Karol Wielki
Współcześni nazwali go ojcem Europy. Przez 64 lata panowania mieczem wywalczył królestwo, sięgające od Akwizgranu po Rzym, od Ebro po wybrzeże Morza Północnego, od Marchii Bretońskiej po Marchię Wschodnią. W czerwcu, po ponad 20 latach od pierwszego wydania, ukaże się biografia cesarza Karola Wielkiego w słynnej serii PIW-u Biografie Sławnych Ludzi.
Karol Wielki (742–814), król Franków od 768 roku, cesarz od 800 roku, w licznych wojnach podbił i zmusił do przyjęcia chrześcijaństwa Sasów, podbił państwo Longobardów we Włoszech i wzmocnił swój autorytet w papieskim Rzymie, doprowadził do rozszerzenia posiadłości frankijskich po rzekę Ebro i narzucił zwierzchnictwo Słowianom połabskim. Przez 64 lata panowania mieczem wywalczył królestwo, sięgające od Akwizgranu po Rzym.
Dwudziestego ósmego stycznia roku 814 zmarł cesarz Karol, przez współczesnych nazywany prudens, mądrym, a już przez następne pokolenie – Wielkim. Przyjaciel Karola, Angilbert (745–814), dyplomata, minister stanu, poeta, świecki opat klasztoru w Centuli (…) oraz towarzysz życia córki cesarza, Berty, określił go mianem „czcigodnego wierzchołka Europy”. Notker Jąkała (840–912), mnich z Sankt Gallen, nazwał Karola „biskupem biskupów”, podobnie jak wcześniej Alkuin (730–804). Leopold von Ranke (1795–1886) widział w cesarzu „przeobraziciela świata”. Tylko dwie postaci wypełniają tę samą przestrzeń, co Karol Wielki, w historycznej świadomości Europejczyka: Aleksander Wielki i Juliusz Cezar.
(fragment książki)
Książka Wiesa jest portretem wielkiego monarchy, ale i obrazem epoki, w której przyszło cesarzowi żyć i działać. Autor opowiada także o losach pośmiertnych Karola – pierwszy rozdział poświęca sprawom związanym z miejscem i charakterem pochówku cesarza, ostatni zaś – jego pośmiertnej chwale i kultowi religijnemu, jakim go otaczano.
