Szczegóły stanowią o sile tej powieści. Drobnostki: gesty, ruchy, słowa, które składają się na całość relacji Stelli i jej męża. Każde z nich ma własny rytm dnia. Swoje przyzwyczajenia, nałogi, rzeczy, które paranoicznie wręcz kultywują. Prostota, a jednocześnie pewna poetyckość dnia codziennego. Ona i on, jednocześnie tak różni i tak do siebie podobni. Czas teraźniejszy przeplata się ze wspomnieniami okrutnej wojny domowej, której doświadczyła Irlandia. Wojny, która zniszczyła kręgosłupy kilku pokoleniom ludzi. Niczym zadra ciągle gdzieś tkwi w podświadomości. Miłość, która nabiera cech dobrze naoliwionej maszyny, która wciąż działa sprawnie, ale monotematycznie. Dwoje ludzi, którzy niosą swój bagaż, swoje pragnienia, i chcąc żyć spokojnie, nieświadomie swe życie komplikują. Mają pewną stabilność życiową, dom, spełnienie zawodowe, ale oboje odczuwają pustkę. Właściwie dwie, ponieważ każde z nich tę pustkę inaczej odczuwa. Stella skupia się na sobie, na swej niespożytej energii, religii, która stawia jej wyzwania. Gerry wydaje się być pozornie pogodzonym ze swoim życiem. Oboje wciąż czegoś poszukują. Ona o tym wie, on niekoniecznie.

Dla mnie najciekawsza okazała się lektura pierwszej części, mniej drugiej, a najsłabiej wypadła ostatnia (może to efekt mniejszej spójności tematów). Bardzo dobrze czytało się rozdziały poświęcone ewolucji budownictwa mieszkaniowego, szczególnie w kontekście zmieniających się uwarunkowań technicznych i społeczno-gospodarczych (przywołaną przez autorów suburbanizację w USA powinni wziąć pod rozwagę wszyscy odpowiedzialni za podobne procesy w Polsce, choć daleko nam do skali amerykańskiej). Jednak architektura to nie tylko budynki, ale w równej mierze ich twórcy. W czasie lektury napotkałem sporo nazwisk oraz pracowni. W przypadku tych ostatnich przyznam, że wykazałem się ignorancją, a raczej sklerozą, gdyż o powstawaniu niektórych polskich wieżowców i ich projektantach czytałem w mediach.

Co najbardziej rzuca się w oczy? Zdecydowanie klimat. Nie ma już tu beztroskiej sielanki panującej w nietypowym domu. W tym aspekcie historia jest nad wyraz spokojna, jednak do czasu. Kiedy na horyzoncie pojawiają się postacie, których sam opis może wywołać ciarki, akcja nabiera tempa, a liczba pytań bez odpowiedzi powiększa się tak, że coraz szybciej przewracamy kartki książki, by dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi. Nie brakuje oczywiście humoru, który głównie serwuje nam Bazyl. Kto by się oparł małemu czortowi z wadą zgryzu i głową pełną absurdalnych i często kończących się nieciekawie pomysłów? Na pewno nie Oda i pozostali bohaterowie. Dodajmy do tego doktora Krzysia, który lęk przed małymi pacjentami leczy mieszanką krakowską, lizakami i kasztankami, regularnie sprowadzanymi do przychodni przez panię Genię. Za zrównoważenie tej dawki humoru odpowiada Roch, którego prognozy pogody sprawdzają się co do joty.

Plantetarium to książka, która przybliża nam przestrzeń kosmiczną. Autor już w krótkim wstępie zaprasza czytelników w “niepowtarzalną, międzygwiezdną podróż”. Album został wystylizowany na wcześniej wspomniane muzeum. Autor rozdziały określa jako sale. Jest ich łącznie siedem. Żeby zbytnio nie zdradzać, co czeka nas podczas tej niecodziennej wizyty, powiem tylko tyle: spodziewajcie się wszystkiego, co najlepsze. Autor przedstawia nam Układ Słoneczny, opowiada także o Słońcu i Ziemi, wyjaśnia gwiazdozbiory, przybliża galaktyki. Podczas zwiedzania muzeum nie zabraknie również teleskopów. Wreszcie autor odnosi się także do tzw. Wielkiego Wybuchu. W sposób fascynujący opowiada o tym, jak to wszystko się tak naprawdę zaczęło. Naszą wizytę w muzeum wieńczy wizyta w bibliotece. Oprócz indeksu, dla głodnych wiedzy umieszczono tam kilka przydatnych odnośników, gdzie jeszcze można szukać informacji.

Po trudnych początkach powoli przenosimy się w mroczne lata trzydzieste XX wieku. III Rzesza, po przejęciu władzy przez Hitlera, zaczyna pokazywać pazury: aneksja Austrii, następnie Czechosłowacji, pokazała że Hitler nie liczy się z nikim ani niczym. W międzyczasie widzimy jak nasi przywódcy starali się rozwiązać nieuchronny konflikt na drodze dyplomacji. Liczyli na to, że pomoże w tym sojusz z równie niechętną do wojaczki Francją i Wielką Brytanią. Brano nawet pod uwagę ewentualny sojusz z Hitlerem, ale jak wyszło wiemy wszyscy.