładnych niebieskich oczkach. Który dużo, dużo później miał zostać recepcjonistą.

 

Mama marzyła o tym, żeby uczyć języków, ale dziecko przyszło na świat akurat tuż przed egzaminami końcowymi na kursie. Pojechała do Sztokholmu razem z synkiem oraz z całym dobytkiem i podpisała papiery rozwodowe. Wróciła też do swojego panieńskiego nazwiska Persson, nie zastanawiając się nad konsekwencjami tego kroku dla chłopca, który miał już nadane imię Per (nie żeby nie można było nazywać się Per Persson czy choćby Jonas Jonasson, ale takie zestawienie brzmi monotonnie).

 

W stolicy czekała na nią praca w służbie parkingowej. Tak więc mama Pera Perssona przemierzała ulicę za ulicą, niemal codziennie obsztorcowując nieprawidłowo parkujących mężczyzn, zwłaszcza tych, których stać było na zapłacenie mandatu, jakim ich właśnie ukarano. Marzenie o profesji nauczycielskiej, o szerzeniu wiedzy, który niemiecki przyimek rządzi biernikiem, a który celownikiem, wśród uczniów na ogół mających to gdzieś, ulotniło się niepostrzeżenie.

 

Gdy mama spędziła już niemal całą wieczność na wykonywaniu zajęcia, które miało być jedynie przejściowe, zdarzyło się, że jeden z mnóstwa zbesztanych zaniemówił, kiedy tłumacząc się, pod uniformem funkcjonariusza służby parkingowej odkrył kobietę. Od słowa do słowa, w końcu oboje znaleźli się na obiedzie w eleganckiej restauracji, gdzie przy kawie w towarzystwie czegoś mocniejszego mandat został podarty na dwoje. Kolejne słowo do kolejnego słowa i nieprawidłowo parkujący kierowca oświadczył się mamie Pera Perssona.

 

Adorator okazał się islandzkim bankierem zamierzającym powrócić do Reykjavíku. Obiecywał swej potencjalnej małżonce złote góry, jeśli tylko z nim pojedzie. Syn też miał być mile widziany. Ale czasu upłynęło już tyle, że jasnowłosy chłopczyk zdążył stać się dorosły i mógł decydować o sobie sam. Liczył na bardziej świetlaną przyszłość w Szwecji, a ponieważ nie da się porównać tego, co nastąpiło potem, z tym, co mogło się wydarzyć, nie sposób ocenić, na ile pomylił się lub nie pomylił w swoich kalkulacjach.

 

Per Persson już jako szesnastolatek znalazł sobie pracę i wykonywał ją równolegle do nauki w liceum, której nie poświęcał się nadmiernie. Mamie nigdy nie opowiadał ze szczegółami, na czym polega jego zajęcie. Nie bez powodu.

 

– Dokąd się wybierasz, synku? – pytała na przykład.

 

– Do pracy, mamo.

 

– Tak późno?

 

– Tak, to działalność całodobowa.

 

– Co ty znowu robisz?

 

– Mówiłem ci już z tysiąc razy. Jestem asystentem w… branży rozrywkowej. Spotkania z ludźmi i tak dalej.

 

– Jak to asystentem? Co to znaczy?

 

– Muszę pędzić, mamo. Porozmawiamy kiedy indziej.

 

Per Persson wykręcił się jeszcze raz. To oczywiste, że niechętnie zdradzał szczegóły, na przykład takie, że jego pracodawca sprzedawał w średnio atrakcyjnym opakowaniu przygodną miłość w dużym, zrujnowanym żółtym drewnianym domu w Huddinge, na południe od Sztokholmu. Albo że lokal nosił nazwę Club Amore. Czy że jego praca polegała na dbaniu o logistykę oraz na pełnieniu roli pilota i kontrolera. W praktyce oznaczało to, że każdy gość miał trafić do właściwego pomieszczenia, aby doświadczyć odpowiedniego rodzaju miłości przez odpowiednią liczbę minut. Chłopiec układał grafik, odmierzał czas wizyt z zegarkiem w ręce, nasłuchiwał pod drzwiami (puszczając wodze fantazji). A gdy coś wydawało się zmierzać w złym kierunku, wszczynał alarm.

 

Akurat kiedy mama Pera Perssona wyemigrowała, a on zakończył swoją edukację w formalnym znaczeniu, jego pracodawca postanowił zmienić branżę. Club Amore zamienił się w pensjonat Cypel na Jeziorze. Choć nie leżał nad żadnym jeziorem, a więc tym bardziej na żadnym cyplu. Ale jak powiadał właściciel hoteliku: „W końcu to dziadostwo musi się jakoś nazywać”.

 

Czternaście pokoi. Dwieście dwadzieścia pięć koron za noc. Z toaletą i prysznicem. Świeża pościel i ręczniki raz w tygodniu, ale tylko wtedy, jeśli wyglądały na wystarczająco zużyte. Zmiana charakteru działalności z gniazdka miłości na trzeciorzędny hotel to nie było to, o czym marzył właściciel. Przede wszystkim zarabiał znacznie więcej, kiedy goście mieli towarzystwo w łóżku, a poza tym, gdy w grafiku dziewczyn powstawała jakaś luka, on sam mógł szybko skorzystać z usług którejś z nich.

 

Per Persson, udowodniwszy, że posiada talent logistyczny, otrzymał propozycję pracy jako recepcjonista, co nie było jeszcze najgorsze (chociaż wynagrodzenie jak najbardziej zasługiwało na taką ocenę). Miał meldować i wymeldowywać gości, pilnować, żeby płacili, doglądać rezerwacji i odwołań. Mógł być też w miarę uprzejmy, o ile nie wpływało to negatywnie na zyski.

