Najnowsze dzieło Jagody Wochlik to pozycja, która z jednej strony niezwykle zaskakuje, a z drugiej bardzo wyróżnia się z szeregu innych premier literatury obyczajowej. Zaskoczenie owe bierze się stąd, iż książka dotyka trudnych, bolesnych i niezwykle aktualnych kwestii, a następnie przedstawia je w iście mistrzowskim i pięknym stylu. To historia, która ma do zaoferowania sobą coś znacznie ważniejszego, aniżeli tylko dobrą zabawę. Jeśli  chodzi zaś o jej wyjątkowość względem innych pozycji tego nurtu, to jest ona zasługą jej realizmu, jakiego na próżno szukać w typowej, bajkowej historii miłosnej. To samo życie, zwykli ludzie i problemy, jakie dotykają każdego z nas...

Schemat względem Kiedy Bóg Zasypia nieco się powtarza. Mamy dwie zwaśnione strony walczące o władzę oraz pogańskich kapłanów z zebranymi wokół siebie grupami chłopów. Z takich znaczących podobieństw, oczywiście nie wliczając samego świata, to by było na tyle. Widać, że autor przez te dziesięć lat nie próżnował i doskonalił swój warsztat. Jadowity Miecz to dużo lepsza powieść niż jego poprzednik. Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy, to dużo lepiej uporządkowany ciąg fabularny, wszystko było zrozumiałe od początku i łączyło się w logiczną całość. Co do bohaterów, to tym razem jest ich nieco mniej, ale dzięki temu autor mógł się bardziej skupić na podkreśleniu ich indywidualności, co wyszło tylko na plus. Lepiej wypadają także dialogi, które są bardziej dynamiczne i lepiej przemyślane. Ogólnie rzecz ujmując – wiele aspektów uległo poprawie.

Konstrukcja powieści opiera się na chronologicznym układzie wydarzeń, obrazujących kolejne lata życia Marianny. Życia dziecka, nastolatki, wreszcie dorosłej kobiety, która zmaga się ze swoimi kłopotami, ale ani przez chwilę nie przestaje kontynuować poszukiwań zaginionej ciotki. Znajdziemy tu życiowe błędy, niespełnione miłości i szansę na szczęście tej bohaterki. Poznamy wyjątkowe postacie z drugiego planu, przypomnimy sobie, a w przypadku młodszych czytelników dowiemy się tego, jak wyglądała codzienność PRL-u i początków demokracji po 1989 roku. Wreszcie uświadczymy emocji, które niejednokrotnie poruszą nas do głębi, wywołując na naszej twarzy łzy...

Po trzykroć opowiada ona o elfach szlachetnych i złych, elfach przerażająco ludzkich, uwikłanych w kształtujące los przysięgi, o elfach pełnych małostkowych pobudek. Opowiada też o człowieku dzielnym i nietrwożliwym, gotowym dla miłości zaryzykować wszystko. Mamy tutaj kawał epickiego fantasy od chwili jego narodzin, przez kilka etapów dojrzewania. Jest to gratka dla pasjonatów, niekoniecznie jednak dla niedzielnych czytelników fantastyki przyciągniętych nazwiskiem Profesora.

Co czyni tę książkę tak dobrą? Cóż, myślę, że przede wszystkim jej niepowtarzalny, duszny, przerażający klimat, jak i też autentyczność przekazu. To apokalipsa, ale jednak ze wszech miar realistyczna, ludzka i dokładnie taka, jaka może się wydarzyć także i w naszej rzeczywistości. Apokalipsa narodu, natury, społecznych relacji i indywidualnego życia człowieka, któremu coś się odbiera, którego skazuje się na ból i który nie ma już nic, o co chciałby walczyć. To straszny, trudny i bolesny obraz, który jednak przemawia tu do nas w ogromną siłą swojego przekazu, czyniąc tym samym spotkanie z tą powieścią tak spektakularnym...