Strefa Gazy to pas wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego zamieszkany przez około 1,7 miliona ludzi. Dziennikarka Louisa Waugh spędziła w tym największym na świecie więzieniu na wolnym powietrzu czas od grudnia 2007 do jesieni 2010 roku. Jej celem było poznanie zwyczajnych ludzi żyjących w cieniu Izraela i Hamasu.
Materiały telewizyjne o Strefie Gazy w przeważającej mierze przedstawiają ją jako zbombardowane gruzowisko, pełne zamaskowanych dżihadystów, kobiet z zasłoniętymi twarzami, posępnych mułłów i zapłakanych dzieci. Jak to w ogóle możliwe by w takich warunkach toczyło się normalne życie? Ciekawe spostrzeżenie przytacza autorka, to słowa Alana Johnstana, dziennikarza BBC i zakładnika Armii Islamu: Zważywszy na wręcz niewiarygodną presję, jakiej poddani są tu zwyczajni ludzie, to cud, że Gaza wciąż funkcjonuje jako społeczeństwo.
Waugh odkrywa współistniejące, małe światy w Gazie, odwiedza rozmaite społeczności; rolników, Beduinów, mieszkańców zatłoczonych obozów uchodźców. To momentami obrazy skrajne, z jednej strony nowo powstające kawiarnie i enklawy bogactwa, z drugiej zaś skrajna nędza, ciągłe przerwy w dostawie prądu.
Ukazuje siłę ludzi zmęczonych życiem w nieustającej niepewności i niepokoju, jednocześnie jednak wykazujących się niezwykłą energią w dążeniu do tego, by nadać swojemu życiu treść. Ludzi, którzy nie pragną niczego więcej ponad to, by pozwolono im żyć.
"Spotkajmy się w Strefie Gazy" daje pogląd na to, jak dziwnie się tam żyje, pokazuje jakie to piękne, a zarazem straszne miejsce. Bogata historia i lata świetności Gazy, zniszczone przez politykę dążącą do tego by ludzie nienawidzili się nawzajem. Ciekawa i dająca do myślenia opowieść o miejscu, o którym wszyscy słyszeliśmy, a niewielu zobaczy na własne oczy.
