Skok, planowany przez Harrego Rawlinsa, był dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Niestety, napad na furgonetkę wypełnioną pieniędzmi zakończył się śmiercią wszystkich mężczyzn. Ich żony, Dolly, Linda i Shirley z dnia na dzień zostają praktycznie bez środków do życia i z długami do spłacenia. Nieoczekiwanie ich sytuację jest w stanie uratować Dolly Rawlins – w tajnym depozycie odnajduje bowiem szczegółowy plan skoku i…postanawia z pozostałymi wdowami zrealizować rabunek. Silna determinacja aby pomścić zmarłych mężów i ogromna chęć, aby utrzeć nosa konkurencyjnemu gangowi, sprawiają że kobiety zaczynają przygotowania do wielkiego napadu.

Michał Bardel na pewno ma wiedzę na temat wina. Nie można mu odmówić dużego zasobu wiadomości na temat samego napoju, jak i wszystkiego, co się z nim wiąże – szczepów, lokalizacji, historii, znajomości rynku etc. Tyle, że nie potrafi niestety ująć tego wszystkiego w słowa, które będą przyswajalne dla odbiorcy. Ilość dygresji, trudnych wyrazów (co to za maniera, żeby słowa „zwykłe” zamieniać na te bardziej wyszukane? To naprawdę nie przydaje erudycji tak tekstowi, jak i jego autorowi) oraz zdań tak koszmarnie długich, że aż zęby bolą, skutecznie odstrasza od lektury Korka czy zakrętki

Gdyby jednak odłożyć politykę i kontrowersje na bok, nie sposób nie przyznać, iż Jeszcze dzień życia to przejaw czystego, literackiego geniuszu. Kapuściński posiadał wyjątkowy dar do opisywania ważnych wydarzeń poprzez szczegóły, których inni nie potrafili dostrzec. Jak najlepiej przedstawić proces stopniowego wyludniania się stolicy Angoli? Prezentując powstanie miasta drewnianych skrzyń, w których uciekający Portugalczycy przechowywali swój dobytek. A jak opowiedzieć o absurdalności wojny prowadzonej w sposób całkowicie chaotyczny, gdzie szczęście decyduje o wszystkim? Pokazując przejazd przez zwykłą drogę, najeżoną posterunkami obsadzonymi raz przez jedną, raz przez drugą stronę konfliktu; przywitasz się w niewłaściwy sposób i już po tobie. Jak reporter dowiadywał się, czy wroga armia zbliża się do miasta? Wystarczyło obserwować port i to, jak blisko brzegu ustawione były statki. Takich zapadających w pamięć scen jest tu znacznie więcej, a ja nie zamierzam wam dalej psuć przyjemności z ich samodzielnego odkrywania.

Co najważniejsze, Steinbeck przedstawia konflikt z innej perspektywy, niż zwykło się to robić. Dla pisarza jak zwykle najważniejszy jest człowiek, a nie sama walka. Zamiast szczegółowych opisów bitew, noblista serwuje nam liczne opowieści o zwykłych żołnierzach i o tym, jak przebiega ich codzienne życie na froncie. Amerykanin nigdy jednak nie był piewcą indywidualizmu, dlatego w jego relacjach losy jednostki są nierozerwalnie związane z grupą. Każdy walczący jest ważny dla wolnego społeczeństwa, którego musi bronić przed widmem rozlewającego się po świecie nazizmu.

Od pierwszych stron tego wydania, możemy przekonać się dlaczego tak wiele osób szaleje na punkcie tego kota. Zmylić może jego mięciutkie futerko ponieważ jego wypowiedzi bywają złośliwe lecz ze szczyptą żartobliwości. Kot obserwuje i wyraża swoje spostrzeżenia na temat dosłownie wszystkiego. Jeżeli jego plan okazuje się niewypałem, ze spokojem przystępuje do następnego. Nie poddaje się i nie zniechęca.