Czy Horyzont to Jakub Małecki w zupełnie nowym wydaniu? Otóż… nie. Co więcej, jeśli chodzi o konstrukcję i język, to recenzowany tytuł bardzo przypomina poprzednią powieść autora, czyli Nikt nie idzie. Także i tematyka pozostaje podobna, choć wątki wojenne faktycznie wprowadzają nieco świeżości do utartych schematów (świetny pomysł mieszana rzeczywistości w spisywanych przez Mariusza wspomnieniach z Afganistanu). Mimo to Małecki nadal trzyma się tego, co wychodzi mu najlepiej: pisania o zwykłych ludziach, zmagających się z konsekwencjami własnych i cudzych błędów. Nawet główny bohater książki to prosty chłopak z małego miasteczka, który po prostu wyjechał na misję do obcego kraju i widział rzeczy, jakich nikt nie powinien ujrzeć.

Ta historia to thriller, jednak nie krwisty i mroczny, a taki, w którym akcja toczy się dość spokojnie, leniwie wręcz. Świetny, lekki styl autorki sprawia, że książkę czyta się szybko i można się przy niej zrelaksować. Jednak nie dajcie się zwieść – pod tą kołderką małostkowości ukrywa się ogrom psychologicznych uwarunkowań, wpływających na postępowanie bohaterów. I tak naprawdę dopiero pod sam koniec jesteśmy w stanie obiektywnie zastanowić się nad ich postępowaniem i próbą ich osądzenia. Być może zakończenie nie jest nieprzewidywalne, ale warto pamiętać, że książki mają też ukryte drugie dno, trzeba chcieć je dostrzec i gdy wejdzie się głębiej w naturę ludzką, w motywację, można bardzo dużo dostrzec. Tylko trzeba chcieć.

Sama fabuła jest wciągająca. Akcja toczy się wielopłaszczyznowo. Mamy śledczego, będącego trochę czarnym charakterem, który został oddelegowany do Kopenhagi, by pomóc w wyjaśnianiu zagadki morderstw. Mamy wątek elektryzującej relacji między nim a inną śledczą. Jest trochę polityki i problemów w rodzinach: molestowanie, przemoc, niedbałość o dzieci. Mocno rozwinięty jest motyw opieki społecznej i niedociągnięć ze strony rządu i państwa. I wreszcie, co najważniejsze, mamy tu świetnie poprowadzony wątek motywu mordercy, który przy każdej ofierze pozostawia po sobie znak w postaci kasztanowego ludzika. Wątek ów zarysowuje się w przeszłości psychopaty, mrocznej i strasznej. To kolejna historia, która pokazuje, jak dzieciństwo i pewne zdarzenia, mogą wpłynąć na psychikę dorosłego już człowieka. I jakby tego było mało – zbrodnie zdają się łączyć z tajemniczym zniknięciem córki minister do spraw społecznych.

Właśnie w takie sidła wpadł główny bohater książki. Skrywający kilka powodów odejścia z pracy, z zagadkową przeszłością, zjawia się w niewielkiej miejscowości na Mazurach, by jako lekarz psychiatra pracować w miejskim szpitalu. Wyobcowany i obgadywany, budzi ciekawość mieszkańców, którzy traktują go z lekkim dystansem, co skutkuje zawiązaniem nikłych przyjaźni z miejscowymi. Samotny w codziennym życiu, napędzany wyrzutami sumienia, całkowicie poświęca się pracy i zaczyna interesować się przypadkiem jednego z pacjentów, dochodząc do wniosku, że ów może być przetrzymywany w szpitalu wbrew swojej woli. Jaka jest prawda?

Cofamy się do lat dziewięćdziesiątych i zagłębiamy w świat podziemnych, mafijnych intryg, mocno zakrapianych imprez w sopockich klubach, w świat dzikiej namiętności i szaleństwa. Wchodzimy z butami w problemy rodzinne. Przyglądamy się dzieciom z tzw. dobrych domów, z domów, w których brakło zrozumienia, w których stawiało się dziecko przed faktem dokonanym i decydowało o jego przyszłości. Obserwujmy, jak brak czasu, jaki powoduje praca i robienie kariery, może przyczynić się do tragedii.