Nowa powieść Noczkina to kolejna przygoda w Zonie, która wciąga niczym anomalia grawitacyjna. Nie sposób nie śledzić losów bohaterów z zapartym tchem. Do tego dużą rolę odgrywają także postacie drugoplanowe, którym autor naprawdę dobrze zarysował charaktery, czyniąc każdą z osobna wyjątkową i niepowtarzalną. Na gratyfikacje zasługują również dialogi, które fenomenalnie dopełniają całość i dodają jeszcze więcej klimatu do samej powieści. Dorzućmy szczyptę charakterystycznego dla całej serii humoru i otrzymamy idealną stalkerską przygodę.

Matka. Kłamstwa zawsze Cię dogonią to naprawdę dobry kawałek powieści psychologicznej. Jest doskonałą odmianą od thrillerów naszpikowanych krwią i morderstwami.  Jest oczywiście wpleciona w historię Harrisa opowieść o mordercy, ale to nie ta część jest wiodącą w książce. Niewątpliwie było się od niej ciężko oderwać, a momentami nawet wbijała w fotel. Miłą odmianą jest też to, że akcja książki jest umiejscowiona w małym angielskim miasteczku w latach '70, a to nadaje lekko upiorny klimat całej historii.

Chcąc wciągnąć czytelnika w swoje rozważania, Piore stosuje starą dziennikarską metodę: zainteresuj odbiorcę poprzez opowiedzenie historii kogoś, z kim ten mógłby się utożsamić. Zamiast suchego wykładu, dostajemy opowieść o ludziach z różnymi dysfunkcjami, którzy postanowili zawalczyć o powrót do normalności. Do bohaterów Magii bioinżynierii zaliczyć można też rzesze genialnych naukowców, w pełni poświęcających się misji poznania ludzkiego ciała, jak i niesienia pomocy innym. Piore przy tym cierpliwie i jasno tłumaczy każde zagadnienie, tak że wystarczy minimalna wiedza o człowieku, by nadążyć za jego wywodami. Część rozważań autor poświęcił kwestii modyfikowania ciała wtedy, gdy jest ono w pełni zdrowe – temat „zabawy w Boga” stanowi jednak margines, a sam dziennikarz woli skupić się na pozytywnych kwestiach związanych z bionżynierią. 

W książce oprócz losów nastolatków, którzy szykują się na rozpoczęcie nauki w Oksfordzie, spotkamy skomplikowane relacje ojca i syna, tragedię rodzinną, która rzuca się cieniem na i tak smutny los bliźniaków oraz zmagania siostry Ruby we wkraczaniu w dorosłość. Warto wspomnieć, że narracja zostaje przejęta również przez siostry głównych bohaterów, a nie tylko przez Ruby i Jamesa, jak to autorka przedstawiła w pierwszej części. Dzięki temu czytelnik może nieco bardziej obiektywnie spojrzeć na przedstawioną historię. Mimo iż jest to książka dla młodzieży, bardzo dobrze się ją czyta. Brak tutaj zbędnych opisów, akcja toczy się spójnie, wątki są dobrze ze sobą połączone.

Serię zaczęłam czytać jeszcze przed wydaniem Dziedzictwa Ognia. Cieszę się, że nie ominęło mnie wyczekiwanie na kolejne tomy i ekscytacja towarzysząca pierwszym rozdziałom.  Królestwo Popiołów, mimo że z pozoru wydaje się kolejnym przynoszącym pozytywne emocje, kompletnie zmienia moje całe postrzeganie historii Aelin. Pierwszy raz, od kiedy w moje ręce wpadł Szklany Tron czuję, że autorka stała się dorosłą kobietą. Widać to nie tylko w warsztacie ulepszonym do maksimum jej możliwości, ale także w sposobie poprowadzenia całej akcji. Dobrze wiemy, jaką Sarah J. Maas ustawiła sobie poprzeczkę po epickim zakończeniu swojej drugiej serii Dwór Skrzydeł i Zguby. Tutaj musiała stworzyć coś jeszcze lepszego. Miało być o wiele bardziej dramatycznie, biorąc pod uwagę, gdzie przebywała nasza główna bohaterka oraz krwawo, zważywszy na to, że nieubłaganie zbliżała się wojna. Od zakończenia oczekiwałam wiele.