Skupiłam się tak bardzo na bohaterach książki, gdyż są oni najlepszym elementem powieści. Fabuła niestety kuleje. Przez prawie połowę książki czytelnik musi domyśleć się, co stoi za przyczyną ciągłych ucieczek Zoli i jej ciotki. Swoje podejrzenia wysnułam już na początku czytania i, niestety, się potwierdziły, co czyni historię dość przewidywalną. Ale nawet, gdybym nie wpadła na to, kto jest głównym antagonistą powieści, to odkrycie jego tożsamości wcale by mnie wielce nie zaskoczyło. Cała tajemnica ciągłego uciekania bohaterek nie jest nadzwyczajnie szokująca. Nie chciałabym wiele zdradzić z fabuły, ale jednej rzeczy nie potrafię zrozumieć. Zola spędziła siedem lat na uciekaniu i ukrywaniu się. W tym czasie jednak dorosła. Nie była już małą dziewczynką, której nikt by nie uwierzył. W mojej opinii mogła zrobić coś więcej niż nieustanna ucieczka. Mogła walczyć o powrót do normalnego życia, mogła walczyć ze strachem. I sądzę, że dałaby sobie z tym radę.

Cameron stworzył wyjątkowego narratora. Chociaż bohater odradza się za każdym razem w nowej psiej postaci, a czasami nawet zmienia płeć, to jego usposobienie pozostaje niezmienne. Autor potrafi również stworzyć realistyczne postacie ludzkie. Jestem w stanie uwierzyć, że tacy ludzie mogą naprawdę istnieć, a ich reakcje i postawy są naturalne. Do tej pory bohaterowie byli pozytywnie nastawieni do zwierząt: szanowali je i troszczyli się o nie, zapewniając jedzenie, dach nad głową, opiekę i miłość. W tym tomie pojawia się ktoś, kto nie przepada za psami, jest wręcz zdolny do pozbycia się nielubianego pupila…

Jak wejść w umysł człowieka, który zabijał kobiety, dzieci i mężczyzn? Jak oddać mentalność sprawcy, który nie żałował swych czynów? Jak zrozumieć meandry ludzkiej psychiki, które niektóre jednostki wiodą do tak okrutnych czynów? Czy możliwym jest wiarygodne opowiedzenie historii sprzed kilkudziesięciu lat bez popadania w skrajności? Miałam wiele obaw sięgając po Rzeźnika. Bałam się, że będzie to emocjonalna gra na instrumencie obrzydzenia i strachu. Moje obawy okazały się bezzasadne. Czornyj serwuje rzetelną, wiarygodną i bardzo poruszającą książkę, która jest z jednej strony solidnym zapisem prawdziwych zdarzeń, a z drugiej pełną emocji próbą wcielenia się w postać mordercy. Mnie to przekonuje. Rzeźnika czyta się niezwykle dobrze

Ziemiański wciąż imponuje swobodą jaką czuć w jego dialogach, nieskrępowanym humorem i mocno kinową plastycznością scen. Utrzymuje charakterystyczny styl, który da się rozpoznać, nawet gdyby był wyrwany z kontekstu, i ta pewna ręka jest czymś, co robi robotę naprawdę pierwszorzędną. Warto też zwrócić uwagę na wydanie, które zachwyca ostrą okładką i chropowatymi, przykuwającymi wzrok czarno-białymi ilustracjami. Wszystkie trzy tomy pozostają wierne w kwestii stylu i oprawy graficznej, co na przyszłość wróży serii bardzo dobrze.

Jest to powieść o burzliwym okresie dorastania, o prawach jakimi rządzi się młodość. Przede wszystkim jednak o przyjaźni oraz sile pierwszej miłości. Bohaterzy Kaja i Paweł są uroczy i szybko zapałałam do nich sympatią. Dla mnie, zdecydowanie dorosłej kobiety, zapoznanie się z historią tej dwójki, to był piękny czas powrotu do wspomnień mojej młodości i pierwszych uczuć. Czas refleksji i błogich chwil zapomnienia.