Autorka wykreowała akcję powieści na archipelagu nieistniejących wysp Doggerland, gdzieś między Wielką Brytanią a Skandynawią. To kryminał więc główna bohaterka, Karen, jest utytułowanym komisarzem, ale niestety w mocno męskim świecie. Bardzo dużo miejsca w powieści zajmują właśnie bitki Karen z szowinistycznymi kolegami i przełożonymi. Sprawa morderstwa, którą ma poprowadzić, jej pierwsze śledztwo jako szefowej, dotyczy kobiety nie dość, że znanej jej osobiście, to jeszcze byłej żony jej szefa. Sprawa podwójnie skomplikowana, dająca potencjał do ciekawego poprowadzenia akcji. Potencjał jednak niewykorzystany.

Akcja przeplata perspektywy kilku postaci, kontynuując, naturalnie, to, co działo się w poprzednich tomach, dlatego raczej nie ma sensu startować od czwartego tomu. Siła książki jest tutaj wciąż zawarta w dialogach, które niezmiennie charakteryzują się zadziorną mięsistością, oraz w akcji, bezustannej przepychance, czy to słownej czy siłowej. Treść jest tu oparta na dwojakich fundamentach. Z jednej strony mamy zasadę "bycia cool", bohaterowie sypią one-linerami, pociskom się nie kłaniając (czy też mieczom). Z drugiej strony mamy świat przedstawiony, gdzie biurokracja (i nie tylko) jest karykaturalna, co prowadzi do kuriozalnych sytuacji, raz zabawnych, a raz przerażających. I taka mieszanka działa. Zbiór tych literek to czysta endorfina. W momencie, w którym absurd świata przedstawionego akceptujemy, a Achaja już nas do tego przystosowała,  dostajemy opowieść nasyconą pomysłami i tajemnicami, o których chce się czytać.

Marta Kisiel nie jeden raz udowodniła, że umie w bohaterów innych od innych. Nikt do tej pory nie był w stanie zepchnąć jej z pierwszego miejsca na podium, jeśli chodzi o kreacje postaci. Dżusi i Eleonora są siostrami, a jak się różnią! Nie wspominając nawet o Matyldzie i Jadwidze Bolesnych, które są trojaczkami, a poza wyglądem nie ma między nimi krzty podobieństwa w usposobieniu i stylu życia. Jedna surowa była profesorka, potrafiąca wszystko podsumować łacińską sentencją, druga natomiast to barwny ptak, uzależniony od nikotyny i również dobry z łaciny, ale tej podwórkowej. Karolek to dziecko szczęścia i zgodzę się z panią Matyldą, warto by go sklonować ku dobru przyszłości. Gerd natomiast... Nasz zegarmistrz trochę pobłądził, ale z każdych gruzów i popiołów można się przecież otrząsnąć.

Życie wirtualne napędza również Beth, prowadzącą lifestyle’owy blog, poświęcony zarówno szarej rzeczywistości, jak i skoncentrowany na macierzyństwie. Można by rzec, że kobieta swoje spostrzeżenia opiera na relacji z dwiema nastoletnimi córkami – całkowitymi przeciwieństwami pod względem charakteru. Charlotte to dusza towarzystwa, dominatorka w każdym calu, której mocny charakter niezależnie od miejsca, w jakim przebywa, oraz ludzi, jakimi się otacza, przyćmiewa innych. Lucy nieco wycofana, cicha i spokojna jest przykładem stonowanej siostry, łagodzącej poczynania tej młodszej. Rodzina wraca po latach do Australii, gdzie zarówno rodzice, jak i córki, rzuceni w nowe towarzystwo, muszą układać swoje życie od nowa.

Doświadczenia, jakie staną się udziałem Arthura Gordona Pyma, budzić mogą cały szereg emocji. Od niedowierzania po autentyczne przerażenie. Tak właśnie swoją literacką grę prowadził Poe: bazując na tym, co nie zostało powiedziane głośno. Charakterystyczna stylistyka i język niektórym czytelnikom wydadzą się ciężkie. Tego typu literaturę po prostu trzeba lubić, by móc w pełni się nią rozkoszować. Poe napisał powieść awanturniczą, szaloną, najeżoną alegoriami. Jedni poczują się nią znudzeni, inni odnajdą w niej nowy, lepszy wymiar literatury. To dobra pozycja dla osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z dziełami Mistrza. Dobry wstęp przed lekturą takich perełek jak Studnia i wahadło czy Ligeja.