Marinina potrafi pisać tak sugestywnie, że chyba każdy, kto przeczytał jedną lub dwie jej powieści i dał się oczarować temu niesamowitemu stylowi, pozostanie jej już wierny. Nakreśla świat bardzo autentyczny, ale obleka go swoistą poetyckością. Chyba nikt inny tak nie pisze. Ten charakterystyczny styl sprawia także, że to nie jest pisarka, która każdemu przypadnie do gustu. Jej kryminały nie są najeżone makabrą, okaleczonymi zwłokami i dziesiątkami zaskakujących zwrotów akcji. Marinina opowiada swoją historię wolno, z namysłem, w każde zdanie wkładając serce. Powolna akcja, duży nacisk na solidne portrety psychologiczne bohaterów i duża dbałość o rzetelne oddanie detali są jej cechami charakterystycznymi.

Przez tę książkę się płynie. Jej się nie czyta, przez nią się płynie i chce się więcej. Ale czy jest sens, by czytać ją na raz? Nie, lepiej rozłożyć sobie to na parę dni. Całość mamy podzieloną na pięć rozdziałów. Każdy z nich skupia się na innym temacie i na innym rodzaju lęków i fobii, jakie nas otaczają. I, co ważne,  nie tylko dotyczy to tylko dorosłych, ale także dzieci. Tak, dzieci także miewają lęki i fobie.

Główna bohaterka to dziewczynka, mająca około pięciu lat. Opowiada o swoim dziadku. Dziadzio nie ma najlepszej pamięci, czasem zapomina, co przed chwilą robił, albo gdzie się znajduje. Jest jednak otoczony miłością, każdy z rodziny go wspiera. Największą obawą dziewczynki jest to, że jej ukochany dziadek zapomni o niej. A także o innych, których kocha... Co się wtedy wydarzy?

Quichotte pokazuje też poniekąd, jak rozkład więzi rodzinnych doprowadził do zrodzenia się czasów, w których to mass media decydują o wszystkim. Rushdie zdaje się sugerować, że skoro nasi rodzice i dziadkowie byli szaleni, wiecznie pijani lub zajęci sami sobą, to skąd kolejne pokolenia miały czerpać wiedzę o świecie? Właśnie w to miejsce wkroczyła telewizja i wkrótce nie sposób już było odróżnić kłamstwa od prawdy. Pisarz pozwolił sobie przy tym obśmiać jeden z najsilniejszych liberalnych dogmatów: jeśli w coś wystarczająco mocno wierzymy i dążymy do tego z całych sił, to to się na pewno spełni (w ten sposób zresztą Quichotte powołuje do życia swojego syna).

To bardzo nietypowy poradnik, w formie autobiografii i trafnych przemyśleń, jakie Justyna poczyniła pod kątem swojego życia razem ze swoim terapeutą. Czytając książkę miałam wrażenie, że siedzimy z autorką naprzeciwko sobie, w wygodnych fotelach, pijemy kawę otulone białymi puchatymi kocami i Justyna opowiada mi o swoim życiu. A ja jej słucham. I uzmysławiam sobie, że wiele z tego, co ona mówi, dotyczy i mnie. Że to ja sama i moje własne odczucia. Taka jest ta książka. Płakałam nad kartkami przez większą jej część. Płakałam nad sobą. Nad celnymi spostrzeżeniami.