Obcy

Obcy - Albert Camus

Najsłynniejsza obok Dżumy powieść Camusa, uznawana za jedno z najbardziej niepokojących dzieł literackich XX w.

 

Bohater, przeciętny francuski urzędnik, wiedzie bezbarwne życie bez emocji. Nic nie robi nań wrażenia: ani związki międzyludzkie, ani śmierć matki w przytułku, ani wreszcie popełnienie zbrodni, gdy przypadkowo, bez większego namysłu zabija człowieka.
Oskarżony o morderstwo z premedytacją i skazany na śmierć, przyjmuje wyrok jakby go nie dotyczył. Wyzbyty najmniejszej nadziei, oczekuje wykonania wyroku, przyjmując świat w jego obojętności i okrucieństwie.

Bohater odrzucający świat uznawanych wartości przedstawiony w powieści Camusa był źródłem zarówno gwałtownych polemik, jak i sprzeciwu krytyki, dla której postawa bohatera była niezrozumiała. Czytelnicy utożsamiali często bohatera z ucieleśnieniem zła. Zamiarem jednak autora, jak sam dowodził, było pokazanie, że bohater "zgadza się umrzeć dla prawdy", jest w pewnym sensie buntownikiem.

Albert Camus (1913–1960) – francuski powieściopisarz, eseista, dramaturg. Jeden z najwybitniejszych myślicieli XX wieku, przez wielu utożsamiany z nurtem filozofii egzystencjalnej. Ukończył studia z filozofii i historii kultury antycznej na uniwersytecie w Algierze. Po studiach pracował jako dziennikarz, wstąpił również do partii komunistycznej, z której niedługo potem został wydalony. W 1940 roku wyjechał do Paryża. Zaprzyjaźnił się z Jeanem-Paulem Sartre’em. Do najbardziej znanych dzieł Camusa należą Mit Syzyfa, Obcy, Dżuma, Człowiek zbuntowany. W 1957 roku został laureatem literackiej Nagrody Nobla za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”.