 

Była to więc nowa działalność pod nowym szyldem, a zadanie Pera Perssona też było nie tylko odmienne, ale i dużo bardziej odpowiedzialne niż poprzednie. Co skłoniło go do udania się do szefa i przedłożenia mu pokornie sugestii mającej na celu skorygowanie wysokości jego pensji.

 

– W dół czy w górę? – spytał szef.

 

Per Persson odpowiedział, że wolałby w górę. Rozmowa nie przybrała obrotu, jakiego sobie życzył. Tak więc po chwili stał przed swoim chlebodawcą i miał nadzieję, że przynajmniej będzie mógł zatrzymać to, co posiadał do tej pory.

 

I tak się stało. Szef okazał się jednak na tyle wspaniałomyślny, że zaproponował:

 

– Wprowadź się do pokoju za recepcją, do cholery, to przynajmniej nie będziesz musiał płacić czynszu za mieszkanie po matce.

 

No cóż. Per Persson nie mógł odmówić mu racji, że jest to sposób na zaoszczędzenie paru setek. Ponieważ na dodatek pensję miał wypłacaną pod stołem, nic nie stało na przeszkodzie, by spróbował postarać się i o pomoc socjalną, i o zasiłek dla bezrobotnych.

 

I tak oto młody recepcjonista stał się jednością ze swoją pracą. Mieszkał i żył w recepcji. Minął rok, minęły dwa lata, minęło pięć lat, a chłopcu nie powodziło się szczególnie lepiej niż wcześniej jego ojcu i dziadkowi. Winę za to ponosił zmarły dziadek. Staruch był kilka razy milionerem. A teraz jego potomek z krwi i kości w trzecim pokoleniu tkwił za ladą recepcyjną i witał cuchnących gości hotelowych, którzy nazywali się Anders Morderca albo nosili inne odrażające przezwiska.

 

Akurat Anders Morderca był jednym ze stałych mieszkańców pensjonatu Cypel na Jeziorze. Naprawdę nazywał się Johan Andersson i przesiedział za kratkami całe swoje dorosłe życie. Nigdy nie miał łatwości w znajdowaniu odpowiednich słów i sformułowań, dosyć wcześnie jednak zorientował się, że można również dowieść swojej racji, jeśli przyłoi się temu, kto się sprzeciwia, albo wygląda, jakby zamierzał to zrobić. A w razie potrzeby przyłoi się jeszcze raz.

 

Ten typ konwersacji z czasem doprowadził do tego, że młody Johan wylądował w złym towarzystwie. Pod wpływem nowych znajomości połączył swą dosyć krewką technikę argumentacji z wódką i prochami, i wtedy było już pozamiatane: wódka i prochy przyniosły mu dwanaście lat, kiedy sam skończył dwadzieścia, ponieważ nie potrafił wyjaśnić, w jaki sposób jego siekiera wylądowała w plecach głównego dystrybutora amfetaminy w okolicy.

 

Po ośmiu latach Anders Morderca znalazł się znowu na wolności i świętował swoje wyjście z takim przytupem, że nawet nie zdążył wytrzeźwieć, kiedy dostał czternaście kolejnych lat do poprzednich ośmiu. Tym razem w użyciu była śrutówka. Z bliskiej odległości. Prosto w twarz następcy tamtego z siekierą w plecach. Wyjątkowo niemiły widok dla funkcjonariuszy wezwanych na miejsce, żeby posprzątali.

 

Anders Morderca twierdził w sądzie, że wcale nie miał takiego zamiaru. Przynajmniej tak uważał. Nie za wiele pamiętał z przebiegu wydarzeń. Podobnie jak następnym razem, kiedy poderżnął gardło trzeciemu przedsiębiorcy z branży prochów, ponieważ tamten zarzucił mu, że jest w złym humorze. Mężczyzna z podciętym gardłem rzeczywiście się nie mylił, tyle że bez żadnego pożytku dla siebie.

 

W wieku pięćdziesięciu sześciu lat Anders Morderca znalazł się znowu na wolności. W przeciwieństwie do poprzednich razów teraz nie było mowy o tymczasowej wizycie, lecz o pobycie na stałe. Taki był plan. Wystarczyło tylko unikać alkoholu. I prochów. Oraz wszystkiego i wszystkich mających bliski związek z alkoholem i prochami.

 

Piwo nie wydawało się specjalnie groźne, najczęściej morderca czuł się po nim wesoły. Albo na wpół wesoły. Albo przynajmniej mu nie odbijało.

 

Wybrał się do pensjonatu Cypel na Jeziorze w nadziei, że miejsce to nadal oferuje przeżycia z gatunku tych, których deficyt odczuwa ktoś, kto przesiedział za kratkami dziesięć albo trzydzieści lat. Kiedy rozczarowanie tym, że już tak nie jest, minęło, postanowił się tam wmeldować. Ostatecznie musiał przecież gdzieś mieszkać, a dwie stówy za noc to jeszcze nie powód, żeby się pieklić, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, dokąd zwykle takie pieklenie prowadzi.

 

Jeszcze zanim pierwszy raz pokwitował odbiór klucza do pokoju, zdążył opowiedzieć historię swojego życia młodemu recepcjoniście, który akurat mu się napatoczył. Opowieść obejmowała dzieciństwo, mimo że Anders Morderca nie uważał, by było ono istotne dla tego, co nastąpiło później. Wczesne lata, ogólnie rzecz biorąc, mijały na tym, że tata upijał się po pracy do nieprzytomności, aby móc to wszystko wytrzymać, w związku z czym mama zaczęła pić z tatą, żeby wytrzymać z nim. W końcu tata nie wytrzymywał z mamą i dawał temu wyraz, bijąc ją regularnie; i najczęściej nie przejmował się, że syn na wszystko patrzy.

 

Po wysłuchaniu całej opowieści recepcjonista nie miał odwagi zrobić nic innego, jak tylko powitać Andersa Mordercę przez podanie mu ręki oraz przedstawienie mu swojej osoby.

