Podsumowując, Przemytnicy książek z Timbuktu to dynamiczny reportaż, który czyta się jednym tchem. Obok historii bibliotekarzy, którzy poświęcili wiele, by ratować dorobek cywilizacji afrykańskiej, trudno przejść obojętnie. Wartka akcja, mnogość wydarzeń, płynny sposób narracji – te aspekty zdecydowanie przemawiają za tą książką. Autor pokazuje, że człowiek jest zdolny do wielkich czynów, jeśli działa w imię tego, w co wierzy. A tak właśnie było w przypadku bibliotekarzy z Timbuktu.

Marko Kloos po raz kolejny serwuje nam dobrze znany schemat, który sprawdzał się doskonale przez cztery poprzednie odsłony cyklu. Andrew Grayson jako główny protagonista stawiający czoła wszystkiemu, co zrzuci na jego barki wszechświat. W tej kwestii praktycznie nic nie uległo zmianie. Autor konsekwentnie trzyma się wypracowanego stylu, stawiając Graysona w samym centrum akcji. I o ile może nieco nużyć takie przywiązanie do jednej postaci, tak Kloos stara się zręcznie maskować to dynamiczną fabułą i ciągłymi zwrotami akcji. Co niezaprzeczalnie się mu udaje, bowiem W ogniu walki jest zdecydowanie żwawszą pozycją, w której właśnie wartka akcja stanowi najmocniejszy punkt.  

Główną bohaterką jest Yasmeen, która mieszka w miasteczku ze swoim wujkiem. Wspólnie wiodą dobry los. Jednak pewnego dnia dziewczynka znajduje w lesie niedźwiedzia, co trochę burzy jej spokojny i uporządkowany świat. Jego obecność chowa w tajemnicy, jednak nie przeszkadza jej to z wielką radością zajmować się zwierzakiem. Po jakimś czasie Gwiazdek, bo tak nazwała go dziewczynka, zaczął rosnąć. Niestety ludzie z miasteczka dowiedzieli się o niedźwiedziu. Yasmeen musi działać szybko. To właśnie od tej pory dowie się co to niepewność, brak zrozumienia, strach i odrzucenie.

Autorka pisze momentami wręcz brutalnie o tym, co spotyka Annę i jak zostaje zmuszona do podejmowania decyzji mających uratować ją i jej córkę. W książce nie znajdziemy sentymentalnych obrazów z makabrycznych czasów II Wojny Światowej i Holocaustu. Blum prezentuje stosunek zwykłych Niemców wobec Żydów i jest to obraz  bardzo bolesny.

Tamara Taszycka, lat 32, nie potrafi biernie poddać się rzeczywistości. Ta niestety przedstawia się w coraz czarniejszych barwach. Coraz mocniej zaciskająca się uprząż na gardle społeczeństwa, doprowadza kraj na skraj zniewolenia. Uruchomionych pięć Programów Udoskonalenia Rodziny, mających podnieść jakość życia polskich rodzin, zapewnić im poczucie stabilności i bezpieczeństwa, są tak dobrze znanym narzędziem do podporządkowania sobie społeczeństwa przez rząd. Nie godząc się z narzuconą wizją życia, Tamara wraz z innymi „wściekłymi” kobietami, manifestuje swój sprzeciw. Spalenie propagandowych ulotek w miejskich śmietnikach, przebicie opon w ośmiu rządowych samochodach, umieszczenie w sieci filmu ośmieszającego PURy – to tylko część ich działalności.