Czy możemy być czymś zaskoczeni w dziesiątej części serii? Może tylko brutalnością – autor zintensyfikował bandyckie praktyki. Mam wrażenie, że nawet gwiazda Teofila nie świeciła tym razem równie mocno jak w poprzednich częściach, nawet pomimo zręcznego połączenia wątku byłej współpracy Olkiewicza z SB. Czyżbyśby mieli do czynienia ze zmęczeniem materiału? Oby nie, seria o milicjantach bardzo wzbogaciła rodzimy rynek serii kryminalnych.

Widzi mi się to zbiór przemówień, recenzji, esejów czy impresji, jakie Zadie Smith popełniła w ciągu ostatnich ośmiu lat. Autorka nie rości sobie przy tym prawa do nieomylności, zwłaszcza w sprawach, które nie stanowią obiektu jej codziennego zainteresowania; skoro jest pisarką, najczęściej to właśnie powieści lub szeroko rozumiana sztuka stanowią dla niej punkt wyjścia do dyskusji nad innymi kwestiami. Dzięki temu, że tak rzadko nawiązuje do aktualnych wydarzeń politycznych czy społecznych, nawet teksty sprzed kilku lat nie tracą na aktualności.

W odróżnieniu od innych, wspomnianych powyżej, tomików instagramowej poezji, Depresja… nie zawiera rysunków czy ilustracji. Zachowano za to okładkę wydania oryginalnego. Na zbiór, liczący niecałe sto stron, składają się pięćdziesiąt trzy utwory o mocno zróżnicowanej długości – od dwóch wersów, do nawet kilku stron. Tłumaczenia na język polski dokonała Anna Arno.

W tajemniczym, kartonowym pudełku producent przekazuje do dyspozycji 20 ilustrowanych plansz, 4 tekturowe sztalugi, talię kart, 4 ołówki, notes, klepsydrę oraz instrukcję, która od razu nakreśla zasady fair play wszystkim graczom. Gra dedykowana jest dla co najmniej dwóch osób powyżej 10 roku życia, wymaga dużego skupienia i koncentracji na odnajdywaniu wszystkich przedmiotów na planszach zaczynających się na konkretną literę. Przypomina to trochę zasady gry w Państwa i miasta, jednak tutaj nie jesteśmy ograniczeni żadnymi kategoriami – to ogromny plus.

Mediatorka, bo właśnie o tej książce mowa, to poruszająca historia pracownika sądowego na którego barkach spoczywa obowiązek próby jednania zwaśnionych rodzin, jednocześnie walczącego ze swoimi życiowymi kłopotami. Dopóki problemy nie dotykają każdego indywidualnie, zdecydowanie łatwiej im sprostać, szybciej przychodzą nam na myśl sugestie trafnych rozwiązań i chęć niesienia pomocy innym. Gdy główna bohaterka musi walczyć z byłym mężem o swoje dzieci, nie mając przy tym najmniejszego wsparcia rodziny, zaczynają się ogromne schody.