Co więc zaskakującego w tej książce? Po pierwsze wydanie, które intryguje. Nie tylko ze względu na grafiki, które są przepiękne. Rozczulą każdego i zachwycą! Zdecydowanie tutaj chodzi bardziej o przekaz, bo to pierwszy raz, gdy znalazłam w takich kategoriach rośliny. Cała książka podzielona na pięćdziesiąt jeden części. Każda ma inną nazwę, opisuje inną grupę i daje wiele ciekawostek. Nie przy każdej z roślin, ale przy wielu, prócz ich nazw, które zostały zapomniane, znajdziemy opisy z wieloma ciekawostkami.

Kolejnym mocnym elementem powieści są bohaterowie. Choć Sybirpunk to przykład klasycznej powieści jednego bohatera, bowiem to Chudy gra tu pierwsze skrzypce i z jego perspektywy śledzimy akcję. Tak jednak przez całą powieść pojawia się szereg naprawdę barwnych postaci. Mamy ziomków spod bloku, członków gangu, speców od technologii czy bogaczy. Każda z tych postaci cechuje się odmiennym charakterem, a także odgrywa swoją rolę i wnosi coś do fabuły. Intrygujący jest też sam antagonista. Poznajemy jego historię bardzo stopniowo, a on sam może pochwalić się sporym doświadczeniem życiowym i zdolnością do rozwiązania niemal każdego problemu. Ciągnie za sobą także spory bagaż emocjonalny, więc całe szczęście nie mamy do czynienia z postacią o archetypie Rambo.

Wierzyliśmy jak nikt to niezaprzeczalnie wyjątkowa historia ludzi, którzy byli marzycielami. Każdy z nich chciał dokonać w swoim życiu czegoś ważnego. Yale starał się zwrócić honor dawnym artystom, dlatego tak bardzo zaangażował się w stworzenie wystawy. Charlie walczył o równe prawa dla gejów dotkniętych wirusem. Julian chciał błyszczeć na scenie teatru. Fionie zależało tylko na tym, by nikogo już więcej nie stracić. Ból i rozczarowanie, z jakimi musieli się zmierzyć, był zarazem przejmujący, ale i w pewien sposób piękny. Dało się go wyczuć w każdym słowie, w smutnym uśmiechu, w zwieszeniu ramion.

Przy pomocy relacji żołnierzy, licznych dokumentów oraz innych opowieści, autorka odtworzyła drogę, jaką Wojtek pokonał z Iranu do Szkockiego Pogranicza. To historia pełna wzruszających i zabawnych anegdot. Sporo w niej także cieni, w końcu wydarzenia w znacznej mierze rozgrywały się w trakcie działań wojennych. Czytając jednak o ujmującym zachowaniu niedźwiadka, łatwo można zapomnieć o historycznym tle tych wydarzeń. Osobowość niedźwiedzia ukształtowana została przez sposób, w jaki traktowany był przez otaczających go ludzi. Jego charakter był mieszanką cech zwierzęcych i ludzkich. Siła oddziaływania Wojtka na innych miała swoje konsekwencje nie tylko za jego życia.

Nietzsche, w przeciwieństwie do wielu filozofów, potrafi uwodzić i działać na wyobraźnię czytelnika. Język, którym się przy tym posługuje, nie jest aż tak hermetyczny, a sam filozof wie, jak przykuć uwagę chwytliwymi aforyzmami. Przede wszystkim jednak jego poglądy wydają się niekiedy morderczo logiczne. Problem w tym, że choć filozof umie trafnie zdiagnozować wiele problemów, zdecydowanie gorzej u niego z proponowanymi rozwiązaniami. Oczywiście piszę to z perspektywy „nowoczesnego” człowieka, którym Nietzsche tak bardzo pogardzał – często to, co dla niego było godne pochwały, dla mnie wydaje się czymś absolutnie obrzydliwym.