Autor idealnie połączył kryminał z wątkami obyczajowymi, a przeszłość z teraźniejszością. Mamy dwie płaszczyzny czasowe, tę z obecnym śledztwem i tę z przeszłości Krefta. Pozwala nam to jeszcze lepiej go poznać, a na to właśnie liczyłam najbardziej. Śmierć matki pozostała dla niego wciąż otwartą raną, która nie może się zabliźnić. Jego przeszłość, dzieciństwo, pierwsze przyjaźnie, prześladowania przez starszych chłopaków, przypominają mi paczkę przyjaciół z TO Kinga, ten słodko-gorzki, a jednocześnie złowieszczy czas.

Autor opisuje wszystko to, czego można się spodziewać po jego roli w systemie więziennictwa. Bogaty przekrój społeczny osadzonych, charakterologicznie skrajnych strażników, naczelników służbistów i straumatyzowanych konwojentów. Jak więzienie, to wiadomo: grypsera, cwelowanie, a w żeńskich zakładach związki między osadzonymi. Historie o samookaleczeniach tak samo przerażające, co zabawne, dające jednak obraz beznadziei panującej za kratami, którą według wielu można tylko w ten sposób rozładować.

Walki odbywały się w każdym obozie, bo esesmani byli żądni rozrywki. Dla nich to była zabawa, kolejny dobry moment, by postawić pieniądze. Czy także zobaczyć jak ktoś dostaje ostry łomot? A dla osadzonych? Była to walka, dzięki której mogli poczuć namiastkę normalności. Te emocje. Te przygotowania. Te oklaski. Mogli poczuć się tak, jakby byli na wolności. Często walczyli za kawałek chleba, nie dla siebie, ale dla innych. A także dlatego, że nie mieli innego wyjścia, musieli. Dostarczali esesmanom rozrywki, przy okazji mogli dać bezkarnie łomot przeciwnikowi, którym często był ich oprawca.

Naszymi głównymi bohaterkami są trzy kobiety, przyjaciółki, które stawiają ponad wszystko solidarność jajników. Są lojalne, szczere i za sobą są w stanie wskoczyć w ogień. Podejrzewam, że każda z autorek, tworząc postaci, uczknęła coś z siebie. Pomimo upływu lat, minęło ich już dwadzieścia, Agata, Wiktoria i Laura nadal się przyjaźnią. Każda z nich pracuje w mediach. Laura to szefowa dużej stacji telewizyjnej, trzymająca rękę na pulsie. Wiktoria jest właścicielką agencji aktorskiej, a Agat, reżyserką największych widowisk telewizyjnych. Ich życie nie zawsze jest usłane różami, nie raz się o tym przekonamy. Przelotne romanse. Goniące skandale. I jeszcze bardziej efektowne gaszenie płomieni namiętności, spowodowane oszustwami.

Choć w przypadku drugiego tomu zarys fabularny pozostał niezmieniony, tak cała historia nabiera nieco pełniejszych kształtów. Powiewem świeżości okazało się wprowadzenie całkowicie nowego bohatera, który zdaje się nawet przewyższać głównego protagonistę w zdolności do pakowania się w kłopoty. Cieszy też powrót szeryfa Doherty’ego i Elisabeth, znanych z pierwszego tomu. Jak na niewielką ilość stron, autorowi udało się nadać tym bohaterom nieco osobowości i charakteru, dzięki czemu czytelnik ma prawdziwą ochotę śledzić ich dalsze losy.