 

– Per Persson – rzekł.

 

– Johan Andersson – odparł morderca i obiecał, że w przyszłości będzie się starał mordować jak najmniej.

 

Następnie spytał recepcjonistę, czy nie znalazłaby się butelka pilznera. Po siedemnastu latach bez ani jednej kropli mogło zaschnąć w gardle.

 

Per Persson bynajmniej nie zamierzał rozpoczynać swojej znajomości z Andersem Mordercą od odmówienia mu piwa. Nalewając mu, dopytał się jednak, czy pan Andersson potrafi sobie wyobrazić, że powstrzyma się od alkoholu i prochów.

 

– Tak, spokojnie – powiedział Johan Andersson. – Ale mów mi Anders Morderca. Tak jak wszyscy.

 

Rozdział 2

 

Należało cieszyć się z drobiazgów. Na przykład z tego, że mijały miesiące, a Anders Morderca nie zamordował ani recepcjonisty, ani nikogo innego w najbliższym otoczeniu hotelu. I że szef pozwolił Perowi Perssonowi zamykać recepcję w każdą niedzielę na kilka godzin. A jeżeli tylko pogoda – w odróżnieniu od całej reszty – sprzyjała recepcjoniście, wtedy korzystał z okazji i opuszczał hotel. Nie żeby się porządnie zabawić, bo na to nigdy nie starczało pieniędzy. Ale siedzenie na ławce w parku i rozmyślanie wciąż jeszcze było gratis.

 

I właśnie siedział sobie na niej, z czterema kanapkami z szynką i butelką soku malinowego, gdy zupełnie niespodziewanie ktoś go zagadnął:

 

– Co tam słychać, mój synu?

 

Przed nim stała kobieta niewiele starsza od niego. Wyglądała na niedomytą i na wycieńczoną, ale dookoła jej szyi połyskiwała biała koloratka, także przybrudzona.

 

Per Persson nigdy nie przywiązywał wagi do religii, ale osoba duchowna to w końcu osoba duchowna, poza tym uważał, że ta kobieta zasługuje na taki sam szacunek jak mordercy, ćpuny i podobne szumowiny, z którymi miał do czynienia w pracy. A może nawet na większy.

 

– Dziękuję – odrzekł. – Bywało lepiej. Albo może i nie, kiedy tak się zastanowię. Można powiedzieć, że moje życie to wciąż ta sama udręka.

 

Co to, do cholery, za osobiste wycieczki, pomyślał. Ale może warto postawić sprawę jasno.

 

– To znaczy, co się tyczy mojego zdrowia i samopoczucia, nie mam na co narzekać i nie widzę powodu, by obciążać panią pastor swoimi problemami. Byleby tylko było w co zęby wbić, to reszta już jakoś się ułoży – powiedział i dał do zrozumienia, że uważa rozmowę za skończoną, zająwszy się otwieraniem pojemnika z kanapkami.

 

Kobieta nie odnotowała jednak tego sygnału, tylko odparła, że służenie jakąkolwiek pomocą w żadnym razie nie byłoby dla niej obciążeniem, gdyby dzięki temu jego egzystencja stała się znośniejsza. Osobista modlitwa o łaskę bożą chyba by nie zaszkodziła?

 

Modlitwa o łaskę bożą? Per Persson zastanawiał się, jaki pożytek może przyjść z czegoś takiego zdaniem tej brudnej pastor. Czy ona myśli, że z nieba zacznie zaraz padać deszcz pieniędzy? Albo chleba czy kartofli? Chociaż… a niech tam. Nie należy odtrącać kogoś, kto pragnie jedynie dobra.

 

– Dziękuję, pani pastor. Jeśli pani uważa, że modlitwa skierowana do nieba może sprawić, że ulży mi w życiu, nie będę się przeciwstawiał.

 

Kobieta uśmiechnęła się i usadowiła na ławce obok korzystającego z wolnej niedzieli recepcjonisty. Następnie przystąpiła do wypełniania swoich zawodowych obowiązków.

 

– Boże, spójrz na twe dziecię… jak ci na imię?

 

– Mam na imię Per – odpowiedział Per Persson, zastanawiając się, co Panu Bogu po tej informacji.

 

– Boże, spójrz na twe dziecię, Pera, zobacz, jak on cierpi…

 

– To znaczy nie cierpię tak wprost.

 

Pastor trochę się zirytowała. Oznajmiła, że znowu musi zacząć od początku i że modlitwa przynosi największy pożytek, jeśli nie jest zbyt często przerywana.

 

Per Persson przeprosił i obiecał, że pozwoli jej pomodlić się do końca w ciszy i spokoju.

 

– Dziękuję – odparła, po czym zaczęła od nowa. – Boże, zwróć swe oczy na twe dziecię, które czuje, że mogłoby być lepiej, chociaż wprost nie cierpi. Panie, daj mu ufność, niechaj pokocha świat, a świat niech pokocha jego. Jezu, dźwigaj swój krzyż u jego boku, niechaj twoje królestwo przyjdzie i tak dalej.

 

I tak dalej? – pomyślał Per Persson, lecz nie ośmielił się odezwać.

 

– Bóg błogosławi cię, mój synu, mocą, siłą i… mocą. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

 

Per Persson nie wiedział, jak powinna brzmieć modlitwa osobista, ale to, co przed chwilą usłyszał, wyglądało mu na fuszerkę. Już miał na końcu języka, żeby to otwarcie powiedzieć, gdy pastor go uprzedziła:

 

– Dwadzieścia koron, poproszę.

 

Dwadzieścia koron? Za coś takiego?

 

– Mam pani zapłacić za modlitwę? – zdziwił się Per Persson.

