Niewielkie miasto w Alabamie, gdzie hermetyczne, skłonne do szybkiej i pobieżnej oceny, środowisko powiela stereotypy – mocno zakorzeniony rasizm staje się polem konfliktów międzypokoleniowych, jak i międzysąsiedzkich. W całym tym sporze żyją dzieci: Smyk i Jem – rodzeństwo, których ojciec nie ulega presji lokalnej społeczności i staje w obronie czarnoskórego mężczyzny.

Greń zabiera nas w świat porachunków gangsterskich, bezwzględności, gwałtów, a nawet pedofilii – ta mieszanka wybuchowa i gwarantująca emocje jest świetnie rozplanowana i rozłożona tak, by nie przytłoczyć czytelnika w jednym momencie. Śledztwo, które brnie mozolnie do przodu, autorka przetyka wątkami z życia prywatnego poszczególnych bohaterów; oszczędza nam również zbędnych opisów, a wręcz w pewnym momencie mocno przyspiesza tempo. Niewątpliwy plus to, od czasu do czasu, zabawne dialogi miedzy poszczególnymi postaciami, które idealnie rozładowały napięcie i pokazały, że nawet w kryminale szczypta dobrego humoru nie zaszkodzi.

I chociaż wspomnienia i myśli bohaterek krążą nieustannie wokół Ruth, tak naprawdę to nie ona jest głównym przedmiotem ich zmagań. Alice obsesyjnie grzebie w przeszłości George'a, Kat nie może się pogodzić ze związkiem Ruth i Richarda, a historia Naomi skupia się głównie na jej pierwszym romansie z kobietą. Można by pomyśleć, że autorka wprowadziła te wątki bez większego celu, tak jakby chciała po prostu zapełnić puste strony swojej książki. Również zakończenie ani trochę nie satysfakcjonuje i nie zapiera tchu w piersiach, jak głosi opis z tyłu książki.

Spod kozetki jest bowiem także opowieścią o tym, że psychiatria była, i często nadal jest, tematem tabu. Każdy, kto idzie po poradę do lekarza psychiatry niemalże z miejsca dostaje łatkę wariata (dlatego też chorzy długo zwlekają z udaniem się na konsultację). Inni lekarze z kolei nierzadko badania i diagnozy psychiatrów traktują co najmniej podejrzliwie, by nie powiedzieć wprost – pogardliwie. Niejednokrotnie zdarza się jednak, że to właśnie psychiatrzy odkrywają powód nagłego pogorszenia się samopoczucia jakiegoś pacjenta (tu szczególnie polecam rozdział opisujący pacjentkę neurologiczną).

O czym właściwie pisze Czechow? Dramatopisarz opowiada o czasach, gdy stara szlachecka Rosja ustępuje miejsca nowemu, mieszczańskiemu porządkowi. Upadli arystokraci, ślepo zapatrzeni w przeszłość, nie mogą pogodzić się z utratą pozycji. Zadłużają się przy tym u ludzi, którzy niegdyś nie mieliby nawet wstępu do ich domostw. Sytuacja dawnych elit to tylko przykrywka dla uniwersalnych historii o bezinteresownym i niezamierzonym złu; o głupocie, lenistwu, niechęci do nauki na własnych błędach, czy wreszcie nudzie, która popycha bohaterów do absurdalnych działań, byle tylko przerwać nienawistną rutynę. Jest więc Czechow przede wszystkim zainteresowany tymi wszystkimi wielkimi i małymi grzechami, jakie są udziałem nas wszystkich.