Bohaterki Machado są różne. Niektóre przegrane, inne buntownicze, jeszcze inne decydujące się na śmiałą konfrontację ze swoimi potrzebami. Pejzaż ich emocji odzwierciedla ciało. Ciało, które z każdą bohaterką tworzy nierozerwalną całość, a jego głos jest donośny. Autorka nie portretuje jedynie erotycznych uniesień, choć sfera seksualności odgrywa istotną rolę. Żadnej z bohaterek nie jesteśmy w stanie poznać do końca, niejednoznaczność każdego z opowiadań, zaskoczenie oraz prowokacja zawarta we wszystkich historiach prowadzą czytelnika do zamierzonego przez autorkę efektu. Na zakończenie każdego z opowiadań czeka się z zapartym tchem, a te, za każdym razem potrafią zaskoczyć.

Pozwoliłem sobie na dość lakoniczny opis i pominięcie wielu istotnych bohaterów, ale zrobiłem to nie bez powodu: w Nikt nie idzie poszczególne elementy historii ujawniane są stopniowo i niechronologicznie – coś, co stało się już znakiem rozpoznawczym prozy Małeckiego. W takiej sytuacji bardziej rozbudowane streszczenie tylko psuje wrażenie z samodzielnego odkrywania sekretów postaci.

By zrozumieć ideę książki trzeba uświadomić sobie jedno – spławianie dzieci, które zadają niewygodne dla rodzica pytania nie jest najlepszym pomysłem. Dlatego też, z Odpowiedz mi!powinien zaznajomić się każdy! Już we specjalnie przygotowanym wstępie wydawnictwo stanowczo zaznacza – najpierw niech książkę przeczyta dorosły, a dopiero po lekturze zdecyduje, czy chce by z treścią zapoznało się jego dziecko. Przecież nikt bardziej niż on sam nie wie lepiej, co dla jego pociechy jest odpowiednie. A treści w książce są różne. Dla niektórych są to treści kontrowersyjne, dla innych najnormalniejsze na świecie.

Ciężko jest przypisać słowu prawda jakiekolwiek wartości moralne, gdy orędownik tego pojęcia – Michel Foucault – ukrywa przed światem, że choruje na AIDS. Brak odwagi, kłamstwo czy zatajenie prawdy? Jak ma wyglądać feminizm, skoro naczelna filozofka emancypacji – Simone de Beauvoir w swoich listach do ukochanego Nelsona Algrena jawi się jako kobieta uległa, gotowa poświęcić swoją niezależność dla miłości. Kobieta, która prowadzi podwójne życie – wyemancypowane u boku Sartre’a i okazując całkowite posłuszeństwo ukochanemu Nelsonowi. Z kolei teoria zaangażowania Sartre’a i wymyślenie wizerunku członka ruchu oporu nijak się mają do jego braku odwagi i zaangażowania podczas okupacji. Czy Deleuze – filozof nomadyzmu, nie straci w naszych oczach, gdy dowiemy się, że był tak naprawdę domatorem nienawidzącym podróży?

Ilustracje, bo na nich warto się skupić w tym opracowaniu, są całkiem nowe, zupełnie inne, niż dotychczas. Prace stworzone przez Pawła Pawlaka zauroczyły mnie pełnią kolorów i ekspresją, a płynący z nich przekaz jest jasny i czytelny. Pozwalają spojrzeć na ulubione sceny zupełnie z innej perspektywy. Z zainteresowaniem przewracałam stronę po stronie i dosłownie „pochłaniałam” nowe obrazy.