Autorka zawarła w książce mnóstwo informacji i ciekawostek z zakresu historii kultury i życia materialnego. Pierwsze, co rzuca się w oczy podczas wertowania kartek, to mnogość materiału ikonograficznego z epoki: ilustracje, rysunki, ryciny, fotografie, ogłoszenia prasowe. Od tej strony nie można nic zarzucić, a wręcz przeciwnie, należy pochwalić. Czytelnik nie musi wyobrażać sobie tego, z czym się właśnie zapoznał, ale ma podane na tacy opisywane przedmioty, wnętrza, stroje czy nawet ówczesne schematy ludzkiego ciała. Z XIX wieku pochodzą nie tylko ilustracje, ale też licznie cytowane opinie na tematy kobiece. Niedyskretnik został oparty na analizie wielu publikacji o charakterze poradnikowym. Nie zawsze wychodziły one spod pióra medyków. Ich zalecenia mogłyby wywoływać dziś uśmiech, gdyby nie świadomość, że rady te stosowano w praktyce

Nie dajmy się zwieść namaszczeniu Oprah Winfrey, że Baszile to nowa gwiazda amerykańskiej literatury lub porównaniom do znakomitej Kolei podziemnej Colsona Whiteheada. Królowa cukru to schematyczne czytadło z aspiracjami na wielką literaturę. Walka z przeciwnościami losu, z rasizmem i męską dominacją – wzniosłe cele i ideały, nad którymi koło zatoczy miłość. A jeśli książka o rasizmie, to oczywiście uczucie zrodzi się między osobami o różnych kolorach skóry, ponieważ miłość potrafi przezwyciężyć wszystko, nawet zakotwiczone w umysłach uprzedzenia i nietolerancję.

Nasz problem z cukrem (rozumianym szeroko, nie tylko w postaci sacharozy kupowanej na kilogramy, ale też m.in. jako syrop glukozowo-fruktozowy), jak wnioskuję z lektury Słodziutkiego, ma źródło w nas samych. Nasz organizm po prostu uwielbia „słodziutkiego”, który wywołuje poczucie błogości. Problem w tym, że niezbędna do tego dawka stale rośnie. Doszło do tego, że młodzi konsumenci czekolady kręcą nosem na niektóre, tradycyjne już, tabliczki czekolady jako zbyt mało słodkie. Wyobrażam sobie sarkanie dzieciaków na moją ulubioną gorzką, a zachwyt nad mdlącą karmelową. Pomijając słodycze, należy odnotować, że generalnie dawniej jedzenie zawierało mniej „białej śmierci”. W związku z tym wzrasta jej spożycie, choć akurat w postaci kryształków (sacharoza) maleje.

To lektura wciągająca, niebanalna. Odkrywa przed nami wszystkie zakulisowe karty tego, jak rozwijał się ten specyficzny segment rynku w Polsce. Autorka w szczegółach opowiada o tym, jak powstawała pierwsza reklama, jak została wyprodukowana, jak działała na odbiorców. To niesamowite, że kiedyś dzięki kilku spotom emitowanym w TV, wyprzedawały się magazyny pełne produktów. Emisję reklamy zawieszano, bo zwyczajnie w świecie… nie było czego sprzedawać. Wykupiono wszystko Pierwsze reklamy były czymś niezwykłym. W Polsce nie do końca wiadomo było, jak się za nie zabrać. Jednak cel się udało zrealizować – promowała, informowała, nagłaśniała. Firmy odnosiły ogromne zyski.

Czy możemy być czymś zaskoczeni w dziesiątej części serii? Może tylko brutalnością – autor zintensyfikował bandyckie praktyki. Mam wrażenie, że nawet gwiazda Teofila nie świeciła tym razem równie mocno jak w poprzednich częściach, nawet pomimo zręcznego połączenia wątku byłej współpracy Olkiewicza z SB. Czyżbyśby mieli do czynienia ze zmęczeniem materiału? Oby nie, seria o milicjantach bardzo wzbogaciła rodzimy rynek serii kryminalnych.