Laila Shukri nie pierwszy raz porusza bardzo ważny temat odnośnie traktowania kobiet w krajach arabskich. Tym razem przekazuje w nasze ręce wymowną lekturę Jestem nieletnią żoną. Opowieść jest tym bardziej wstrząsająca, że dotyczy małej dziewczynki, która powinna mieć beztroskie dzieciństwo, a nie otrzymuje nawet namiastki szczęścia, którego wbrew pozorom my mamy pod dostatkiem... chociażby w postaci możliwości decydowania o swoim życiu.

Jak duży reaserch trzeba zrobić, by pisać książkę z punktu widzenia mężczyzny, naznaczonego traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości, które doprowadziły do jego niepełnosprawności? Bardzo pięknie oddany został w owej historii portret mężczyzny cierpiącego. Jak ciężko jest żyć z niepełnosprawnością? Z czym trzeba się borykać? Jak zaakceptować siebie i nie czuć się gorszym? Powiem wam, że czytając tę powieść naprawdę łatwo można było sobie wyobrazić odczucia męskiego bohatera książki. Jego portret wzrusza, napawa bólem i realizmem.

Na szczęście najlepsze opowiadania – Requiem dla lalek, Samotność parseków, Miejsce na drodze czy Garcia – zajmują ponad połowę zbioru. Zwłaszcza pierwszy z wymienionych tekstów – toż to prawie mikropowieść! – klimatyczna, miejscami psychodeliczna jazda bez trzymanki, pełna cyberpunkowego brudu – ale bez komputerów i biomechanicznych wzmocnień – jak i dickowskiej niepewności co do tego, co prawdziwe.

Część komediowa swoją drogą, a jak się ma element kryminalny w tej całej historii? Ma się całkiem dobrze, biorąc pod uwagę niezłe zapętlanie akcji i powiązanie wszystkiego z postaciami historycznymi i rodzinnymi legendami sprzed dwóch wieków. Skarb sam w sobie jest najmniej interesującym wątkiem fabuły, za to zamieszanie wokół niego przyciąga wszystkich bohaterów powieści i samego czytelnika. Czy była to zbrodnia doskonała w literackim kontekście? Nieszczególnie, ale gdyby autor chciał zaserwować nam rasowy kryminał czy detektywistyczne dochodzenie rodem z Sherlocka Holmesa, to zrobiłby to bez problemu, tylko gdzie w tym wszystkim byłaby świetna zabawa? Już kiedyś pisałam, że napisanie dobrej komedii kryminalnej nie jest łatwym zadaniem, ponieważ można przesadzić każdą ze stron.

Ogromnym zaskoczeniem było dla mnie to, że Albert Einstein i Fryderyk Chopin oraz ich dokonania i twórczość mogą po prostu zainteresować najmłodszych czytelników. Do tej pory nudna wiedza biograficzna, okazuje się być bardzo ciekawą i prowokującą do wielu pytań – weryfikując przy tym wiedzę dorosłych.