Całość jest bardzo przejrzyście napisana. Każda nowa historia zawarta jest na jednej stronie, na kolejnej zaś jest grafika przedstawiająca daną bohaterkę (każda namalowana przez innego twórcę). Przy grafice znajduje się natomiast cytat z jej wypowiedzi, który pozwala nam przybliżyć to kim była, lub zachęcić do badania kosmosu czy podążania za marzeniami.

Orrenius w sposób bardzo rzetelny, bezstronny i kompleksowy przedstawia w swoim reportażu wiele różnych problemów. Tak naprawdę sytuacja, w jakiej znalazł się Vilks, jest tylko jednym z aspektów, nad którymi pochyla się dziennikarz. Strzały w Kopenhadze to dyskurs na temat wolności słowa. Na kartach reportażu zadawane są pytania o to, czym tak naprawdę jest wolność słowa, czy fakt, że jakieś państwo daje swym obywatelom możliwość swobodnej wypowiedzi oznacza, że mogą oni mówić wszystko o wszystkich, nawet gdy są świadomi, że ich wypowiedzi mogą obrazić lub podburzyć konkretną osobę lub całą społeczność.

Z naszego kwartetu tylko Eisenstein spotkał się ze Stalinem twarzą w twarz. Bułhakow odbył z nim rozmowę telefoniczną. Tyran wywierał jednak przemożny wpływ na ich los, podobnie jak na los innych artystów. Na kartach książki zaistniało wiele nazwisk, które trwale zapisały się dziejach kultury rosyjskiej i nie tylko: Anna Achmatowa, Borys Pasternak, Wsiewołod Meyerhold, Konstanty Stanisławski, Ilia Erenburg, Borys Pilniak, czy Eugeniusz Zamiatin. Dwóm ostatnim Kitrasiewicz poświęcił nawet trochę więcej uwagi, a funkcjonowanie stalinowskiej „piekielnej machiny niszczącej ludzi” ukazał również na przykładzie Bruno Jasieńskiego. Wielu twórców w ZSRR dostało się w jej tryby ze wszystkimi konsekwencjami: przesłuchania, tortury, śmierć (czasem zadana strzałem w tył głowy jeszcze w kazamatach Łubianki czy Lefortowa). Nikt z naszej czwórki nie został stracony: atak serca Eisensteina, samobójstwo Cwietajewej, śmierć w łagrze z wycieńczenia Mandelsztama, dziedziczna choroba nerek Bułhakowa.

Jak wiadomo, pytań zadawanych w szkolnym wieku nie ma końca, tak też jest w przypadku francuskiego rodzeństwa. Autorka w zabawny sposób ukazuje nam to, jak wiele radości dla trojaczków niesie zakup nowego piórnika czy zeszytów, ale także ile zmartwień i trosk przynosi pisanie dyktanda. Dzieci są w stanie zrobić wiele, by nie iść do szkoły kiedy tylko nie mają na to ochoty. Nasi mali bohaterowie myślą, że wystraczy się nie ubierać i będzie to przepustką do leniuchowania w domu

Autorka książki, z zawodu architekt pochodząca z wielodzietnej rodziny, podpowiada nam, jak je znaleźć i wbrew pozorom nie ma tu informacji o wielkich korporacjach lecz o rzeczach, które mamy w otaczających nas czterech ścianach. Dowiemy się również jak skutecznie skonstruować ogłoszenie na wszelkiego rodzaju portale, by zwiększyć szansę na sprzedaż, a przede wszystkim jak zamieniać rzeczy niepotrzebne, w bardzo przydatne. Często sami nie jesteśmy świadomi tego, co posiadamy, przedmioty leżą zapomniane w szufladzie i zajmują miejsce – czego można chcieć więcej poza tym, by to spieniężyć i zakupić coś o czym od lat marzyliśmy?