Forma napisania i przekaz zawarty na każdej ze stron, w naturalny sposób przekazują dzieciom wartości, których warto się trzymać. Mowa jest tu zarówno o koleżeństwie i sile w osiąganiu wspólnych celów, jak i o przykładach dobrego zachowania. Pomiędzy przygodami naszej bohaterki ukryty jest bardzo istotny morał. Dziewczynka stawiana jest przed wieloma wyborami, utrata ukochanego azylu nie budzi w niej pozytywnych emocji, wręcz przeciwnie...

Powszechnie wiadomo, że ciemność i niedopowiedzenia są twórcami nowej rzeczywistości, niekoniecznie lepszej. Między drzewami najczęściej kryje się ogromny strach przed nieznanym, a w szafach, do których zwyczajnie nie mamy ochoty zaglądać, potwory z dzieciństwa.  

Jan Szmyd w dziewięciu rozdziałach przekazuje nam cenną dawkę wiedzy jakie potrawy, czy też przetwory, możemy przygotować z wykorzystaniem jabłek. Zaczynając od zup, deserów czy też surówek, podpowie również jak stworzyć napoje alkoholowe z jabłek. Znajdziemy tu wiele cennych przepisów, o których wcześniej zapewne nawet nie słyszeliśmy.  

O ile uwierzyć mogę w gliniarza z problemem alkoholowym i całkowicie zniszczonym życiem osobistym, tak nie mogę dać wiary śledczemu, który na miejsce zbrodni jedzie pijany w sztok, wymiotując przez szybę samochodu. Oczywiście, nikogo wokół poczynania Kawęckiego nie dziwią. Starając się wymyśleć ciekawą i barwną osobę, autor bardzo mocno przesadził. Ten bohater jest tak przejaskrawiony, że aż trudno jest mi uwierzyć, że samemu pisarzowi to nie przeszkadza. Próbuje wmówić nam, że to świetny policjant, posiadający intuicję i obdarzony sporym intelektem, a tymczasem nigdzie nie dostrzegam ani tego wybitnego intelektu ani niesamowitych talentów śledczych. To po prostu odpychający brudas, opętany jakąś szaloną idee fixe, niepodpartą żadnymi dowodami. Irytujący, depresyjny, przemądrzały i tak dobijający, że czytelnik wielokrotnie żałuje, że nie da się zabić literackiego bohatera, by skrócić jego mękę i, przede wszystkim, swoją

Rozterki śmierci to tak naprawdę dwie osobne opowieści, połączone wątkiem Kostuchy i jej nagłego buntu. W pierwszej części śledzimy losy nienazwanego państwa, w którym pewnego dnia ludzie przestają umierać. Spełnienie marzeń o życiu wiecznym? Okazuje się, że sprawa wcale nie jest taka prosta, a brak zgonów niesie ze sobą poważne konsekwencje. Saramago opisuje te dziwne dni nie z perspektywy jednostek, ale trzymając się ogólnego planu. Niestety, brak wiodącej postaci, z którą moglibyśmy się identyfikować, wpływa negatywnie na odbiór historii. Mimo licznych trafnych spostrzeżeń Portugalczyka, ten fragment nie wciąga tak, jak powinien.