I, mimo że Someone else jest schematyczne, to i tak się wyróżnia na tle tego gatunku. Nie zdarzyło mi się jeszcze czytać new adult, w którym głównym bohaterem jest osoba czarnoskóra. Podobnie jest zresztą z Cassie, która choruje na cukrzycę. Te dwa elementy są jednymi z najważniejszych w całej ich kreacji. Autorka nie zapomniała, że stworzyła chorą bohaterkę, która musi pilnować swojego zdrowia i diety. Nie zapomniała, że Auri może być źle traktowany przez osoby nietolerancyjne. Ba, nie zapomniała nawet o takich detalach, jak to, że bohaterka ma prawo mieć okres, a para powinna pamiętać o antykoncepcji! Osobiście zwracam uwagę na takie rzeczy, bo one tylko dodają realizmu do książki, której akcja dzieje się w obecnych czasach.

Obraz osadnictwa zaprezentowany przez McCullougha można określić jako jednostronny. Dominuje punkt widzenia białych osadników z ich systemem wartości opartym na etosie ciężkiej pracy, choć pojawiają się też przegrani i oszuści. Generalnie: przystosowani przetrwali, słabi wracali do domu lub ginęli. To ostatnie dotyczyło także Indian. W zdominowanych przez narrację prowadzoną przez mężczyzn czasach znalazło się jednak miejsce dla kobiet. Zostawiły po sobie mniej spisanych relacji, ale te nie zostały w Pionierach pominięte. Zacząłem ten akapit od słowa obraz, czas więc na kilka słów o szacie graficznej. Ryciny, reprodukcje, zdjęcia, wszystko to znalazło się w polskim wydaniu (plus twarda oprawa i mapki). Co do okładki, to bardziej podobała mi się amerykańska, która lepiej oddawała zawartość książki, ukazując podróż rzeką wraz z dobytkiem. Nasza edycja bazuje na stereotypowym wizerunku Dzikiego Zachodu: wozie krytym białym płótnem oraz Indianach prerii.

Trzecia część sagi Jacobsona różni się od dwóch poprzednich głównie tym, że nie jest osadzona na wyspie Barrøy, akcja dzieje się w drodze, a motywem przewodnim jest wędrówka. Całość utrzymana jest w zimnym kompozycyjnie klimacie. Chłód wydobywa się ze zdań opisujących surową przyrodę, ale też bohaterów. Wszyscy, a w szczególności Ingrid, wydają się być pozbawieni emocji, albo nienauczeni ich okazywania. Ale to tylko pozory. Emocji i uczuć jest bardzo dużo, tylko są ukryte pod grubą taflą lodu.  

Oskar Pazurek to historia pełna humoru i wzruszenia. Śledzimy losy tytułowego kotka, który nie bał się marzyć i z ogromną determinacją dążył do spełnienia swojego największego pragnienia. Chociaż na pierwszy rzut oka historia wydaje się banalna, absolutnie taka nie jest. Po lekturze tej pięknej bajki można wysnuć kilka wartościowych wniosków. Po pierwsze, nigdy nie wolno przestać marzyć! Po drugie, dążenie do celu jest tak samo ważne, jak droga, którą musimy przejść, by go zrealizować. Po trzecie i najważniejsze – liczy się to, co mamy w sercu. Oskar Pazurek to więc bez wątpienia opowieść o marzeniu, determinacji i odnajdywaniu własnego „ja”.

Językowo i stylistyczne poprawnie. Piękny i sielankowy opis wsi wzbudza w mej duszy pewną tęsknotę. Główną bohaterkę poznajemy powoli, początkowo wydawała mi się spełnioną młodą kobietą i denerwowało mnie, iż była oceniana przez pryzmat bycia wolną. Boli mnie, że w naszym społeczeństwie w dalszym ciągu funkcjonują tego typu przekonania, że kobieta jest tylko wtedy spełniona gdy ma męża i dzieci. Przecież to absurd! Gdy okazuje się, że codzienność staje się dla niej ciężarem, podejmuje decyzję o zmianie. Bardzo ją za to cenię, bowiem wielu z nas zapomina, że człowiek to nie drzewo i zawsze może odejść. Wszyscy bohaterowie, są jak cebula, należy ich poznawać warstwa po warstwie, bo każdy nosi w sobie mniejsze i większe sekrety.