 

Kobieta potaknęła ruchem głowy. Modlitwa o łaskę to nie jakaś tam paplanina i odklepywanie formułki. Wymaga skupienia i oddania, zużywa siły – a nawet osoba duchowna musi przecież jakoś żyć na ziemskim padole, dopóki tu jest, a nie w niebie, gdzie jej miejsce.

 

Według Pera Perssona w odmówionej dwie minuty temu modlitwie nie było ani skupienia, ani oddania, poza tym miał spore wątpliwości, czy rzeczywiście niebo, a nie co innego czekać będzie tę kobietę, kiedy nadejdzie już pora.

 

– No to dziesięć koron – spróbowała jeszcze raz.

 

Opuszcza cenę coraz bardziej, prawie do zera? Per Persson przyjrzał się jej uważniej i zobaczył coś… innego? Coś… żałosnego?

 

Doszedł do wniosku, że ona jest raczej siostrą w niedoli niż oszustką.

 

– Ma pani ochotę na kanapkę? – spytał.

 

Twarz kobiety pojaśniała.

 

– O, dzięki. Pan ci to wynagrodzi!

 

Per Persson odpowiedział, że patrząc historycznie, niemal wszystko przemawia za tym, że Pan jest zajęty czym innym niż nagradzanie właśnie jego. I że modlitwa, której przed chwilą musiał wysłuchać, raczej nic nie zmieni w tym względzie.

 

Wyglądało na to, że kobieta zamierza przejść do kontrataku, lecz recepcjonista odpowiednio szybko podał jej swoje pudełko z kanapkami.

 

– Proszę – rzekł. – Niech pokarm uciszy mowę.

 

– Pan rządzi pokornymi w sprawiedliwości, ubogich uczy swej drogi1. Psalm dwudziesty piąty – powiedziała z pełnymi ustami.

 

– Niech tak się stanie – zakończył Per Persson.

 

Rzeczywiście była pastorem. Przeżuwając jedną po drugiej cztery kanapki z szynką przyniesione przez recepcjonistę, opowiedziała, że miała własny zbór jeszcze do ubiegłej niedzieli, kiedy to przerwano jej w samym środku wygłaszane kazanie i przewodniczący rady kościelnej poprosił, by zeszła z ambony, spakowała swoje rzeczy i się oddaliła.

 

Per Persson uważał, że to karygodne. Czy w sferze niebiańskiej nie istnieje coś, co nazywa się ochroną zatrudnienia?

 

Owszem, istnieje, ale przewodniczący uważał, że ma swoje powody. A cały zbór przyznał mu rację. Włącznie z samą pastor. I co najmniej dwóch członków gminy rzuciło za nią śpiewnikami, gdy wychodziła.

 

– Jak się pan pewnie domyśla, istnieje też dłuższa wersja. Chce ją pan usłyszeć? Musi pan wiedzieć, że moje życie to nie była droga usłana różami.

 

Per Persson zastanowił się chwilę. Czy ciekawi go, czym, skoro nie różami, była usłana droga tej kobiety, czy wystarczy mu wymiar zgryzoty i strapienia, jaki nosił w sobie bez jej udziału?

 

– Nie jestem pewny, czy moja egzystencja stanie się jaśniejsza, jeśli posłucham o innych, którzy żyją w podobnych ciemnościach – rzekł. – Ale może pani zarysować samą kwintesencję, jeśli nie będzie to przydługawe.

 

Kwintesencję? Polegała ona na tym, że pastor przez siedem dni tułała się po okolicy, od niedzieli do niedzieli. Sypiała w piwnicach i Bóg wie gdzie jeszcze, jadała, co wpadło jej w ręce.

 

– Na przykład cztery kanapki z szynką na cztery dostępne – wtrącił Per Persson. – Ma pani ochotę popić mój jedyny posiłek moim ostatnim sokiem z malin?

 

Pastor nie odmówiła. A gdy już ugasiła pragnienie, powiedziała:

 

– Mówiąc szczerze, nie wierzę w Boga. A jeszcze mniej w Jezusa. To tata zmusił mnie, żebym poszła w jego ślady – to znaczy w ślady taty, nie Jezusa – kiedy na domiar całego nieszczęścia nie urodził mu się ani jeden syn, tylko córka. Chociaż tata też został przymuszony przez dziadka. Kto wie, może oni obaj byli wysłannikami szatana, trudno powiedzieć. Tak czy inaczej, pastorowanie weszło do rodzinnej tradycji.

 

W kwestii bycia ofiarą w cieniu ojca lub dziadka Per Persson czuł z nią bezpośrednią wspólnotę. Powiedział, że gdyby dzieci mogły uniknąć wszystkich kretynizmów, którymi obciążają je poprzednie pokolenia, dałoby się jakoś w życiu wytrzymać.

 

Pastor powstrzymała się od zwrócenia mu uwagi na nieodzowność wcześniejszych pokoleń dla istnienia ich samych. Zamiast tego spytała Pera o drogę, która przywiodła go ku tej ławce w parku.

 

Ku ławce w parku, tak. I do ponurej recepcji hotelowej, w której mieszkał i pracował. I pił piwo z Andersem Mordercą.

 

– Z Andersem Mordercą? – powtórzyła za nim.

 

– Tak – potwierdził recepcjonista. – Mieszka w siódemce.

 

Per Persson uznał, że chyba może poświęcić kilka minut tej kobiecie, skoro już go spytała. Opowiedział zatem o dziadku, który przeszastał swoje miliony. O tacie, który po prostu się poddał. O mamie, która związała się z islandzkim bankierem i opuściła kraj. O tym, jak on sam wylądował w burdelu, mając szesnaście lat. Oraz o tym, że pracował teraz jako recepcjonista w hotelu, w który przekształcił się burdel.

