Odnosząc się nieco do poprzedniego tomu, już na wstępie można zauważyć pewną różnicę. Pierwszy tom książki cierpiał na nieco przeciągane wprowadzenie w świat, a sama fabuła bardzo długo się rozkręcała, przez co mniej wytrwali czytelnicy mogli odczuwać znużenie. Na szczęście w przypadku Paradoksu akcja rozwija się dużo szybciej. Po części jest to spowodowane bardzo płynnym przejściem między obiema częściami, a skoro wprowadzanie w uniwersum mamy za sobą, to przychodzi pora na prawdziwy rozwój wydarzeń. Po raz kolejny wkraczamy do wiktoriańskiego Londynu, gdzie zwykły świat, od tego magicznego i niebezpiecznego, dzieli cienka granica. Znowu przyjdzie nam doświadczyć tego ciężkiego, ponurego klimatu, a uwierzcie mi – Fletcher kreuje klimat jak nikt inny. Zdawać by się mogło, że to właśnie ta atmosfera stanowi epicentrum samej książki, i to wokół niej dzieje się cała akcja.

Siedemset stron drobiazgowego obcowania z Kuroniem, setki wspomnień, dziesiątki – nie ukrywajmy – odgrzanych fragmentów publikowanych artykułów i relacji. Mimo to, zamykając po ostatnim zdaniu książkę pozostaje wrażenie, że nie powiedziano jeszcze ostatniego słowa o Kuroniu, że Polacy potrzebują częstszego przywoływania tej postaci, ponownej publikacji jego tekstów, wywiadów, w których sam bohater broniłby swoich racji, niczym jego kompan Karol Modzelewski, który w swej późnej, nagradzanej autobiografii odniósł się zarówno do walki o sprawiedliwy socjalizm, jak i skrytykował wady wprowadzanego kapitalizmu. Rzut oka na jedno z ostatnich zdjęć w książce – przyjęcie, grono emerytów, roześmianych, patrzących z optymizmem w obiektyw. Trzech mężczyzn: Geremek, Kołakowski i Kuroń w znanej Polakom dżinsowej bluzie. Dziś, gdy wszyscy wspomniani już odeszli. potrzebujemy jako naród takich polityków, którzy niczym Kuroń w pierwszych latach III RP mieliby odwagę co tydzień przemówić do rodaków w telewizji, przybliżyć im wielkie reformy transformacji, oswoić ze zmianą, z przełożeniem wajchy ku kapitalistycznemu Zachodowi, a jednocześnie pokornie przyznać, że należy pamiętać o tych, którzy na tej zmianie stracili.

Mroczny układ to bardzo mocna i tajemnicza historia. Na początku myślałam, że będę miała kłopot z odnalezieniem się w fabule, ponieważ nie czytałam pierwszego tomu, ale szybko wciągnęłam się w opisywaną historię i losy głównego bohatera. Chwilami to opowieść bardzo dosadna, dramatyczna i ściskająca serce. Dynamiczna akcja, trzymająca cały czas w napięciu tak, żeby zakończenie wbiło czytelnika w fotel. Dawid Waszak napisał po prostu świetny thriller psychologiczny. Warto przeczytać i nadrobić czytelnicze zaległości!

Kolejnym etapem, lub bardziej pomysłem Ernesta, staje się patrolowanie wybrzeży w celu poszukiwania niemieckich łodzi podwodnych. Zadanie to staje się jego kolejną obsesją, które, tak jak poprzednie i kolejne, zaczyna wypełniać z ogromnym zaangażowanie, jednak w miarę upływu czasu i braku rezultatów zaczyna porzucać. Po powrocie z Hiszpanii podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych nawiązuje kontakt z agentem NKWD. Chociaż nie przekazuje on informacji radzieckiemu rządowi, to zostaje odnotowany w aktach rosyjskich służb co w przyszłości przysporzy mu spory ból głowy...

Magiczna księga, którą dziewczynka otrzymała od babci, przenosi rodzeństwo do magicznego świata zwanego „Krainą opowieści”.  Alex zostałaby tam na zawsze, jednak Connor myśli o zmartwionej matce oraz powrocie do domu, który jednak nie jest taki prosty. Jedynym sposobem jest zebranie wszystkich składników pozwalających na odwrócenie „Zaklęcia Życzeń”. Wobec tego czeka ich długa i niebezpieczna podróż, w której spotykają na swojej drodze różne stwory; począwszy od trolli aż do goblinów, a nawet Baby Jagi.