O Masie, czyli Jarosławie Sokołowskim i gangu pruszkowskim słyszeli w naszym kraju chyba wszyscy. Tym razem mówi się o Masie, jako o współautorze książki, której głównym narratorem jest on sam. Dziennikarzowi Arturowi Górskiemu opowiada bowiem brutalną i gorzką prawdę o tym, jakie kobiety otaczały jego samego i innych członków "Pruszkowa" w latach 80. i 90. czasach, gdy trzęśli całym krajem.
Świadomi ulotności swojej fortuny oraz "sławy", łapczywie korzystali z tego, co podsuwało im życie. A oprócz czasami naprawdę wielkich pieniędzy, podsuwało im piękne kobiety gotowe na wszystko. Najczęściej, jeśli nie zawsze, były one traktowane jako obiekty służące do zaspokajania żądzy, nierzadko w sadystyczny sposób.
Czytamy więc o ubóstwianych, choć zdradzanych żonach, tworzących domowy azyl dla mafiosów, bądź chcących wpływać na gangsterskie decyzje mężów. Czytamy o kobietach, dla których granice nie istniały, wychodziły bowiem z założenia, że to czego gangsterzy od nich oczekiwali, było wkalkulowane w ich los.
Artur Górski zwraca uwagę na bardzo ciekawą rzecz, która jest celnym podsumowaniem tej publikacji:
Czytając historie amerykańskich czy włoskich rodzin mafijnych, można odnieść wrażenie, że Polki nie za bardzo potrafiły wykorzystać swoje pięć minut, które dawało im pozostawanie w bliskich relacjach z gangsterami i bossami grup przestępczych. Owszem, większość z nich chwytała chwilę, czasami może aż nazbyt łapczywie, ale nie próbowały odnieść sukcesu na innych polach dzięki "magii" nazwiska. Tymczasem w innych krajach żony i córki słynnych gangsterów umiały przekuć złą sławę w złoto.
Tymczasem żony i córki pruszkowskich czy wołomińskich bossów raczej nie zabiegają o popularność. Może zresztą nikt się nimi nie interesuje. Ukrywają się przed światem, prowadzą drobne interesy, często nieprzynoszące kokosów. Jaki z tego wniosek? Taki, że cały świat polskiej mafii był w jakimś sensie wielką iluzją.
Gorzka lektura, ale warta poświęcenia uwagi.
/MC/