 

– I kiedy w końcu uda mi się dostać dwadzieścia minut wolnego, i siadam sobie na ławce w parku w bezpiecznej odległości od wszystkich złodziei i bandytów, koło których muszę skakać na co dzień, wtedy pojawia się pastor, która nie wierzy w Boga, i najpierw próbuje wyłudzić ode mnie moje ostatnie pieniądze, a później zjada mi cały prowiant. Ale mogę jej oddać nawet życie, o ile dzięki jej modlitwie stary burdel zmieni się w Grand Hotel, kiedy tam wrócę.

 

Brudna pastor z okruchami chleba w kącikach ust wyglądała żałośnie. Powiedziała, że to mało prawdopodobne, aby modlitwa dała tak natychmiastowy rezultat, zwłaszcza że była fuszerką, a jej adresat nie istnieje. Wyraziła skruchę, że zażądała zapłaty za źle wykonaną robotę, zwłaszcza w obliczu hojności recepcjonisty, którą okazał, częstując ją kanapkami.

 

– Opowiedz mi więcej o tym hotelu – poprosiła. – Nie da się w nim przypadkiem wynająć jakiegoś tańszego pokoiku, tak po znajomości? Przecież jesteśmy… kompanami?

 

– Kompanami? – zdziwił się Per Persson. – A kiedy dokładnie ja i pani zostaliśmy kompanami?

 

– Teraz – odpowiedziała pastor. – Przecież jeszcze nie jest za późno.

 

Rozdział 3

 

Pastor dostała pokój numer osiem, przez ścianę z Andersem Mordercą. Ale w odróżnieniu od jej sąsiada, od którego Per Persson nigdy nie odważył się domagać zapłaty, miała uiścić należność za tydzień z góry. Według normalnej taryfy.

 

– Z góry? To są moje ostatnie pieniądze.

 

– Tym bardziej nie powinny zostać przetrwonione. A ja mogę odklepywać modlitwę za panią całkiem gratis i wtedy wyjdziemy na zero – zaproponował recepcjonista.

 

W tym momencie do hotelu wszedł mężczyzna w skórzanej kurtce, okularach przeciwsłonecznych i z kilkudniowym zarostem na twarzy. Wyglądał na karykaturę gangstera, którym prawdopodobnie był, i nie mówiąc dzień dobry, spytał od razu, gdzie znajdzie Johana Anderssona.

 

Recepcjonista, wyprężywszy się, odpowiedział, że nie każdemu udostępnia się informacje o tym, kto mieszka czy nie mieszka w pensjonacie Cypel na Jeziorze. Ambicją hotelu jest bowiem chronienie prywatności jego mieszkańców.

 

– Odpowiadaj na pytanie, chyba że wolisz, żebym ci oderżnął fiuta – rzucił mężczyzna w skórzanej kurtce. – Gdzie mieszka Anders Morderca?

 

– Pokój numer siedem – odparł Per Persson.

 

Groźny zniknął w głębi korytarza. Pastor, patrząc za nim, zastanawiała się, czy to początek kłopotów. Czy recepcjonista uważa, że ona jako osoba duchowna byłaby w stanie coś zaradzić?

 

Per Persson nic nie uważał, nie zdążył jednak tego powiedzieć, bo mężczyzna w skórzanej kurtce był już z powrotem.

 

– Morderca leży zapruty na swoim łóżku. Wiem, na co go stać, więc najlepiej na razie go tak zostawić. Zaopiekuj się tą kopertą i daj mu ją, jak się już ocknie. Pozdrów go od hrabiego.

 

– Tylko tyle? – spytał Per Persson.

 

– Tak. Nie, powiedz jeszcze, że w kopercie jest pięć tysięcy, nie dziesięć, bo wykonał robotę tylko w połowie.

 

Mężczyzna w skórzanej kurtce wyszedł. Pięć tysięcy? Pięć, chociaż powinno być dziesięć? I teraz zadaniem recepcjonisty jest wyjaśnić tę różnicę potencjalnie najgroźniejszemu człowiekowi w Szwecji. Chyba że sceduje to na pastor, która przed chwilą oferowała swoje usługi.

 

– Anders Morderca – odezwała się. – Czyli on rzeczywiście istnieje? To nie była bajeczka?

 

– Zagubiona dusza – rzekł recepcjonista. – Potwornie zagubiona.

 

Ku jego zaskoczeniu pastor spytała nagle, czy ta potwornie zagubiona dusza jest na tyle zagubiona, że istnieje moralna przesłanka, aby ona wraz z recepcjonistą pożyczyli sobie od niej tysiąckoronowy banknot i najedli się do syta w jakimś sympatycznym lokalu w okolicy?

 

Per Persson nie mógł się nadziwić, co z niej za osoba duchowna, skoro wychodzi z taką propozycją, uznał jednak, że pomysł jest nęcący. Chociaż z drugiej strony raczej nie bez powodu Anders Morderca nazywał się tak, jak się nazywał. Właściwie to istniały trzy powody, o ile recepcjonista dobrze pamiętał: siekiera w plecach, śrutówka prosto w twarz i poderżnięte gardło.

 

Kwestia stosowności pomysłu, by w tajemnicy pożyczyć pieniądze od mordercy, rozwiązała się sama, ponieważ rzeczony morderca właśnie się ocknął i ze zmierzwionymi włosami lazł teraz do nich korytarzem.

 

– Pić mi się chce – powiedział. – Mam dostać dzisiaj pieniądze, ale jeszcze nie przyszły, a nie mam ani grosza, żeby kupić sobie piwo. Albo coś do jedzenia. Mógłbym pożyczyć z twojej kasy dwie stówki?

 

Niby pytanie, ale niezupełnie.

 

W tym momencie pastor wysunęła się o pół kroku do przodu.

 

– Dzień dobry – zaczęła. – Nazywam się Johanna Kjellander i wcześniej byłam pastorem zboru, a teraz jestem jedynie pastorem w rozumieniu ogólnym.

