Druga wada to postacie. Żadna z nich nie jest wiarygodna, nikogo z bohaterów nie da się lubić. Nawet Ewa, która jest główną ofiarą tej opowieści, to rozhisteryzowana trzydziestopięciolatka, której zależy tylko na zdobywaniu serduszek na Instagramie. Kobieta jest bardzo naiwna, wierzy w każde słowo swojego kochanka i nawet w chwilach, gdy ten ewidentnie ją okłamuje a ona chce się z nim skonfrontować, jego jedno czułe słówko sprawia, że Ewa mięknie i znów zachowuje się jak zakochana nastolatka. Przez to, pomimo tego, że spotyka ją wiele złego w tej książce, trudno jest się identyfikować z jej cierpieniem. Artur z kolei to egzaltowany chłopak, który, choć szczyci się tym, że usamodzielnił się od rodziców, nie ma pojęcia o tym, czym jest dojrzały związek.

Niepodważalnie autorka to mistrzyni w budowaniu napięcia już od pierwszych stron. Jest naprawdę tajemniczo, a ja za wszelką cenę muszę odkryć wszystkie karty! Intryguje mnie nie tylko zagadka sprzed lat, ale również to czego, lub kogo, boi się Jacek Hermann. Postać Jacka jawi się niczym swoista Enigma, to człowiek kot o dziewięciu żywotach i nie spocznę, póki z główną bohaterką nie poznam wszystkich jego sekretów. A ma ich naprawdę sporo. Co do głównej bohaterki, jest to postać nieszablonowa, wymykająca się wszelkim stereotypom. To mocna i zdecydowana kobieta. Muszę też wspomnieć o umiejscowieniu akcji, bowiem są to tereny bliskie mojemu sercu – Śląsk i jego okolice

Bijan opisuje trudną relację i bardzo specyficzną dynamikę pomiędzy dwiema kobieta w niesamowity sposób. Narratorką historii jest Es i już od pierwszych stron czytelnik również jest Es, jest jej podświadomością i jej emocjami. Jednocześnie, odbiorca tekstu nie jest przeciwnikiem Melodii, nie stoi w opozycji do niej, choć to z perspektywy ten drugiej kobiety poznajemy młodą artystkę.

Na początek parę słów o autorce pochodzącej z prowincjonalnej, południowej części Brazylii. Od lat nagradzana w ojczyźnie, regularnie gości na łamach tamtejszego El Pais, czy londyńskiego Guardiana. Być może tematykę jej reportaży lepiej oddają tytuły poprzednich zbiorów wydanych za granicą: Życie, którego nikt nie dostrzega oraz Na bruku. Reporterka w poszukiwaniu prawdziwego życia. Eliane Brum to także autorka pieczołowicie konstruująca swoje teksty, wielokrotnie weryfikująca podane fakty (precyzja nawet na poletku ornitologicznym czy meteorologicznym), chorobliwie wręcz dbająca o to, by jej rozmówcy przemówili własnym językiem. Sam kontakt z reporterką nie powinien wprowadzać do ich historii pewnego skażenia, zewnętrznego wpływu na badany, wysłuchiwany podmiot (sic!!! podmiotem tych historii mają być wyłącznie rozmówcy, autorka daje im niekiedy po raz pierwszy możliwość przemówienia).

Seria katastrof niszczy Ziemię. Ta obecnie składa się z ruin zniszczonych miast oraz bezgranicznych pustyń. Na otwartej przestrzeni można doświadczyć palącego słońca, kwaśnych deszczy lub śmiertelnego wirusa, który dziesiątkuje ludzi. Garstka mieszkańców, którym udało się przeżyć, tworzy strefy, które odzwierciedlają jednocześnie ich charakter i potrzeby. Są zarówno miejsca dla bogaczy, outsiderów, wyrzutków, ubogich czy dla tych, którzy żyją w poczuciu nieustannej misji. Taką ma w sobie główna bohaterka – Marion Dallas. W zamian za bezpieczeństwo bliskich staje w szeregu tych, którzy wyruszają na niebezpieczne misje. Kobieta niejeden raz stanie przed wyborami kosztującymi czyjeś życie i nigdy ani na moment nie zawaha się brutalnie powalając przeciwnika.