Akcja powieści dzieje się w Paryżu w 1889 roku. To właśnie tam spotykamy głównego bohatera, hotelarza Severina Montagnet-Alarie. Mężczyzna o ponurej przeszłości, rości sobie prawo do dziedziczenia, którego uprzednio mu odmówiono. Nie może pogodzić się z tym faktem, jest święcie przekonany, że padł ofiarą podłego oszustwa i matactwa. Jego celem stała się niejako pogoń za prawdą. Gdy nadarza się okazja, by wreszcie odzyskać to co jego, nie waha się. Z pomocą swoich towarzyszy: pięknej i tajemniczej tancerki Laili, historyka Enrique, matematyczki Zofii oraz władającego sztuką formowania Tristana, podejmuje się ogromnego zadania. Jako czytelnicy nie mamy wyjścia, jesteśmy świadkami epickiej historii.

Nowa powieść Noczkina to kolejna przygoda w Zonie, która wciąga niczym anomalia grawitacyjna. Nie sposób nie śledzić losów bohaterów z zapartym tchem. Do tego dużą rolę odgrywają także postacie drugoplanowe, którym autor naprawdę dobrze zarysował charaktery, czyniąc każdą z osobna wyjątkową i niepowtarzalną. Na gratyfikacje zasługują również dialogi, które fenomenalnie dopełniają całość i dodają jeszcze więcej klimatu do samej powieści. Dorzućmy szczyptę charakterystycznego dla całej serii humoru i otrzymamy idealną stalkerską przygodę.

Matka. Kłamstwa zawsze Cię dogonią to naprawdę dobry kawałek powieści psychologicznej. Jest doskonałą odmianą od thrillerów naszpikowanych krwią i morderstwami.  Jest oczywiście wpleciona w historię Harrisa opowieść o mordercy, ale to nie ta część jest wiodącą w książce. Niewątpliwie było się od niej ciężko oderwać, a momentami nawet wbijała w fotel. Miłą odmianą jest też to, że akcja książki jest umiejscowiona w małym angielskim miasteczku w latach '70, a to nadaje lekko upiorny klimat całej historii.

Chcąc wciągnąć czytelnika w swoje rozważania, Piore stosuje starą dziennikarską metodę: zainteresuj odbiorcę poprzez opowiedzenie historii kogoś, z kim ten mógłby się utożsamić. Zamiast suchego wykładu, dostajemy opowieść o ludziach z różnymi dysfunkcjami, którzy postanowili zawalczyć o powrót do normalności. Do bohaterów Magii bioinżynierii zaliczyć można też rzesze genialnych naukowców, w pełni poświęcających się misji poznania ludzkiego ciała, jak i niesienia pomocy innym. Piore przy tym cierpliwie i jasno tłumaczy każde zagadnienie, tak że wystarczy minimalna wiedza o człowieku, by nadążyć za jego wywodami. Część rozważań autor poświęcił kwestii modyfikowania ciała wtedy, gdy jest ono w pełni zdrowe – temat „zabawy w Boga” stanowi jednak margines, a sam dziennikarz woli skupić się na pozytywnych kwestiach związanych z bionżynierią. 

W książce oprócz losów nastolatków, którzy szykują się na rozpoczęcie nauki w Oksfordzie, spotkamy skomplikowane relacje ojca i syna, tragedię rodzinną, która rzuca się cieniem na i tak smutny los bliźniaków oraz zmagania siostry Ruby we wkraczaniu w dorosłość. Warto wspomnieć, że narracja zostaje przejęta również przez siostry głównych bohaterów, a nie tylko przez Ruby i Jamesa, jak to autorka przedstawiła w pierwszej części. Dzięki temu czytelnik może nieco bardziej obiektywnie spojrzeć na przedstawioną historię. Mimo iż jest to książka dla młodzieży, bardzo dobrze się ją czyta. Brak tutaj zbędnych opisów, akcja toczy się spójnie, wątki są dobrze ze sobą połączone.