Tajemnice podupadłej metropolii są tutaj początkowo ukryte pod warstwą kryminalną powieści. Całość zaczyna się jak przystało: od zwłok. W trakcie historia rozwija się, gubiąc początkową kameralność na rzecz bardziej doniosłych zdarzeń i przygody. Powieść traci przez to nieco na tożsamości, łącząc gatunki, trochę momentami przesadzając przy tym z akcją. Mimo wszystko rządzą tu tajemnice, które są dawkowane stopniowo i, co najważniejsze, wyjaśniane w pełni.

Życie Quoyle´a jest jak poplątany węzeł. To taka postać, która swoją nieudolnością przypisaną od góry, od samego początku wzbudza żal i litość. Ani atrakcyjny, ani zaradny, dający się wykorzystywać na prawo i lewo. Człowiek z sercem miękkim jak bambosz, które nagle skrada wyuzdana Petal. Z założenia przygodny seks kończy się małżeństwem, a jeden miesiąc płomiennego szczęścia zamienia się w kilka lat cierpienia. Bo Quoyle jak kocha, to całym sercem. Petal też kocha, ale wielu mężczyzn naraz i na chwilę

Ona – mecenas Anita Herbst. On – komisarz Michał Orski. Razem, a jednak osobno, badają sprawę morderstwa znanego profesora Uniwersytetu Wrocławskiego, orchidologa Adama Korczyńskiego. Ona, na prośbę przyjaciela z dzieciństwa i wnuka nieboszczyka. On, jako przedstawiciel organów ścigania. Sprawa jest nietypowa, zwłaszcza, że w ogródku profesora odnaleziono ludzkie szczątki... Autorka zabiera czytelników w realia niewielkiego miasta, które wybrała na scenerię Zapachu prawdy.

Autorka zadbała o to, żeby fabuła nie była zbyt banalna. Całość podana czytelnikowi została w formie listów pisanych przez Zoe – główną bohaterkę. Narracja pierwszoosobowa pozwala na zgłębienie jej uczuć. Każdy nowy rozdział, to tak na prawdę list, który dziewczynka wysyła do skazanego na karę śmierci nijakiego S. Harrisa. Sami przyznacie, że temat brzmi banalnie, jednak kto odważyłby się na taki zabieg w książce dla młodzieży?

Charakterni, ciekawi, zabawni i nieoczywiści bohaterowie – to oni stanowią w głównej mierze o sile i jakości tej powieści. Począwszy od wilczycy Szeleny, czyli mistrzyni ciętej riposty, poprzez inteligentnego, ale często bujającego w obłokach czarodzieje Weresa, a skończywszy na przezabawnym, wiecznie obrażonym i nie potrafiącym odmówić sobie towarzystwa pięknych kobiet smoku o imieniu Mrok – wszyscy są tutaj niezwykle ciekawi. To znakomita drużyna, której nie powstydziłby się nawet sam Frodo z Władcy Pierścieni!