Trzecia część sagi Jacobsona różni się od dwóch poprzednich głównie tym, że nie jest osadzona na wyspie Barrøy, akcja dzieje się w drodze, a motywem przewodnim jest wędrówka. Całość utrzymana jest w zimnym kompozycyjnie klimacie. Chłód wydobywa się ze zdań opisujących surową przyrodę, ale też bohaterów. Wszyscy, a w szczególności Ingrid, wydają się być pozbawieni emocji, albo nienauczeni ich okazywania. Ale to tylko pozory. Emocji i uczuć jest bardzo dużo, tylko są ukryte pod grubą taflą lodu.  

Oskar Pazurek to historia pełna humoru i wzruszenia. Śledzimy losy tytułowego kotka, który nie bał się marzyć i z ogromną determinacją dążył do spełnienia swojego największego pragnienia. Chociaż na pierwszy rzut oka historia wydaje się banalna, absolutnie taka nie jest. Po lekturze tej pięknej bajki można wysnuć kilka wartościowych wniosków. Po pierwsze, nigdy nie wolno przestać marzyć! Po drugie, dążenie do celu jest tak samo ważne, jak droga, którą musimy przejść, by go zrealizować. Po trzecie i najważniejsze – liczy się to, co mamy w sercu. Oskar Pazurek to więc bez wątpienia opowieść o marzeniu, determinacji i odnajdywaniu własnego „ja”.

Językowo i stylistyczne poprawnie. Piękny i sielankowy opis wsi wzbudza w mej duszy pewną tęsknotę. Główną bohaterkę poznajemy powoli, początkowo wydawała mi się spełnioną młodą kobietą i denerwowało mnie, iż była oceniana przez pryzmat bycia wolną. Boli mnie, że w naszym społeczeństwie w dalszym ciągu funkcjonują tego typu przekonania, że kobieta jest tylko wtedy spełniona gdy ma męża i dzieci. Przecież to absurd! Gdy okazuje się, że codzienność staje się dla niej ciężarem, podejmuje decyzję o zmianie. Bardzo ją za to cenię, bowiem wielu z nas zapomina, że człowiek to nie drzewo i zawsze może odejść. Wszyscy bohaterowie, są jak cebula, należy ich poznawać warstwa po warstwie, bo każdy nosi w sobie mniejsze i większe sekrety.

Strach się bać, co tu będzie się działo, bo przecież w poprzednim tomie na pierwszy rzut oka, wszelkie wątki zostały zamknięte. Okazuje się, że nie do końca. Mamy tu dwa wątki nie zamknięte, które doczekały się kontynuacji, a także rozwinięcia wbijającego w fotel! Jednym z nich jest pojawienie się nieznanej córki Berniego. Milena to szesnastolatka, która dotychczas żyła i mieszkała w Stanach Zjednoczonych, fakt jej istnienia pominęła jej matka i nie dała znać  o tym jej ojcu. Drugim jest znajomość Grześka z Dorotą, która prowadziła sprawę z poprzedniego tomu

Mamy tutaj pełen obraz Wenecji, i przekrój przez jej zabytki. Cechy charakterystyczne, takie jak gondole, czy też karnawał. Nie jest to typowy komiks, jest dedykowany dzieciom, więc łatwiej wszystkie postacie ukazać jako zwierzęta. Co warto zaznaczyć, każda z nich ma zachowane swoje instynkty naturalne. Mamy tutaj walkę dobra ze złem. Dobrem będzie Myszart, drugą stroną pan Sasin, chcący pożreć naszego bohatera.