 

– Pastorzy to jedno wielkie gówno – rzekł Anders Morderca, nawet na nią nie spojrzawszy.

 

Konwersacja, jak wszystkim wiadomo, nie była jego mocną stroną. Zwrócił się jeszcze raz do recepcjonisty:

 

– Dostanę jakieś pieniądze czy nie?

 

– Trudno mi się zgodzić z tym, co pan powiedział przed chwilą – wtrąciła Johanna Kjellander. – Naturalnie zawsze znajdzie się ten czy ów, który błądzi, nawet w naszej branży; akurat tak się składa, że niestety jestem jedną z tych osób. Z przyjemnością porozmawiałabym z panem… panie Andersie Morderco, o tych sprawach. Ale może przy innej okazji? Bo teraz chodzi o kopertę z pięcioma tysiącami koron, która właśnie została dostarczona do recepcji przez pewnego hrabiego.

 

– Pięć tysięcy? – rzekł Anders Morderca. – Powinno być dziesięć! Co zrobiłaś z resztą, ty szatańska pastorzyco?

 

Jeszcze przed chwilą zaspany i nadal trochę wstawiony morderca wlepił pełen wściekłości wzrok w Johannę Kjellander. Per Persson, który nie życzył sobie zabójstwa osoby duchownej w swojej recepcji, uzupełnił szybko i nerwowo, że hrabia kazał poinformować, iż pięć tysięcy to częściowa zapłata, ponieważ robotę wykonano tylko w połowie. Recepcjonista i pastor u jego boku byli jedynie niewinnymi posłańcami wiadomości i Per Persson miał nadzieję, że Anders Morderca to zrozumie…

 

Ale Johanna Kjellander znowu zabrała głos. Ta „szatańska pastorzyca” ogromnie ją dotknęła.

 

– Wstydź się! – rzuciła tak stanowczym tonem, że niewiele brakowało, a Anders Morderca rzeczywiście oblałby się rumieńcem.

 

Powiedziała, że chyba powinno być dla niego jasne, iż ani jej samej, ani recepcjoniście nigdy nie przyszłaby do głowy myśl, aby podwędzić mu pieniądze.

 

– Trzeba natomiast przyznać, że się nam nie przelewa, niestety. A skoro rozmowa zeszła na te tematy, skorzystam z okazji i spytam, czy pan Anders Morderca nie byłby skłonny wypożyczyć jednego z tych pięciu banknotów tysiąckoronowych na dzień czy dwa? Albo jeszcze lepiej na tydzień.

 

Per Persson zdębiał. Najpierw pastor chciała podebrać z koperty pieniądze Andersa Mordercy bez jego wiedzy. Potem niemal doprowadziła go do tego, że zaczerwienił się ze wstydu, iż ośmielił się ją o coś takiego podejrzewać. A teraz jeszcze wdała się z nim, mordercą, w pertraktacje na temat pożyczki. Czy ta kobieta nie ma w ogóle instynktu samozachowawczego? Czy nie pojmuje, że wystawia siebie i jego na śmiertelne niebezpieczeństwo? Powinien zaraz zatkać jej usta, zanim morderca wymyśli coś bardziej nieodwracalnego.

 

Ale przede wszystkim trzeba spróbować wyprostować to, co ona wykoncypowała. Anders Morderca usiadł na stołku – niewykluczone, że pod wpływem osłupienia wywołanego faktem, że kobieta pastor, która w jego mniemaniu ukradła mu pieniądze, teraz na dodatek poprosiła, żeby pożyczył jej to, czego nie zdążyła gwizdnąć.

 

– Jeśli dobrze rozumiem, pan Anders Morderca czuje się oszukany na pięć tysięcy koron, czy tak? – odezwał się Per Persson, starając się, by jego głos brzmiał rzeczowo.

 

Anders Morderca skinął głową.

 

– Pragnę więc powtórzyć i podkreślić, że nie wziąłem ich ani ja, ani ta być może najbardziej osobliwa osoba duchowna w Szwecji. Ale jeśli jest cokolwiek, wszystko jedno co, co mógłbym zrobić, aby panu ulżyć, proszę tylko powiedzieć!

 

„Jeśli jest cokolwiek, co mógłbym zrobić…” to formułka, którą każda osoba pracująca w sektorze usług wypowiada chętnie, tyle że niekoniecznie szczerze. Ale Anders Morderca niestety chwycił recepcjonistę za słowo.

 

– Dziękuję – powiedział znużonym tonem. – Bądźcie tak dobrzy i znajdźcie mi moje pięć tysięcy. To nie porachuję wam gnatów.

 

Per Persson bynajmniej nie marzył o szukaniu hrabiego, który groził mu zrobieniem czegoś nieprzyjemnego z jedną z najcenniejszych części jego ciała. Już myśl o samym powtórnym spotkaniu tego człowieka była wystarczająco przerażająca. A co dopiero mówić o żądaniu od niego pieniędzy.

 

Recepcjonista poczuł się głęboko zaniepokojony, gdy usłyszał głos pastor:

 

– Oczywiście!

 

– Oczywiście? – powtórzył wystraszony.

 

– W porządku – powiedział Anders Morderca, słysząc dwa razy „oczywiście”.

 

– To przecież jasne, że panu Andersowi Mordercy trzeba pomóc – ciągnęła pastor. – My tutaj, w pensjonacie Cypel na Jeziorze, zawsze pozostajemy do usług naszych gości. Za godziwą opłatą jesteśmy gotowi na wszelkie sposoby ułatwiać życie zarówno mordercom, jak i złodziejom. Nasz Pan nie dzieli ludzi według tych kategorii. Albo może i dzieli, ale lepiej przejdźmy do rzeczy: czy na początek nie powinniśmy się dowiedzieć nieco więcej, o jakiej to „robocie” jest mowa i dlaczego uznano, że została wykonana tylko w połowie?

