Jest to powieść o burzliwym okresie dorastania, o prawach jakimi rządzi się młodość. Przede wszystkim jednak o przyjaźni oraz sile pierwszej miłości. Bohaterzy Kaja i Paweł są uroczy i szybko zapałałam do nich sympatią. Dla mnie, zdecydowanie dorosłej kobiety, zapoznanie się z historią tej dwójki, to był piękny czas powrotu do wspomnień mojej młodości i pierwszych uczuć. Czas refleksji i błogich chwil zapomnienia.

Tłem opisanych wydarzeń jest powojenna Europa. Młoda lekarka, po długiej rekonwalescencji po pobycie w obozie Ravensbruck, powraca ze Szwecji do Polski, aby odbudować swoją przyszłość, zawalczyć o nią i przede wszystkim odnaleźć rodzinę, a w szczególności ukochanego brata. Jednak Polska to obraz nędzy i rozpaczy, a także nienawiści do ludzi, którzy są wrogo nastawieni do Niemców, Sowietów, a także Żydów. Każda podejmowana decyzja może zaważyć na losie kilku najbliższych osób. Bardzo ciężko jest odbudować na takich zgliszczach swoje życie, jednak powieść pokazuje ogromną siłę, wiarę i nadzieję na lepsze jutro, a przede wszystkim miarę człowieczeństwa i dobroci. Pamięć, zrozumienie i wybaczenie to wartości ponadczasowe i niejednokrotnie niezwykle istotne, by pogodzić się z pewnymi faktami i przejść nad nimi do porządku dziennego.

Narratorem jest 24-letnia Ania, która wraz z Nowym Rokiem rozpoczyna nowe życie; chce wreszcie w nie wcielić swoje postanowienia, pierwszym z nich jest wyprowadzka  od rodziców. Ania jest zupełnie zwyczajna, nie wyróżnia się niczym szczególnym i jest bardzo podobna do każdej z nas. Ma gorsze dni, ma gorsze nastroje, ma dni, w których najchętniej nie rozmawiałaby z nikim i wkurza ją to, że człowiek wciąż musi przed wszystkimi udawać, że jest zadowolony i uśmiechać się do tych, z którymi nie chciałby mieć nic wspólnego. Ma swoje kompleksy, ma wady i zalety, nie jest wyidealizowana i dlatego ta opowieść tak przyciąga i może się podobać. Co jednak poszło nie tak?

Autorzy – po zapoznaniu się z bliższą historią Jana "Sobiepana" Zamoyskiego – próbują odtworzyć jego losy oraz przyczyny utworzenia jedynego na ziemiach polskich haremu. Główny bohater, jako rozpustny i nieumiarkowany w łóżku młodzieniec, z radością szukał uciech, niezależnie od wieku czy pozycji społecznej swych wybranek. Trudno tu mówić jednoznacznie o kobietach, gdyż w jego łożu lądowały także młode, kilkunastoletnie dziewczynki, często dziewice. Ordynat po ciężkiej chorobie wenerycznej stawia na grupkę sprawdzonych dziewcząt i, nie szczędząc pieniędzy, zleca utworzenie "akademij", w której ilekroć będzie gościem, zostanie uraczony suto zastawionym stołem, nie tylko jedzenia i wina

Książka, tak jak poprzednia jej część, dzieli się na kilka rozdziałów. Wypełniona po brzegi pięknymi ilustracjami kusi, by czerpać z niej jak najwięcej informacji i skutecznie zadbać o ogród. Dowiemy się kiedy jest najlepszy czas na nakrycie roślinności - wbrew pozorom nie jest to pierwszy powiew chłodu, oraz w jaki sposób bezpiecznie przechować narzędzia.