Głównych bohaterów mamy wielu. Od Stanisława Poniatowskiego – przyszłego króla Rzeczpospolitej, pieszczotliwie nazywanego przez autora Stasiem. Człowieka obytego na salonach europejskich, zwolennika reform. Maksymiliana Wojnę drobnego szlachcica o walecznym sercu, po Carycę Katarzynę, przebiegłą niemiecką cudzołożnicę, dawną kochankę przyszłego króla Polski, którego notabene sama na ten tron, przy pomocy tysięcy swoich żołnierzy, wsadzi.

Bez względu na to, jakim jesteś człowiekiem, uważam, że ta książka jest dla ciebie. I, mimo że jej bohaterka na co dzień walczy z chorobą – nerwicą lękową – i ta książka jest jej opowieścią o radzeniu sobie samej ze sobą, i walką o każdy kolejny dzień, ty możesz znaleźć w niej wiele życiowych rad. W cienkiej książeczce, mającej niespełna sto siedemdziesiąt stron, znajduje się bowiem wiele cennych uwag dotyczących szczęśliwego życia oraz znaków zapytania, zmuszających do zastanowienia się nad samym sobą. I choć początkowo bałam się, że ta pozycja może mnie tylko zdołować, wcale tak nie było, wręcz przeciwnie, ta książka zmusza do działania!

Najbardziej w tej historii podobał mi się fakt, że od początku, do prawie samego końca, pomiędzy Maxem, a Iris rzeczywiście istniała tylko przyjaźń, która była pozbawiona jakiś intymnych podtekstów, jej fundamentami było stopniowe zaufanie i wzajemna troska. Iris przez całe życie uczona była bać się ludzi; myślała, że potrafią tylko niszczyć i nienawidzić. Jej początkowa nieufność w stosunku do rodzeństwa nie znika momentalnie, tylko naprawdę przez długi czas Iris poznaje Maxa i Francine i zaczyna przekonywać się, że to, co do tej pory myślała o świecie ludzi, może nie być do końca prawdą. Max również zachwycił mnie swoim opanowaniem oraz tym, że ofiarował dziewczynie tyle przestrzeni i czasu, ile potrzebowała. Jest to niesamowicie realne. Sama postać Maxa skradła moje serce.

Niezwykle interesująca jest sama historia powstania tej powieści. Fergus Hume napisał ją początkowo jako sztukę teatralną. Nie mógł jednak znaleźć żadnego dyrektora teatru, zainteresowanego wystawieniem jej. Sztuka przerodziła się w kryminał, jednak autor nadal borykał się z problemem znalezienia wydawcy. Postanowił więc wydać ją własnym sumptem. Już w pierwszym tygodniu sprzedał 5000 egzemplarzy! Popularność powieści sprawiła, że ukazała się także w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, a tam w rankingu sprzedaży pobiła pierwszą część przygód Sherlocka Holmesa -Studium w szkarłacie Artura Conan Doyle'a. Imponujący wynik, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę, że był to rok 1886.

Każdego dnia grono wybranych kobiet, pod czujnym okiem esesmanów, spożywa posiłki przygotowywane dla Hitlera. Nigdy nie wiedzą, dla której z nich może to być "ostatnia wieczerza". Czy jest tutaj miejsce na przyjaźń? Czy opuszczone przez mężów-nazistów (będących na wojnie) kobiety będą umiały odnaleźć się w aktualnej rzeczywistości? I czy wszystkie degustatorki rzeczywiście są gotowe oddać życie za dyktatora?