Czy takie ujęcie tematu sprawdziło się? Moim zdaniem tak. Podczas lektury towarzyszyły mi inne wrażenia niż przy Historii sztuki. Na pewno poczucie większej lekkości. Obcowałem bardziej z albumem niż podręcznikiem. Nie była to tylko zasługa nieco większego formatu, skromniejszej objętości (mniej więcej o połowę), krótszych opisów oraz większych odstępów pomiędzy tekstem i obrazem (też marginesów), ale przede wszystkim tej osi chronologicznej, ciągłości narracji. Gdyby spróbować oddać Chronologię sztuki tylko w postaci tekstu, to bardziej przypominałaby esej niż skrypt akademicki.

Wielką zaletą Sztucznej Inteligencji jest fakt, że Kaplan naprawdę rozjaśnia czytelnikowi wiele spraw związanych z SI i jej faktycznym działaniem. Autor obala popularne mity i wizje kreowane przez filmy i literaturę science-fiction, przyznając, że współczesne maszyny wcale nie są tak zaawansowane, jak podpowiada nam intuicja. Co więcej, programowanie Sztucznej Inteligencji nie ma nic wspólnego z kopiowaniem zachowania człowieka; w rzeczywistości sposób działania programów komputerowych różni się diametralnie od naszego rozumowania i wprowadzania myśli w czyn. Nie chodzi tylko o wyniki, ale metodę, dzięki której się do nich dochodzi.

Tak, jak Artemizja jest silna, tak mężczyźni występujący w powieści są jej dokładnym przeciwieństwem; poczynając od ojca – ślepego na wszystko, co niezwiązane ze sztuką – po męża malarki, słabego duchem arystokraty, niepotrafiącego znieść myśli, że jest tylko dodatkiem do swojej pięknej i utalentowanej małżonki. Zamiast jednak zmienić własne życie, wybierają drogę przemocy i ciągłego tłamszenia swoich matek, żon i córek. Nie sposób znaleźć w Artemizji pozytywnych męskich wzorców – wielu takie podejście może odrzucać, ale jak dla mnie powstało wystarczająco wiele dzieł sławiących czyny panów; powinni więc obejść się bez tego jednego komiksu, prawda?  

Nie do końca jest to książka, w mojej opinii jest to raczej obszerna broszura, w której tydzień po tygodniu rodzic poznaje zabawy, jakie można przeprowadzić z dzieckiem. Wskazano prawidłowe zachowania, pielęgnację, postawiono na chustowanie oraz założenia w duchu rodzicielstwa bliskości, by w pełni wspierać prawidłowy rozwój dziecka. Przeczytamy o prostych zabawach: "noski-noski", "a kuku", "samolot". Zostaniemy zachęceni do chustowania dziecka oraz stymulowania go poprzez kontakt "skóra do skóry". Zaznajomimy się też z tematem wspólnego spania z maluchem, jak również zachęcaniem ojców do włączania się nie tylko w opiekę, ale i w zabawę.

Nie można także pominąć pracy, jaką wydawnictwo włożyło w publikacje tej książki. Czy to długo, czy krótko? zostało przepięknie wydane! Całość tworzy książkę, która przykuwa uwagę zarówno zawartością, jak i oprawą. Wnętrze książki zdobione ilustracjami Palusińskiej jest spójne, każda z opisywanych jednostek dostała swój kolor, dlatego też nie można absolutnie mówić o monotonii. Nie zapomnijmy również o przepięknych ilustrowanych wyklejkach.