Jak wiadomo u dzieci ma on wielkie oczy i czasem urasta do rangi sztafety olimpijskiej. Wyobraźnia działa u nich na całego i jest to ogromnym problemem, bo czasem wyobrażają sobie różne dziwne rzeczy i lubią wyolbrzymiać. Wyobraźnia u każdego malucha jest nieskończona. Dziecięcy strach potrafi nie tylko przerazić, ale także sprawić, że maluch przestanie dane rzeczy robić.

„Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta".  Nasi bohaterowie, czyli niedźwiedź i łasica, będą się kłócić o to, kto dostanie o jednego więcej grzybka. Niedźwiedź, zmierzając do domu znalazł trzy grzybki i zabrał je do domu. Łasica przyrządziła je, by mogli je spożyć. I od tego momentu zaczyna się jedna wielka kłótnia, bo każdy chce dostać jednego grzybka więcej. Zaczynają się licytować i nie zauważają osoby, która skrywa się za drzewem i przysłuchuje się ich kłótni….

Przypadek Anneliese Michel to jedna z najbardziej bulwersujących spraw, do której doszło w latach 70. w Niemczech. Egzorcyzmy były prowadzone przez niemal 2 lata i doprowadziły do śmierci dziewczyny. Sekcja zwłok Michel wykazała, że zmarła z niedożywienia i skrajnego odwodnienia, będącego skutkiem stosowanych na niej praktyk. W dniu śmierci Anneliese Michel ważyła 30 kg (w wieku 24 lat!). Biegli sądowi uznali, że rzekome opętanie Anneliese było wynikiem epilepsji, powiązanej z zaburzeniami psychicznymi oraz bardzo surowego, religijnego wychowania. W 1978 roku sąd krajowy skazał egzorcystów –  księży Ernsta Alta i Arnolda Renza oraz samych rodziców Annelise Michel za nieumyślne spowodowanie śmierci wskutek zaniedbania.

Całkowicie naturalne, przynajmniej przy pierwszym tomie, wydaje się być porównanie Wstrząsów wtórnych do serii Frontlines. Pierwsze, co zwraca uwagę, to zmiana narracji z pierwszoosobowej na trzecioosobową, co oczywiście podyktowane jest prowadzeniem wątków czterech bohaterów zamiast jednego. Kolejną istotną zmianą jest poświęcenie większej uwagi kreacji świata przedstawionego. Autor nie omieszkał przedstawić pokrótce każdej planety i zamieszkujących ją ludzi. Pojawia się więcej detali, szczegółów, charakterystycznych elementów i rzeczy związanych z codziennym życiem, a nie tylko sferą militarną. Dzięki temu świat we Wstrząsach wtórnych zyskał na autentyczności i faktycznie sprawia wrażenie żywego.

Świat przedstawiony w Erze Zero to naprawdę abstrakcyjny, niekiedy wręcz groteskowy twór. Większość praw natury, które obowiązują w realnym świecie, nie mają tu miejsca. Nie skłamałbym więc mówiąc, że można robić zarówno wszystko, jak i nic. Postacie, które przewijają się przez karty powieści, stanowią prawdziwą plejadę barw i… właściwie wszystkiego, bo spotkamy i osoby wyglądające jak zwykli ludzie, i osoby przypominające bardziej zwierzęta czy różne obiekty nieożywione. Autorka naprawdę postawiła wysoko poprzeczkę, jeśli chodzi o kreatywność. Całość przypomina zmieszanie sporej ilości środków halucynogennych i podanie tego w jednej dawce. Niekiedy naprawdę ciężko się połapać, choć w tym wszystkim jest gdzieś ukryty sens.