 

Per Persson wolałby w tym momencie znaleźć się zupełnie gdzie indziej. Przed chwilą usłyszał na własne uszy, jak pastor powiedziała „My tutaj, w pensjonacie Cypel na Jeziorze”. Chociaż nie została jeszcze nawet zameldowana, nie mówiąc o opłaceniu należności, nie przeszkadzało jej to ani trochę, by wdać się w imieniu pensjonatu w ekonomiczne negocjacje z mordercą.

 

Recepcjonista postanowił być jak najgorszego zdania o nowym gościu. Ponieważ jednak nie miał innego pomysłu, co zrobić, stał więc tam, gdzie stał, czyli pod ścianą przy recepcyjnej lodówce, i usiłował wyglądać najbardziej obojętnie, jak to możliwe. Kogoś, kto nie budzi żadnych emocji, nie trzeba zabijać, rozumował.

 

Anders Morderca był tak samo zbity z pantałyku jak on. Pastor w ciągu bardzo krótkiego czasu powiedziała tak dużo, że nie do końca nadążał (fakt, że była pastorem, też robił swoje). Zdaje się, że próbowała zaproponować jakąś formę współpracy. Takie rzeczy zwykle kiepsko się kończyły, ale co szkodzi posłuchać? Nie w każdej sytuacji trzeba zaczynać od łomotu, wręcz przeciwnie, zadziwiająco często lepiej zostawić ten etap na sam koniec.

 

Tak więc Anders Morderca opowiedział, na czym polegała praca, którą wykonał. Nie odebrał nikomu życia, jeżeli tak myśleli.

 

– Bo chyba trudno byłoby dokonać zabójstwa tylko w połowie? – wtrąciła pastor.

 

Anders Morderca wyjaśnił, że postanowił skończyć z mordowaniem, ponieważ cena jest za wysoka; jeśli zdarzyłoby mu się to jeszcze raz, wyszedłby na wolność dopiero około osiemdziesiątki. Musiał jednak przyznać, że ledwie zdążył wyjść z paki i znalazł sobie lokum, od razu zaczęły się pojawiać rozmaite propozycje i z prawej, i z lewej. Większość od ludzi, którzy za naprawdę wygórowane wynagrodzenie chcieli usunąć z drogi nieprzyjaciół i znajomych, czyli zamordować, a Anders Morderca już się do tego nie nadaje. Właściwie nigdy się nie nadawał. Po prostu jakoś się tak ułożyło, i tyle.

 

Oprócz propozycji różnych kontraktowych egzekucji zdarzały się też zlecenia z gatunku bardziej akceptowalnych, jak to ostatnie. Chodziło o złamanie obu rąk facetowi, który odkupił samochód od zleceniodawcy Andersa Mordercy i jego dawnego znajomego, hrabiego, zabrał auto, a potem tego samego wieczoru przegrał w blackjacka pieniądze przeznaczone na uregulowanie rachunku.

 

Pastor nie miała pojęcia, co to blackjack, bo jej oba dawne zbory nie oddawały się czemuś takiemu w czasie przeznaczonym na rekreację po nabożeństwie. Za to żywa była tradycja grania w bierki, całkiem sympatyczne zajęcie, od czasu do czasu. Pastor bardziej jednak była zainteresowana samym przebiegiem transakcji.

 

– Wziął samochód i nie zapłacił?

 

Anders Morderca objaśnił, jak działa praworządność w nie do końca praworządnych sztokholmskich kręgach. W tym konkretnym przypadku chodziło o dziewięcioletniego saaba, ale zasada od lat była niezmienna: jeden dzień albo kilka dni kredytu u hrabiego nigdy nie stanowiło problemu. Kłopot powstawał dopiero wtedy, jeśli pieniądze nie leżały na stole, kiedy mijał termin. Oczywiście był to przede wszystkim kłopot kredytobiorcy, nie kredytodawcy.

 

– Na przykład w postaci złamanej ręki?

 

– Tak, albo dwóch, jak mówiłem. Gdyby samochód był nowszy, dostałbym zlecenie też na żebra i twarz.

 

– Zamiast dwóch złamanych rąk jedna. Pomyliłeś się w rachunkach, czy co się stało?

 

– Podprowadziłem komuś rower i z kijem bejsbolowym na bagażniku pojechałem do tego złodzieja. Kiedy go dopadłem, akurat trzymał na jednej ręce nowo narodzoną córeczkę i prosił o litość, i takie tam. A ponieważ w gruncie rzeczy mam dobre serce, tak przynajmniej zawsze mówiła moja mama, złamałem mu tylko drugą rękę, za to w dwóch miejscach. I najpierw kazałem odłożyć niemowlę, żeby nie upadło, gdyby on zwalił się na podłogę w czasie, gdy robiłem swoje. No i zwalił się jak kłoda. Jestem dobry w wywijaniu bejsbolem. Kiedy teraz o tym myślę, to widzę, że przecież mogłem złamać mu obie ręce, jak już leżał na ziemi i jęczał. Nie zawsze myślę tak szybko, jak bym chciał. A jak dochodzą prochy i alkohol, wtedy nie myślę już wcale. Przynajmniej nie pamiętam.

 

Pastor zwróciła uwagę na jeden szczegół opowiadania.

 

– Ona naprawdę tak mówiła? Twoja mama? Że w gruncie rzeczy masz dobre serce?

 

Per Persson też to odnotował, trzymał się jednak swojej strategii i starał się wtopić w ścianę recepcji najbardziej, jak się dało, w miarę możliwości nie wydając żadnych odgłosów.

 

– Tak, tak powtarzała – potwierdził Anders Morderca. – Ale to było, jeszcze zanim wybiłem jej wszystkie zęby zaraz po tym, jak tata zapił się na śmierć. Potem nie mówiła już tak dużo, w każdym razie i tak nie dało się zrozumieć. Głupia starucha. Szlag by ją trafił.

