Debiutancka powieść kobiet, które na co dzień pracują w obrębie zarządzania zasobami ludzkimi, brzmi obiecująco. Ciekawie ujęte relacje międzyludzkie, zarówno na gruncie zawodowym, jak i rodzinnym, wciągający bohaterowie i brak zbędnych opisów sprawiają, że czytelnik nie może czuć znudzenia. Do pełnej satysfakcji zabrakło jedynie mocnego, wbijającego w fotel "paragrafu", ale... nie można mieć od razu wszystkiego. Śmiało można stwierdzić, że to jedna z lepszych książek wydawnictwa Novae Res, jakie do tej pory czytałam. W autorkach drzemie spory potencjał, który dobrze wykorzystany wróży niejedną dobrą książkę.

Anna wraz z siostrą i rodzicami ukrywa się w oficynie, do której wejście jest ukryte za regałem z książkami. W ciągu dnia lokatorzy muszą uważać, by nie usłyszeli ich pracownicy wykonujący pracę w innych częściach budynku. Określone godziny posiłków, kąpieli, zakaz patrzenia przez okno. Życie w oficynie toczy się głównie wieczorami i nocą. Rodzina Anny i pozostali mieszkańcy muszą bardzo uważać, by Niemcy lub ludzie z nimi współpracujący nie odkryli ich kryjówki. Dziewczynka prowadzi zapiski dnia codziennego, zwracając się do wyimaginowanej przyjaciółki – Kitty.

Autorka przedstawia przepisy zarówno na coś, co możemy zabrać ze sobą w podróż, na przykład bakaliowe sezamki, ale także na wykwintną bezę Pavlovą z kremem i owocami, którą skradniemy serca naszych gości. Ogromnym plusem, ale i podpowiedzią, jest informacja ile porcji dania uzyskamy z podanych gramatur, na pewno ułatwi to organizację chociażby dziecięcych urodzin, czy słodkiego stołu na wieczorną wizytę znajomych.

Ciężka, depresyjna atmosfera ułamków zdarzeń, majaków i snów sprawia, że Lęki podskórne to powieść niezwykle klimatyczna. Na początku trudno jest czytelnikowi scalać te puzzle. Im bardziej jednak wchłaniamy tę książkę, tym bardziej wciąga nas ta specyficzna aura niedopowiedzenia. Nic tu nie jest oczywiste. Nie wiemy, kiedy mamy do czynienia z prawdziwym zdarzeniem, a kiedy z mirażem. Ten posępny, chwilami przytłaczający klimat, potrafi oczarować. Powieść jest niejednoznaczna, pełna niedomówień i tajemnicza. Marcie Zaborowskiej udało się nakreślić thriller psychologiczny, któremu daleko do sztampowości. Duża dbałość o szczegóły i losy bohaterów, którzy są tak poharatani przez życie, że zyskują na swej autentyczności, są po prostu mistrzowsko wykreowane. To w zasadzie teatr dwojga aktorów – Bernarda i Luny, ale bardzo ważną rolę odgrywają postacie poboczne: była małżonka Bernarda Ilona, jego przyjaciel Igor i partner Sebastian. To dramat, w którym główne skrzypce grają małżonkowie, ale pozostałe postacie wnoszą niezwykle ważne elementy do fabuły.

Książka napisana jest prostym językiem. Jest w niej dużo przypisów, by osoby kompletnie nie mające wiedzy medycznej wiedziały o co chodzi. Nie ma tu żadnych wymyślnych bajek i niestworzonych historii – autor oddaje realia swojej pracy, i mimo powagi chwili i problemów jakie porusza, udaje mu się to zrobić w całkiem zabawny i humorystyczny sposób. Oczywiście z wielkim szacunkiem dla pacjentów.