Jones urodził się w rodzinie, którą można nazwać dysfunkcyjną – matka, Lynetta, nigdy nie przejawiała instynktu macierzyńskiego (np. gdy była w pracy, a Jim chodził do szkoły, nie miał prawa wejść do domu, dopóki ona nie wróciła, więc całymi dniami tułał się po mieście), ojciec z kolei borykał się z wieloma problemami natury fizycznej i psychicznej po tym, jak uczestniczył w walkach na froncie I wojny światowej i nie był w stanie wspierać swojej rodziny. Jim od bardzo młodych lat wyróżniał się dość szczególną cechą osobowości – wiedział jak rozmawiać z ludźmi i jak się przy nich zachowywać, by zyskać ich przychylność. W późniejszych latach, gdy zdecydował, że chce zostać pastorem, wykorzystywał tę umiejętność do osiągania kolejnych celów. W końcu założył Świątynię Ludu – początkowo chodziło mu o to, by niwelować różnice społeczne, by każdy miał zapewniony taki sam standard życia, niezależnie od wykształcenia czy (w szczególności) koloru skóry. Jego nabożeństwa odwiedzali między innymi Jane Fonda i Harvey Milk.

Wyczuwam pewną nieśmiałość w sposobie pisania, a może to delikatność? Nie wiem jeszcze, bowiem mam do czynienia z debiutem, czy autorka ma taki styl, czy czas na rozwinięcie skrzydeł jeszcze nadejdzie. Wydaje mi się, że o pewnych sprawach należy pisać mocniej, dosadniej i wprost. Tu wiele rzeczy zostaje w sferze naszych domysłów. Ale poza tym, że jest grzecznie, jest też bardzo poprawnie, to znaczy książka zawiera to, co każdy kryminał mieć powinien: niebagatelną zagadkę do rozwiązania, fajną ekipę śledczą z panią prokurator na czele, fachowo prowadzone dochodzenie ze wszystkimi jego etapami, których jesteśmy świadkami. Mamy do czynienia z dwiema odsłonami: stricte kryminalną i mocno psychologiczną.

Ponadto, Lim poświęciła dużo miejsca, by wyjaśnić motywacje głównej bohaterki. Jej zmiana w szeregowego żołnierza Pinga i cała wyprawa do obcego, mistycznego świata sprawiła, że Mulan zaczęła przykładać większą uwagę do swoich emocji, uczuć i własnego ja. Jesteśmy świadkami niejako jej przemiany. To zdecydowanie ten typ bohaterki, która wie, czego chce i konsekwentnie do tego dąży, przy okazji solidnie napędzając fabułę, dzięki czemu lektura W świecie iluzji była wręcz przyjemnością.

Oprócz tego zadbała o to, by jej postacie miały porządną historię i motywacje. Wszystko, co robią, każda ich decyzja, ma znaczenie i do czegoś prowadzi. Dzięki zachowaniu Chase’a nasza główna bohaterka, chociaż początkowo zamknięta w sobie, zaczyna się przed nim otwierać i powoli dopuszcza do siebie myśl, że ta relacja ma sens. Chase z kolei doświadcza pięknego i mocnego uczucia, dojrzewa również do konfrontacji z samym sobą i stwierdzeniu, że nie chce przejąć rodzinnego interesu.  

To, co trzeba przyznać, to fakt, że Królestwo Dusz to rozbudowana historia, za którą czasem było trudno nadążyć. Dlatego też jest to zdecydowanie książka, która wymaga od czytelnika skupienia i uwagi. Nie jest prosta w odbiorze, wiele się dzieje – poznajemy wielu bohaterów, dochodzą coraz nowsze wątki, ale to tylko pokazuje jak kompleksowe dzieło stworzyła Barron. Mając za sobą całość lektury, muszę przyznać autorce, że udało się jej stworzyć coś wyjątkowego.