Styl graficzny i sposób, w jaki Brown konstruuje opowieść, pozwoliły autorowi w zabawny i czytelny sposób przedstawić niezwykle zawiłą historię bitwy o zyski z gry. Twórca doskonale pokazuje ówczesne patologie prężnie rozwijającej się branży rozrywki elektronicznej, traktującej prawa autorskie po macoszemu. W Tetrisie zobaczymy też zderzenie kapitalistycznej machiny z twardogłowymi towarzyszami zza Żelaznej kurtyny: cwaniaków z cwaniakami, dla których liczy się wyłącznie własny interes. Artysta nie koncentruje się jednak wyłącznie na aspekcie korporacyjnym i politycznym, idąc w swoich rozważaniach dalej. Brown prezentuje gry jako element sztuki, a sztukę z kolei jako najważniejszy czynnik rozwoju umysłowego człowieka. Jego komiks to hołd dla wszystkich wizjonerów, których jedynym celem było i jest dostarczanie innym inteligentnej, rozwijającej rozrywki.  

Listy zza grobu to historia pełna tajemnic, ukrytych zagadek oraz sytuacji, o których marzy czytelnik powieści tego typu. Któż nie chciałby dostawać przed kilka lat listów z ukrytym przekazem? Ja chciałabym! Fabuła rozwija się wzorowo, bohaterowie są dynamiczni, mają wady i grzechy na sumieniu. Akcja została ulokowana w niewielkiej miejscowości, co uwiarygadnia historię. To wszystko jest materiałem na świetną powieść, jednak coś nie daje mi spokoju. Zakończenie pozostawia we mnie niedosyt. Być może podświadomie liczyłam na to, że autor mnie zaskoczy. Niestety, zakończenie było dokładnie takie, jakiego się spodziewałam.

Historia posiada jeszcze jeden atut, czyli klimat. Autorka bardzo dobrze oddała atmosferę na pokładzie statku Eliana czy też tę panującą pod wodą w królestwie Liry, gdzie roi się od niebezpiecznych drapieżników i bezbronnych ofiar. Opisy zapachów, kolorów i miejsc, pobudzają wyobraźnię tak dobrze, że jesteśmy prawie zdolni wyczuć morską woń i poczuć na twarzy promienie zachodzącego słońca. Podobnie jest z odczuciem grozy, które pojawia się w finałowej scenie walki. W takich scenach styl autorki był naprawdę świetny.

Hiob w wydaniu Heinleina nie musi zmagać się z chorobami czy utratą bliskich; zamiast tego Hergensheimer staje się tułaczem, który ledwo stanie na nogi, a już musi zaczynać wszystko od nowa. Jak to możliwe? Ano Alex wędruje pomiędzy światami, w których za każdym razem zmienia się nie tylko historia czy obyczaje, ale przede wszystkim waluta – tym właśnie sposobem każdy wcześniej zarobiony pieniądz staje się bezwartościowy. Do przeskoków niemal zawsze dochodzi w najmniej dogodnych dla bohatera momentach, nierzadko pozostawiając go dosłownie gołym. Jedyną pociechą jest stała obecność Margrethe, ale i przy niej Hergensheimer nie może odnaleźć pełni szczęścia – wszak kobieta nadal uparcie obstaje przy herezji, skazując się na potępienie!   

Ewelina analizuje swoje życie u boku męża, rozgrzebuje przeszłość, którą rozkłada na czynniki pierwsze. Skupia się na nudzie w swoim związku, na rutynie, na wadach męża i jego dziwnych przyzwyczajeniach, jednocześnie nie widząc swoich własnych dziwactw i popełnianych błędów. Zawsze łatwiej zrzucić winę na drugiego człowieka, niż poddać krytyce samego siebie. Zastanawia się jak pozbyć się go ze swojego życia, równocześnie będąc przekonana, że wtedy odżyje i będzie jej lepiej. Ale czy faktycznie?