Wiem, że wypadałoby napisać, że zaprezentowane w tej antologii historie są ponadczasowe i każdy, kto tylko sięgnie po „Relax”, zaraz później padnie porażony na kolana. Tak niestety nie jest i warto szczerze napisać o rzeczy, której w sumie się spodziewałem: gdyby dać młodemu czytelnikowi „Relax” do przeczytania, prawdopodobnie odbiłby się od tego materiału. To znaczy, że dzieła mistrzów komiksu nie przetrwały próby czasu? Nie, ponieważ gdy powstawały, pełniły one zupełnie inną rolę.

Gdyby wyżej wspomniane nie wystarczyło i Czytelnik nadal się wahał, dodam jeszcze, że „Gorące krzesła” to absolutny majstersztyk i najwyższa klasa powieści kryminalnych, nie tylko ze względu na fabułę, ale także na wykreowanych przez Dahla bohaterów. Paula Hjelma  czy Arto Soderstedta moim zdaniem już w tej chwili można jednym tchem wymienić obok takich kultowych postaci jak Kurt Wallander czy Herkules Poirot, a o tym, że Arne Dahl swoim kunsztem dorównuje innym szwedzkim autorom kryminałów już nie raz i nie dwa orzekli krytycy literaccy.

 Wśród różnych poradników i podręczników, które co roku trafiają do księgarń na półki opatrzone hasłem „Psychologia”, zdarzają się dzieła wielkie i rzetelne, są też zgoła bałamutne. Czytelnik nie zawsze potrafi to ocenić. Z pomocą przychodzi Nagroda Teofrasta miesięcznika „Charaktery”. Uroczysta gala wręczenia Nagrody dla autorów najlepszych polskich książek psychologicznych odbędzie się, 15 października w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie.  

Główną bohaterką jest Julia, opisująca siebie jako typową polską studentkę, mieszkającą wraz z rodzicami. Julia nie uważa siebie ani za specjalnie ładną, ani specjalnie inteligentną – ot, dziewczyna z sąsiedztwa, mijana codziennie w piekarni po bułki na śniadanie. Jednak w autobusie wpada na swojego księcia z bajki, z którym następnie związuje się. Brzmi znajomo? A to dopiero początek!

Na pustyni wciągających biografii o rodzimych bohaterach dużego ekranu, jak wody (choć w tym przypadku należałoby przywołać mocniejsze płyny) wypatruję publikacji o Zdzisławie Maklakiewiczu - odtwórcy przywoływanego wyżej inżyniera Mamonia. Niekiedy pokiwam z dezaprobatą głową nad dłużyznami, ale nigdy nie narzekam na brak anegdot czy niedobre dialogi. Jakże więc miałbym przejść obojętnie obok tak wdzięcznego tytułu jakim jest Maklak.