Odkąd Polacy zaczęli wyjeżdżać w Himalaje, chcieli zostać pierwszymi zdobywcami. Wchodzili więc na szczyty zimą i niejednokrotnie nowymi drogami. Z inicjatywy Artura Hajzera powstał nawet w 2010r. program Polskiego Himalaizmu Zimowego, który miał umożliwić młodym wspinaczom dokończenie tego dzieła i wejście na ostatnie niezdobyte zimą szczyty.
Po tragedii na Broad Peak zarówno wśród wspinaczy jak i w mediach rozgorzała dyskusja o sensowności wspinaczki w tak wysokie góry. W tym samym roku miał również miejsce atak terrorystyczny w bazie pod Nanga Parbat, w którym zginęło 11 osób. Pomimo tego, trzy lata później udało się zorganizować kolejną wyprawę. Właśnie na Nanga Parbat- przedostatni z niezdobytych do tej pory szczytów. Polska wyprawa PZA nie była jednak jedyną której zamarzył się w tym roku szczyt. Oprócz zespołu Simona Moro, słynnego włoskiego wspinacza, były jeszcze dwa z Polski o których jeszcze parę lat temu nikt nie słyszał. Dwa zespoły, które stworzyli ludzie początkowo nie mający nic wspólnego z himalaizmem, a kierujący się jedynie swoimi marzeniami i żądzą przygody.
Marek Klonowski i Tomek Mackiewicz szcześć lat temu pojechali w himalaje z zamiarem zdobycia szczytu. O wspinaczce nie wiedzieli wtedy za dużo, więc ich plany zostały szybko zweryfikowane. Nie poddali się jednak. Przez następne lata, rok w rok tam powracali. Zaczęli być rozpoznawalni dzięki dobrze zmontowanym filmikom z prób zdobycia góry, wrzucanych do sieci. Stworzyli program Nanga Parbat- justice for all, organizowali prelekcje ze swoich wyjazdów, a ludzie zaczęli wspierać finansowo ich kolejne wyprawy. Początkowo nikt nie traktował ich poważnie, jednak z roku na rok świat wspinaczkowy nie mógł pozostać obojętny na to, że idzie im coraz lepiej. W 2016r. stworzyli oni jednak dwa osobne zespoły i nie wspinali się już razem.
Akcja książki Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia rozpoczyna się równocześnie z dwóch stron tego szczytu od południowej, gdzie działa zespół Marka Klonowskiego i północno-zachodniej, gdzie jest reszta zespołów. Każdej z nich towarzyszył polski reporter, który na bieżąco opisywał sytuacje jakie mają miejsce w bazie. Dzięki Piotrowi Tomzie poznajemy zespół Klonowskiego. Pisze on stylem bardzo naturalistycznym, przytaczając wypowiedzi wspinaczy dokładnie słowo w słowo. Nie można jednak oprzeć się wrażeniu, że nie dokonał obróbki tego co jest ważne a co nie. Dodał wszystko. Przez to ma się poczucie chaosu. Ratuje to na szczęście Dominik Szczepański, którego część jest już zdecydowanie lepiej napisana.
Autorzy piszą językiem przystępnym dla każdego i tłumacząc pojęcia alpinistyczne. Ponadto dzięki temu, że sami nie są wspinaczami, mogli spojrzeć z dystansem na wydarzenia jakie miały tam miejsce. Po skończonych górskich akcjach, każda ze stron miała swoją własną wersję wydarzeń. Nie twierdzę, że książka dostarcza nam tej jedynej prawdziwej, jednak pozwala spojrzeć trzeźwiejszym okiem, na niektóre wypowiedzi. Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia nie jest reportażem, który zainteresuje każdego. Jednak osoby pragnące być na bieżąco z wydarzeniami jakie mają miejsce w alpinistycznym świecie lub swego czasu interesowały się programem Nanga Parbat- justice for all powinny ją przeczytać.
