Pomysł odciętej od świata chaty na odludziu, szczególnie w górach i przy zamieci śnieżnej, przewija się dość często w książkach. I dobrze, bo to wdzięczny, ciekawy kierunek. Natomiast w czymś na kształt komedii kryminalnej, spotykam się pierwszy raz. Miejsce jednak robi atmosferę, podkręca ją sam autor nieco spojlerując i bawiąc się z czytelnikiem zdradziwszy raz za razem, czego można spodziewać się w dalszej części. Uważam, że zastosowane chwyty (zarówno te humorystyczne, jak i kryminalne) są wyważone, choć im dalej w powieść, tym robi się bardziej poważnie i zawile.

Utwór As I Lay Dying został wydany w roku 1930, a ponad trzydzieści lat później, w 1968, doczekał się pierwszego polskiego przekładu Ewy Życieńskiej. Wydawnictwo Znak zdecydowało się jednak na wznowienie twórczości Faulknera w zupełnie nowych, współczesnych tłumaczeniach, które otwierają kolejne drogi możliwości interpretacyjnych. Jacek Dehnel nazywa swoją praktykę retranslatorską „podkręcaniem języka”. Pracując nad Gdy leżę, konając, skupił się na podkreśleniu indywidualności każdego bohatera, właśnie poprzez uwydatnienie maniery obecnej w ich wypowiedziach i myślach.

Jak złodziej przyszła zawiera rozmowy z ludźmi w podeszłym wieku, czytelnik poznaje ich wyjątkowy, pełen doświadczeń życiowych punkt widzenia, oraz wywiady z opiekunami, ze specjalistami z zakresu dietetyki, psychologii. Rozmowa z geriatrą uświadamia, jak bardzo niski jest odsetek lekarzy tej specjalizacji, choć pacjentów będzie coraz więcej, a placówki szpitalne nie obfitują w tak niezbędne oddziały geriatryczne wyręczając się interną. Pracownicy hospicjum, małżonkowie i dzieci osób starszych kreślą obraz przemęczonego opiekuna bez szans na opiekę wytchnieniową, a prócz tego wyłania się obraz nędzy i rozpaczy w zakresie opieki społecznej, izolacji starszych ludzi od społeczeństwa, niedostosowania warunków lokalowych do stanu zdrowia, w tym do poziomu sprawności

Propozycja Camilli Way to studium zła, zepsucia, braku kompasu moralnego, powielania tych samych błędów przez następne pokolenia, to także konsekwencja błędnych decyzji i prób ignorowania ich skutków. Autorka stosuje satysfakcjonujące, zaskakujące zwroty akcji, cliffhangery sprawiające, że trudno oderwać się od książki oraz nietuzinkowe rozwiązanie zagadki.

Joanna Bagrij doskonale przedstawia bohaterów, są wyraziści i wywołują w czytelniku prawdziwe emocje, tak jak byśmy poznawali realnych ludzi. Lena jest ostrą, konkretną kobietą, ale też jest mściwa i bezczelna. Trudno ją jednak polubić. Jest idealnie dobrana do roli, która ma nawiązywać do tematów poruszanych w tle. Autorka dywaguje o przemocy wobec kobiet, przemocy seksualnej oraz psychologicznej w rodzinach. Ważne tematy wplecione tak, aby o nich pomyśleć, ale nie dominują fabuły głównej.