 

Pastor miała w zanadrzu kilka rad, jak można rozwiązywać konflikty rodzinne bez wybijania sobie nawzajem zębów, każda rzecz jednak ma swój czas. Teraz chciała podsumować usłyszane informacje, aby się upewnić, czy wszystko dobrze zrozumiała:

 

Czyli jego ostatni zleceniodawca domaga się pięćdziesięcioprocentowego rabatu za to, że Anders Morderca złamał jedną z obu rąk dwa razy, zamiast przetrącić obie po jednym razie?

 

Anders Morderca kiwnął głową. Te pięćdziesiąt procent to niby to samo co połowa ceny?

 

Tak, to samo, potwierdziła pastor. I dodała, że wygląda na to, iż hrabia znalazł się w wyjątkowo marnym położeniu. Mimo wszystko ona i recepcjonista są gotowi pomóc.

 

Ponieważ recepcjonista nie był skłonny się przeciwstawić, mogła ciągnąć dalej:

 

– Za prowizję wysokości dwudziestu procent odwiedzimy rzeczonego hrabiego z zamiarem przekonania go do innego sposobu myślenia. Ale to jeszcze nic. Nasza współpraca zrobi się naprawdę interesująca dopiero w fazie drugiej!

 

Anders Morderca próbował przyswoić sobie to, co usłyszał. Dużo słów i jakiś dziwne procenty. Zanim jednak doszedł do pytania, co znaczy „faza druga”, pastor go uprzedziła.

 

Faza druga oznacza, że drobna działalność Andersa Mordercy zostanie rozwinięta pod kierownictwem recepcjonisty i jej. Dyskretne zabiegi piarowskie w celu poszerzenia kręgu klientów, konkretny cennik, aby nie tracić czasu na kogoś, kogo nie stać na płatność, i czytelna polityka etyczna.

 

Pastor zauważyła, że recepcjonista zrobił się na twarzy równie biały jak ściana, w którą się wciskał, a Anders Morderca stracił wątek. Postanowiła na krótką chwilę się zatrzymać, dzięki czemu jeden zaczerpnie trochę tlenu, a drugi nie zdąży wpaść na pomysł, by zacząć bić, zamiast próbować zrozumieć.

 

– Swoją drogą muszę pana pochwalić za dobre serce – rzekła potem. – To nadzwyczajne, że niemowlę uszło z tego bez najmniejszej szramki! Królestwo Niebieskie należy do dzieci, mamy tego świadectwo już w Ewangelii Mateusza, w rozdziale dziewiętnastym.

 

– Naprawdę należy? Są takie znaki? – spytał Anders Morderca, zapominając, że jeszcze pół sekundy temu postanowił dołożyć przynajmniej temu, który nic nie mówi.

 

Pastor pokiwała nabożnie głową i zaniechała poinformowania swego rozmówcy, iż zaledwie kilka linijek dalej w tej samej ewangelii napisano, że nie należy zabijać, że trzeba kochać swego bliźniego jak siebie samego i – à propos wybitych zębów – czcić matką swą i ojca swego.

 

Wzbierająca w Andersie Mordercy furia opadła. Gdy Per Persson to spostrzegł, odważył się w końcu uwierzyć w dalsze życie (to znaczy w to, że zarówno on, jak i pastor przetrwają obecną rozmowę z gościem z pokoju numer siedem). Recepcjonista zaczął nie tylko oddychać, ale odzyskał też mowę i wniósł swój wkład do całości, z sukcesem wyjaśniając Andersowi Mordercy, co to jest dwadzieścia procent czegoś. Johan Andersson tłumaczył się, że z czasem stał się debeściakiem w liczeniu lat w pace, ale o procentach wiedział mniej więcej tyle, że około czterdziestu ma gorzałka, a czasami jeszcze więcej, jeżeli jest produkowana w różnych piwnicach bez nadzoru. W czasie któregoś z wcześniejszych policyjnych dochodzeń okazało się, że popił swoje prochy trzydziestoośmioprocentową kupną wódką i siedemdziesięcioprocentowym domowym bimbrem. Co prawda na policyjnych śledztwach nie zawsze można polegać, ale jeśli gliny miały wtedy rację, to nic dziwnego, że stało się, jak się stało – ze stuośmioprocentowym alkoholem we krwi i z prochami na dokładkę.

 

Zachęcona dobrym nastrojem Andersa Mordercy, który zdawał się utrwalać, pastor obiecała, że obroty z ich wspólnej działalności szybko ulegną podwojeniu – co najmniej! – pod warunkiem że ona i recepcjonista będą mieli wolną rękę jako jego przedstawiciele.

 

Per Persson wykazał się bystrością i wyjął z recepcyjnej lodówki dwa piwa. Anders Morderca wychylił pierwsze, napoczął drugie i wtedy uznał, że zrozumiał wystarczająco dużo z tego, co mu wyjaśniano.

 

– No to co, psiamać? Jesteśmy dogadani.

 

Po czym w kilku pospiesznych łykach dopił i drugie piwo, beknął, ale zaraz przeprosił i podał dwa z pięciu tysiąckoronowych banknotów, mówiąc: „to byłoby dwadzieścia procent, no nie!”. Trzy pozostałe wetknął sobie do kieszeni na piersi koszuli, poinformował, że pora na śniadanie połączone z lunchem w knajpie za rogiem i że dlatego nie ma już czasu na dalsze omawianie interesów.

 

– Powodzenia z hrabią! – powiedział jeszcze w drzwiach, zanim zniknął.

 

Przekład: Elżbieta Ptaszyńska-Sadowska

 

Redakcja: Maria Wirchanowska

 

Korekta: Katarzyna Skwark, Anna Sidorek

 

Projekt okładki: Krzysztof Rychter

 

Skład i łamanie: Dariusz Ziach